Co wyszeptał nam deszcz

Rain i Olivia spędzili razem dzieciństwo i wychowywali się razem. Obiecali sobie przyjaźń na dobre i na złe. Jednak chłopak wyjeżdża, aby podążać za marzeniami. Trudne doświadczenia sprowadzają go na złą drogę, która prawie go zabija. Po powrocie z odwyku Rain chce odbudować swój wizerunek. Nie wie jednak, że do jego życia niespodziewanie wkroczy chora Olivia.

Bardzo przykro mi to mówić, ale niestety nie polecam tej książki. Uwielbiam smutne, poruszające książki, ale w tej przez dobre dwieście stron bardzo się męczyłam. Akcja toczyła się zbyt szybko, a niektóre rzeczy nie miały dla mnie sensu. Nie zrozumiałam też nagłego uczucia między bohaterami. Wydawało mi się wyssane z palca, przez co nie zżyłam się z nimi. Wątek choroby wyszedł na pierwszy plan, co sprawiło, że charakter bohaterów nie wybrzmiał praktycznie w ogóle. Nie zrozumcie mnie źle, choroba i uzależnienia to ważny temat, ale myślę, że nie powinny przyćmiewać całej książki i bohaterów. Nie polubiłam się z Rainem, bo wydawał mi się okropnie egoistyczny. Dopiero przez ostatnie pięćdziesiąt stron zaangażowałam się na tyle, że nawet zakręciła mi się łezka w oku. Myślę, że zakończenie powieści jest naprawdę dobrze napisane. Cała książka również nie jest zła. Pióro jest lekkie i przyjemne. Mimo to zachowania i wybory bohaterów często nie zgadzały się z moimi wartościami i zasadami moralnymi. Z tych przyczyn nie mogę polecić wam tego tytułu, ale zdaję sobie sprawę z tego, że niejednemu przypadnie ona do gustu. Dla mnie - zawód :( Pozostałe książki tej autorki naprawdę mi się podobały, ale niestety ta do nich nie dołączy.

Dzieciństwo i młodość powinny być pełne beztroski, śmiechu, szczęśliwych wspomnień. To w końcu czas na poznawanie siebie, świata i doświadczenie wszystkiego, co najlepsze. Bez większych zobowiązań i ciężaru doświadczeń, łatwiej przecież czerpać z życia i z tego, co nas otacza to, co najlepsze. Niestety, nie dla każdego los jest łaskawy i nie każdy może pochwalić się pięknymi i dobrymi wspomnieniami ze swoich początkowych lat, i to z wielu różnych powodów. Jednak tym bardziej warto o nie walczyć, by pojawiły się, chociaż na chwilę i stały się promykiem słońca, gdy wokół panuje rzęsista ulewa zdająca się nie mieć końca. Rain i Olivia to przyjaciele z dzieciństwa. Pomimo dzielących, ich różnic i pochodzenia z różnych środowisk, rozumieli się wręcz bez słów i stanowili duet wręcz doskonały. Liv miała dom pełen miłości i kochających rodziców. Rain doskonale wiedział, czym jest ból zadany przez najbliższych. Oboje uzdolnieni artystycznie, zatracali się w swoich występach i wspaniale rokowali na przyszłość. Wydawało im się, że nic ich nie rozdzieli, jednak czas pokazał, że były to jedynie dziecinne mrzonki. Ponieważ w dorosłość weszli już całkowicie osobno, a ich światy, w których przyszło im istnieć, nie mogły się bardziej od siebie różnić. „Co wyszeptał nam deszcz” to powieść skierowana do młodszych czytelników, jednak z uwagi na fabułę i świetną kreację bohaterów uważam, że to jedna z tych pozycji, która jest odpowiednia dla każdego, bez względu na wiek. Niesie ze sobą całą gamę emocji, to one napędzają kolejne wydarzenia, one pozwalają zaangażować się w życie postaci i one sprawiają, że na długo zapisze się w głowach osób, które po nią sięgną. Nie czytałam wszystkich propozycji wydawniczych Autorki jednak zaryzykuję stwierdzeniem, że to najlepsza jej książka. Włożyła w nią swoje serce, i to po prostu czuć na każdej stronie tej powieści. To nie jest łatwa historia, a jednak jest niezwykle życiowa i choć ta opowieść należy do młodych ludzi, to aż nazbyt łatwo można w nich i w ich problemach odnaleźć cząstkę siebie lub osób nam bliskich. To powieść, która przypomina o tym, że los nie oszczędza nikogo– bez względu na status społeczny, dobre serce, wiek czy jakąkolwiek inną cechę, która nas różnicuje. Autorka w znakomity sposób przekazuje nam uczucia, które targają głównymi bohaterami – niełatwe, z którymi trudno jest się pogodzić– nie tylko im, ale także i czytelnikom. Tutaj szczęście miesza się z bezdenną rozpaczą, chwile triumfu z totalną pustką w sercu, są momenty, gdy świat nie ma najmniejszego sensu, ale są także okamgnienia, gdy ten drugi człowiek jest wszystkim. Piękna i smutna zarazem powieść o pierwszej miłości dającej tytaniczną siłę na resztę życia i na zawsze zapisującej się w sercu. Szepce do naszych uczuć, niczym deszcz szeptał do bohaterów tej książki. Dodatkowo znajdziemy w niej idealnie wpasowujący się w fabułę rysunek, który mam nadzieję stanie się stałym elementem książek Wydawnictwa. Ze swojej strony polecam!