Zasada Trójek

„Zasada Trójek” to opowieść o podążaniu za marzeniami utrzymana w stylistyce fantasy. Niby jest to typowa historia od zera do bohatera, ale zamiast skończyć się w momencie zakończenia questa, czytelnik ma okazję przyjrzeć się bliżej samemu procesowi stawania się lepszym. Bo tak naprawdę jest to historia o motywacji. Tego jak wpływa na nasze życie. Jak potrafi pomagać nam osiągać cele, ale również jak niszczycielska czasem jest. Przyznam szczerze, zrobiło mi się nawet kilka razy przykro podczas lektury. Co tylko potwierdza moje przeczucie, że jest to bardzo dobra pozycja. W końcu o to chodzi w sztuce, aby rezonowała z odbiorcą. Świetne jest również zakończenie, ze swoim dość nietypowym i trochę ukrytym morałem.

Warto również wspomnieć o stronie graficznej, która jest przepiękna. Kreska mocno przypomina tą z „Alieen” Lewisa Trondheima, ale tak bardziej na sterydach. W omawianym komiksie znacznie więcej dzieje się na kadrach. Autor nie boi się wielkich paneli pełnych drugiego i trzeciego planu. Z mnóstwem przedziwnych postaci i niesamowitych miejscówek. Są tutaj również moje ulubione całostronicowe kadry, po których wędrują główni bohaterowie, a czytelnik widzi upływ czasu. Rzadko mam takie wrażenie podczas lektury, ale ten komiks zasługuje na jak największe wydanie i super, że Kultura gniewu wydała go w taki sposób.

Nie wiem czy jest to najlepszy komiks roku, albo przynajmniej najlepszy polski album jak sugeruje wiele recenzji. Jednak pewien jestem, że jest to świetny komiks, który serdecznie polecam. Wygląda obłędnie, zapewnia rozrywkę, a na końcu zostawia pole do interpretacji.

Opowieść skrojona na miarę Spirited Away, choć tematyka zaskakująco poważna. Fabularnie ciut wyboiście, wizualnie mocno ilustratorsko, więc narracyjność czasami się gubi (a mam wyrobione oko), ale rozmach i złożoność świata przedstawionego (z jego kosmogonia włącznie) w połączeniu ze świetnie skonstruowanymi postaciami i wiarygodnością ich psychologii czyni ten tytuł mocnym pretendentem do tytułu komiksu roku.

W NIESKOŃCZONYM MIEŚCIE

Tomasz Spell wraca z nowym komiksem. Komiksem utrzymanym w tonacji i klimacie ostatnich jego dokonań. A zatem tak dobrze, jak to było w albumie „Przygody Stasia i Złej Nogi”, ale o wiele lepiej, niż we „Wszechksiędze”. Czyli fani autora i lekkiej, prostej fantastyki w kolorowym wydaniu będą zadowoleni.

W nieskończonej pustce zawsze były, są i będą bóstwa. Trzy bóstwa. Tak mówią. Pierwsze z nich w pustce stworzyło ciągnące się w nieskończoność miasto, drugie zapełniło je niezliczonymi istotami nieskończonymi, a trzecie obdarzyło istoty tym, czego im brakowało – skończonością – i od tej chwili rodziły się, umierały i miały zarówno swój początek, jak i koniec. Bóstwa chciały też skończoność przypisać miastu, które ich stworzenia nazwały Zasadą Trójek, jednak najpierw wypróbowały tę ideę na sobie i… zniknęły.
Ale zostało miasto. Miasto niezwykłe, gdzie znaleźć można wszystko. A Rubin i Honor znajdują najczęściej rozczarowanie. Dlatego decydują się wyruszyć gdzieś daleko, zanim to jednak nastąpi Rubin musi zmierzyć się w ostatniej walce i…

Pamiętacie „Przygody Stasia i złej nogi”? Były komiksem lekkim, ale wzruszającym, podejmującym trudny temat choroby dziecka. Przepuszczony co prawda przez krzywe zwierciadło fantastyki, ale przez to nie tak zwyczajny. „Wszechksięga” i kolejne podobne projekty już takie nie były. Nie zaskakiwały, a każdy z nich był produktem czysto rzemieślniczym, stricte rozrywkowym, choć tej rozrywki nie zawsze dostawałem tyle ile bym chciał i na takim poziomie, na jaki liczyłem. Czytało się je szybko i czasem przyjemnie, miały swój klimat, niemniej o ich treści zapominałem dość szybko i nie czułem potrzeby wracania.

Dobrze więc, że z „Zasadą Trójek” jest lepiej. Fabuła albumu jest nieskomplikowana, typowa, ale ciekawa, humor całkiem udany, akcja szybka i bynajmniej nienużąca, a postacie wyraziste, choć potraktowane dość schematycznie. Udana jest także szata graficzna, czystsza, kolorowa, prosta, mocno cartoonowa, ale nadal przyjemna dla oka. Typowa dla Spella, typowa dla komiksu dziecięcego, ale przyjemna właśnie. A całość wieńczy dobre wydanie.

Dla kogo to komiks? Jak wspominałem dla fanów autora i takich klimatów. Rzecz skierowana do młodszego czytelnika, chociaż czasem odnoszę wrażenie, że autor chciał wyjść tym albumem poza tego typu ramy, więc może należałoby powiedzieć, że to powieść graficzna dla dużych dzieci także, a może przede wszystkim. Zachwytów nie ma, rozczarowania też, jest za to całkiem niezła zabawa, którą przeczytałem z przyjemnością.