Etiudy charakterystyczne 1

Gdy pada słowo etiuda często myślimy o utworze trudnym, który ma głównie cel dydaktyczny. Etiudy charakterystyczne wymykają się tej definicji, bowiem wyzwania techniczne, jakie stawiają, starałam się zrównoważyć walorami artystycznymi: melodyjnością, urozmaiconą fakturą, bogatą rytmiką i harmonią. Utwory są stylistycznie zróżnicowane, każdy w sposób czytelny odwołuje się do znanych i lubianych form muzyki klasycznej lub popularnej (ballada, kołysanka, tańce latynoamerykańskie, irlandzki folk, ragtime i in.).

Etiudy w pierwszym zbiorze pomagają rozwinąć technikę lewej ręki w zakresie: gry legato (Etiuda irlandzka), pochodów interwałowych (Etiuda na ludową nutę, Etiuda Ragtime, Etiuda Ballada, Etiuda Tanguero), przebiegów gamowych (Etiuda Humoreska, Etiuda gamowa), barr (Etiuda Impresja), gry w wysokich pozycjach (Etiuda dla marzycieli), niezależności palców (Etiuda Milonga, Etiuda C-dur); zaś w przypadku prawej zapoznać się z rozmaitymi schematami palcowania (np. uderzenie równoczesne, arpeggio w różnych konfiguracjach: Etiuda kurpiowska, Etiuda minimalistyczna). W kilku etiudach wprowadziłam efekty gitarowe, tj.: pizzicato, flażolety, tamburo oraz akordy (np. Etiuda fingerstyle, a dla ułatwienia ich zapamiętania zamieściłam ich oznaczenia).
Zadbałam także o to, aby wykonawca mógł się przygotować do wykonania utworu. Służą temu krótkie ćwiczenia zamieszczone przed każdą z etiud: kompilacje chwytów dla lewej ręki, rozmaite wprawki dla prawej, w tym ćwiczenia poświęcone prawidłowemu palcowaniu. Gra naprzemienna palcami i-m oraz stosowanie palca a jako ich uzupełnienie, to jeden z najtrudniejszych elementów technicznych; gdy w utworze pojawiają się nietypowe elementy (legato, zmiany pozycji, skomplikowany rytm) prawa ręka automatycznie przestaje grać palcami na zmianę. Przed przystąpieniem do pracy nad etiudą proponuję zatem wyćwiczenie dokładnie opalcowanych wprawek na pustych strunach.

Tatiana Stachak