Zofia Kossak

Zofia Kossak wyszła za mąż w 1915 roku i przeniosła się z mężem na Wołyń, gdzie przeżyli okres wystąpień chłopskich i najazdy bolszewickie, które opisała w "Pożodze", swoim debiucie literackim (wydanym następnie po angielsku, francusku, japońsku i węgiersku).

Po śmierci męża i powtórnym zamążpójściu, zamieszkała na Śląsku i skupiła się na pisaniu powieści historycznych, dotyczących okresu wypraw krzyżowych – "Krzyżowcy", "Król trędowaty", "Bez oręża". Za tę twórczość została uhonorowana Wielkim Krzyżem Zasługi Rycerskiego i Szpitalnego Zakonu Św. Łazarza w Jerozolimie.

W czasie II wojny światowej mieszkała w Warszawie, gdzie była zaangażowana w konspirację – między innymi redagowała pismo podziemne "Polska żyje", w 1941 roku stanęła na czele Frontu Odrodzenia Polski, a we wrześniu 1942 była współtwórczynią Tymczasowego Komitetu Pomocy Żydom, następnie przekształconego w Radę Pomocy Żydom "Żegota" (po wojnie nagrodzona za tę działalność medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata). Więziona w Auschwitz i na Pawiaku, dzięki staraniom władz podziemia uwolniona pod koniec lipca 1944 roku, od sierpnia brała czynny udział w powstaniu warszawskim.

Po wojnie zamieszkała w Częstochowie, następnie w Londynie jako przedstawicielka PCK. Po 1957 roku wróciła do kraju, gdzie współpracowała z prasą katolicką, była sygnatariuszką listu 34 w 1964 roku.

Do najbardziej znanych książek Zofii Kossak należą też:

• Troja Północy,

• Rok polski.

• Obyczaj i wiara,

• Złota wolność,

• Bursztyny,

• Z otchłani,

• Wspomnienia z Kornwalii 1947-1957.