Paralele i parantele

Książkę tę, jak każdą inną, można czytać rozmaicie. Na przykład jako tom o Witoldzie Gombrowiczu, nawet jeśli w niektórych rozdziałach stosunkowo niewiele jest o nim powiedziane w spo ?sób bezpośredni. Tak się jednak składa, że w kolejnych częściach relacje intertekstualne dotyczą najistotniejszych kategorii czy wątków jego my ?śli filozoficznej i metaliterackiej. I tak: w rozdziale o Montaigne?u jest to istotna dla poetyki dziennika opozycja prywatne ? publiczne, przy okazji Gide?a kategorie te, wraz z przeciwstawieniem szczerości ? nieszczerości, również się pojawiają. W rozdziałach o Kafce i Heideggerze podstawowe znaczenie ma kwestia relacji człowiek ? zwierzę. W związku z Sartre?em podejmuję temat autentyczności ? nieautentyczności, literatury zaanga ?żowanej, nihilizmu i afirmacji. Fragment o Genecie dotyczy intencji au ?torskiej, komentarza oraz poetyki homoerotycznej. Część poświęcona Bernhardowi z kolei odnosi się do resentymentu i raz jeszcze afirmacji. W rozdziale o Burgessie omawiam kwestię ?wolnej woli?, o Kunderze, zagadnienia modernizmu męskości ? niemęskości oraz edypalizmu. Kolejne rozdziały są oczywiście poświęcone również poszczególnym twórcom. Piszę o nich w różny sposób: jako o inspiracjach Gombrowicza (Montaigne, Kafka, Gide, Heidegger, Sartre, Genet), jako o inspirujących się nim autorach (Bernhard, Kundera), jako o jego komentatorach (Kunde ?ra), bądź jako o niemających z nim żadnych związków intertekstualnych poza tymi, które ? mówiąc Damroschem ? współbrzmią w moim umy ?śle i dlatego szkicuję interpretacyjną paralelę (Burgess). Znakomicie napisana książka Bieleckiego jest krzepiącym dla każdego czytelnika znakiem istnienia światowej literackiej konfraterni, planetarności literatury światowej i intertekstualnego sensorium, nie mówiąc już o tym, że "Paralele i parantele" są triumfem erudycji jej autora pozyskującego nowe, atrakcyjne miejsca spotkań na wyspie Gombrowicz. Z recenzji prof. Marka Zaleskiego