Jest krew...

Super się czytało. Kolejna świetna ksiazka tego autora.

„Jest krew...” to najnowszy majstersztyk Kinga. Celowo używam tego słowa, bo po prostu ten facet pisze tylko dobre horrory. Może nie jest to moja ulubiona powieść, ale trzyma się w czołówce. Uwielbiam tych bohaterów, tą akcję, fabułę, która jak zwykle jest zagadkowa. Nic tylko się bać! Nie dziwię się, ze ta książka zgarnia same pozytywnie opinie, dołączam się, polecam, czytajcie!

Jedna z nowszych pozycji znanego wszystkim króla horroru, czyli Stephena Kinga. Książka „Jest krew...” coś czuję że urośnie do rangi klasyki. Książka wciąga od samego początku i szczerze mówiąc trudno się od niej oderwać choć na chwilę. Było wszystko co powinno być w dobrym horrorze: dreszczyk emocji, świetna fabuła i genialne postaci. Ale to u pana Kinga standard. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam!

Nie jestem w stanie stworzyć listy najlepszych tytułów kinga, ale ta na pewno znajduje się w pierwszej trójce. Wciąga od początku aż po sam finał. Jak zwykle zaskakujący. Nikt chyba nie potrafi oczarować czytelnika jak to robi Stephen King. Gratuluję kolejnej świetnej powieści i czekam na kolejne!

Mimo upływu lat King dalej w formie i nawet lepiej mu idzie. Autor miewał swoje wzloty i upadki, jednak tutaj spisał się mistrzowsko. Fabuła wartka, ciągle coś się dzieje, no i ten dreszczyk emocji… niezliczoną ilość razy podczas czytania miałam gęsią skórkę. Zresztą, każdy kto zna tego autora wie o czym mówię. A tym razem też się popisał. Ciekawe czy zrobią ekranizację. Tymczasem powieść bardzo polecam.

Książki Stephena Kinga czytam od przeszło 10 lat i nie było chyba takiej, która nie przypadłaby mi do gustu. No ale trzeba przyznać, że w powieści „Jest krew…” autor przeszedł samego siebie kunsztem literackim. Fabuła wciąga od pierwszych zdań , a po ostatnią stronę,. Myślałam, ze całość zajmie mi z miesiąc, bo pracuje i jeszcze mam dzieci, ale wiecie co? No nie mogłam się oderwać i przeczytałam w weekend. Geniusz, po prostu geniusz. Mam tylko nadzieję, ze nie będę miała koszmarów później, bo tak bywa po tych książkach Kinga.

Król przerażających opowieści znów na topie! Jeśli lubicie się bać lub odkrywać mroczne zakamarki świata, macie świetną okazję, aby wrócić do najbardziej znanego pisarza gatunku i to dzięki całkiem nowym opowiadaniom.

Czy się go lubi czy nie, utwory jego autorstwa mają ten charakterystyczny nastrój, który pokochały miliony czytelników na świecie. Cóż można powiedzieć, nowy zbiór idzie dokładnie w tę samą stronę, prezentując historie pełne tajemnic i grające na pierwotnych lękach typowych dla wszystkich ludzi.

Pisarz, którego znają nawet ci nieczytający, powraca w trakcie bycia u szczytu formy. Nowe opowiadania po raz kolejny prezentują trzymające w napięciu, tajemnicze historie i łatwo zapadające w pamięć, charakterystyczne postacie. Konieczna pozycja w bibliotece każdego fana!

Zbiór nowych opowiadań legendy horroru… Kolejne opowieści, które zawierają w sobie wszystko to, za co ceni się Kinga. Jest tajemnica, jest groza i jest siła przyjaźni, która potrafi to zagrożenie pokonać. Każdy znajdzie tu coś dla siebie.

JEST DOBRZE… NAWET BARDZO

Minęło już pięć lat odkąd Stephen King zaserwował nam swój poprzedni zbiór krótkich form, „Bazar złych snów” i dokładnie dziesięć od momentu publikacji „Czarnej bezgwiezdnej nocy”, poprzedniej antologii, w której znalazły się cztery minipowieści. Teraz autor wraca z kolejnymi czterema nowelami w książce „Jest krew…”, gdzie horror i thriller spotykają się z postapokaliptyczną fantastyką i świetnie zbudowanym zapleczem obyczajowym. A wszystko to podane w znakomitym, lekkim i jakże nastrojowym stylu, który nie pozwala oderwać się od całości przed odłożeniem jej na półkę.

