Żelazna kraina. Elfy ziemi i powietrza. Tom 3

"Ty pytaniem bez odpowiedzi,
W oko spozierasz swe,
A ono pyta, pyta;
I co odpowie to łże..."
*
Przysięga, która zamiast związać, łamie serce. Skradzione życie, które należy zwrócić. Kłamca, który nie może kłamać. Koronacja, która zamiast pokoju zwiastuje wojnę. Kaye żyje na granicy światów. Wie jednak, że tak naprawdę nie przynależy ani do elfów, ani do ludzi . Więc kiedy los, własna głupot oraz otaczające ją intrygi skutecznie utrudniają życie Kaye, musi ona wybrać swoją własną drogę oraz podjąć decyzję po czyjej stronie stanie...
*
"Żelazna Kraina" to finał, którego chciałam i potrzebowałam. Finał, który nadrobił, to czego brakował mi w "Sercu Trolla" i nawet jeśli mam do niego pewne zastrzeżenia, to przez książkę przemknęłam w okamgnieniu, zupełnie jak za sprawą magii.
*
Powrót do znanych ze "Złej Królowej" bohaterów w moich oczach zdecydowanie zadziałał na korzyść trylogii (Naprawdę polubiłam zadziorną i zakręconą Kaye, która najpierw robi, a potem myśli ). Dodatkowo warto zaznaczyć, że w tej części akcja znana z 1 i 2 tomu płynnie splotła się ze sobą, tworząc spójną całość.
*
Jednak jest jedna rzecz na której się zawiodłam. Mianowicie na domknięciu głównych wątków. I nie chodzi o to, że były one nudne czy źle napisane.... nic z tych rzeczy. Były one, jednak dość przewidywalne i momentami odnosiłam wrażenie, że autorka podaje wskazówki, co do kolejnych wydarzeń na srebrnej tacy.
*
Jednak klimat książki, okrutne elfy oraz ich zwodnicza magia, skutecznie odwracały moją uwagę od przewidywalnych fragmentów, sprawiając, że od książki trudno było się oderwać oraz czytało się ją szybko i naprawdę przyjemnie.
*
Na koniec dodam, że dodatkowe opowiadanie zamieszone w tomiku było świetnym domknięcie trylogii.
*
"Żelazną Krainę" oceniam na 8/10 i muszę przyznać, że jest mi przykro, że to już koniec.