Bohdan Baranowski

Bohdan Baranowski ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował również orientalistykę oraz etnografię. Pracę doktorską poświęcił stosunkom polsko-tatarskim w XVII w. Promotorem jego rozprawy był Władysław Tomkiewicz. Przed wybuchem II wojny światowej pracował w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie. Podczas okupacji zaangażował się w tajne nauczanie i działalność w Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim i został ranny w czasie walk powstańczych.

Po zakończeniu wojny przeniósł się do Łodzi, by podjąć pracę na nowo powstającym Uniwersytecie Łódzkim. Z tą uczelnią był związany przez całą swoją karierę akademicką. Habilitował się w 1946 r. W 1948 r. został docentem, w 1950 r. - profesorem nadzwyczajnym, a w 1957 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Był mocno zaangażowany w uniwersyteckie struktury organizacyjne. W latach 1950-1951 pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego. Trzykrotnie był dziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Kierował też Instytutem Historii i Katedrą Historii Polski. Uczestniczył w pracach Senatu UŁ. Piastował również stanowisko redaktora naczelnego Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego. W 1988 r. uczelnia przyznała mu tytuł doktora honoris causa.

Interesował się zarówno kulturą staropolską jak i tematyką Orientu. Działał na rzecz Polskiego Towarzystwa Historycznego i Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Opublikował ok. 300 prac naukowych i 35 książek o tematyce historycznej. Współtworzył podręczniki oraz inne materiały dydaktyczne do nauki historii w szkołach podstawowych i ponadpodstawowych.

Za wybitne osiągnięcia naukowe został uhonorowany m.in Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.