Cztery opowieści. Cztery niezwykłe wydarzenia. I ludzie w nie wplątani.
Nastolatek zaprzyjaźnia się z emerytem, dla którego pracuje. Kiedy mężczyzna ów, pan Harrigan, odchodzi z tego świata, chłopak nie mogąc pogodzić się z jego śmiercią, nagrywa wiadomość głosową na telefonie, z którym staruszek został pochowany. Nie spodziewa się odpowiedzi, ale wkrótce ją dostaje. Co to właściwie oznacza? I co oznaczać będzie dla nastolatka?
Kiedy kończy się świat, my cofamy się w czasie, by zamiast patrzeć na koniec życia Chucka, odkryć jak ono wyglądało wcześniej i co właściwie się stało.
W tytułowym tekście Holly Gibney wraca z nowym śledztwem. Zamach w szkole, dziwne rozkojarzenie telewizyjnego reportera… Niby nic niezwykłego w świecie, gdzie ludzie znieczulili się na przemoc, ale wydarzenia te doprowadzą Holly do sytuacji, z której może wcale nie ujść z życiem…
Na koniec czeka nas opowieść o pisarzu, który dotąd – i to z trudem – radził sobie jedynie z pisaniem opowiadań. Przynajmniej do dnia, kiedy nagle w jego głowie pojawił się od razu cały pomysł na powieść. Czy może być coś piękniejszego? A co jeśli kryje się w tym jakieś „ale”? I czym może ono być?

Kiedy w 1982 roku na rynku pojawił się pierwszy zbiór czterech nowel Kinga „Cztery pory roku”, nikt nie spodziewał się, jakim sukcesem wydawniczym się okaże. Tym bardziej, że tym razem autor porzucił horror na rzecz życiowych, choć wcale nie mniej przerażających fabuł. Kolejne tego typu publikacje stały się więc tradycją. W roku 1990 pojawiła się antologia „4 po północy” (przereklamowana, z przewidywalnymi opowiadaniami, ale wciąż wciągająca, jak diabli), a w 2010 wspomniana „Czarna bezgwiezdna noc” (lepsza, jeśli chodzi psychologię i klimat, ale też nie zaskakująca, bo King serwował nam doskonale wszystkim znane schematy). „Jest krew” też szczególnie nie zaskakuje, bo Król wszystkie swoje zagrywki, wszystkie karty, jakie miał w talii, pokazał nam przez niemal pół wieku literackiej kariery i w rękawie nic już nie kryje, ale jest dobrze. I to bardzo. Bo wcale nie trzeba nic szczególnie nowego, by urzec odbiorcę – wystarczy po prostu dobrze odtworzyć to, co już ten kocha i obudzić w nim emocje.

I to właśnie Kingowi się udaje. Stephen zresztą jest, jak stary sztukmistrz. Niby już wszystko nam pokazał, ale nadal robi to tak sprawnie, że nie tylko patrzymy, jak urzeczeni, ale nagle odkrywamy, że znów czujemy się jak dzieciaki, które po raz pierwszy oglądały te sztuczki. „Jest krew…” to bowiem taki właśnie sentymentalny powrót do tego, za co kochamy tego pisarza. „Telefon pana Harrigana” przypomina takie teksty, jak „Przepraszam, to nie pomyłka”. „Życie Chucka” to powrót do poastapo, a chociaż sam King nie wie za bardzo skąd wzięła się ta opowieść, mi z miejsca skojarzyło się z „Rozbitkiem” Chucka Palahniuka – powieścią podobnie, jak ten tekst, opowiedzianą od tyłu. W „Jest krew…” King powraca do postaci Holly, znanej z trylogii „Pan Mercedes” i powieści „Outsider” bohaterki, jednej z najlepszych kobiecych, jakie autor kiedykolwiek stworzył, choć zawsze był mistrzem w kreowaniu żeńskich postaci – i dzieł ocierających się o klimaty serialu „Z archiwum X” (przed laty Stephen współtworzył zresztą odcinek „Chinga”), których nie brak w jego bibliografii. A „Szczur” to klasyczne wręcz odtworzenie motywu bohatera-pisarza, najczęściej pojawiającego się typu postaci w prozie Króla.

Wszystko to King serwuje nam stylem lekkim, prostym i przyjemnym. Stylem niespiesznie snutej gawędy, pełnej zbaczania w różne nieistotne rejony, które tak pięknie ubarwiają jego prozę. Stylem wciągającym i fascynującym, chociaż nie ma tu smakowania słów ani wielkiej literackiej głębi. Większej głębi i przesłania w całości też nie znajdziecie, czeka Was za to dużo świetne skrojonych postaci, klimat małych miasteczek, grozę, tajemnice, akcję, spokojne, wręcz sielankowe chwile. Przede wszystkim jednak King gwarantuje czytelnikom jedno: znakomitą zabawę na wysokim poziomie. Rozrywkę potwierdzającą jego status jednego z najważniejszych żyjących pisarzy amerykańskich i mistrzów horroru. Horroru, który nie straszy (przynajmniej mnie, bo mnie w literaturze nie starszy niestety nic), ale jest klimatyczny i fascynujący. Urzekający. I jakże prawdziwy, bliski ludziom i każdemu z nas. Za to pokochałem prozę autora i kocham ją nadal, i to właśnie dostałem w „Jest krew…”. Oby jeszcze niejeden tak dobry zbiór dotaszczył nam King.