Metateoria pedagogiki chrześcijańskiej

Dzieje związku religii z nauką sięgają początków filozofii. Już wówczas deklarowana była potrzeba oddzielania nauki od religii, choć w praktyce postulat ten nie zawsze był realizowany. Powstanie chrześcijaństwa i jego ekspansja na terenie kultury europejskiej, a następnie rozwój matematycznego przyrodoznawstwa zaostrzył dyskusje dotyczące możliwości (potrzeby) obecności religii (chrześcijaństwa) w nauce. Mimo że ich głównym polem pozostają nauki przyrodnicze, są one podejmowane również na terenie humanistyki. Pojawiają się także w pedagogice, gdzie dotykają przede wszystkim zagadnień światopoglądowej i ideologicznej autonomii tej dyscypliny wiedzy.
Prezentowana publikacja dotyczy problemu obecności chrześcijaństwa w pedagogice. Nie analizuje go jednak w aspekcie teoretycznym, lecz metodologicznym. Wskazane w niej zostały elementarne problemy metodologiczne, jakie generuje uprawianie pedagogiki chrześcijańskiej, niejasności dotyczące jej: definiowania, typologizacji, języka, sposobów uzasadniania twierdzeń oraz struktury. Ambicją autora książki nie było ich rozwiązanie, lub wygenerowanie koncepcji pedagogiki chrześcijańskiej, lecz zestawienie uwag służących zrozumieniu metodologicznej specyfiki tej subdyscypliny pedagogicznej.