W 2021 roku mija pół wieku od pierwszego wydania "Śmierci pięknych saren" - zbioru opowiadań, który podbił serca czytelników na całym świecie i na stałe wpisał się do kanonu literatury światowej. W swoich tekstach Ota Pavel zawiera ponadczasowe wartości: miłość, rodzinę, przyjaźń, rodzinę i przyrody, a także podszyte delikatnym humorem nostalgię i bezradność wobec przemijającego świata i czasu.
Ota Pavel był czeskim pisarzem, dziennikarzem i reporterem sportowym. Urodził się 2 lipca 1930 roku w Pradze jako najmłodszy syn żydowskiego komiwojażera. Jego rodzina przeżyła piekło obozu koncentracyjnego. Pisarz od wczesnej młodości interesował się sportem - pracował jako komentator i reporter, pisywał również reportaże i opowiadania o tej tematyce. W lutym 1964 roku na zimowych igrzyskach olimpijskich zapadł na ciężką chorobę psychiczną. Szukał ukojenia na łonie przyrodzie, nie przestawał pisać. To właśnie z tego okresu pochodzą opowiadania składające się na zbiór "Śmierć pięknych saren", które powstawały jako swoista forma terapii. Ota Pavel zmarł w wieku 43 lat w 1973 roku w Pradze.
Niniejszy zbiór to liryczno-groteskowy powrót do mitycznej krainy dzieciństwa pisarza, która symbolizowana jest przez baśniowy świat przyrody oraz związane z nim poczucie wolności i pierwotnej harmonii. Szczególną rolą odgrywała w nim przede wszystkim najbliższa rodzina Pavela, a zwłaszcza Leo Popper - komiwojażer, filozof i namiętny wędkarz, którego pisarz portretuje z ujmującą, czułą ironią niczym żydowskiego Don Kichota, postać tragiczną, humorystyczną, śmieszną i zawsze wielką duchem
W "Śmierci pięknych syren" autor sięga pamięcią do swojej młodości zarówno przed, w trakcie, jak i po drugiej wojnie światowej. Opisuje tragiczne losy swojej rodziny oraz krzywdy, jakich doznali od nazistów. A jednocześnie w ośmiu opowiadaniach i rozdziałach zarazem nie stroni od unikalnego humoru sytuacyjnego, bogatych fantazji, inteligentnej groteski. To książka pełna humoru, ironii i optymizmu, a także ciepła i nostalgii. Ota Paevel łączy ze sobą niczym nieskrępowaną radość życia i kontemplację piękna przyrody z podskórną tragedią własnych losów. Stąd zapewne wyjątkowy liryczny i relaksacyjny ton tej jedynej w swoim rodzaju prozy.
