"Dzieci Diuny" to trzecia z kolei odsłona sagi autorstwa Franka Herberta. W tym tomie, podobnie, jak we wcześniejszych nie zabraknie intrygujących i fascynujących pomysłów. Jednak książkę dominuje zdecydowanie filozofia, warto to wziąć pod uwagę przed rozpoczęciem lektury.
Momentami słowa wypowiadane przez bohaterów książki brzmią nieco patetycznie, jednak nie jest to wada powieści, wręcz przeciwnie. To również dzięki tym wywodom czytelnicy dogłębnie poznają dalsze zakamarki uniwersum "Kronik Diuny". Niemniej, pod kątem filozoficznym ta część jest trudniejsza od poprzednich, szczególnie od drugiej, w której podobnych rozmyślań było zdecydowanie mniej. Dlatego warto się na to przygotować i mieć na uwadze, że fabuła wciąż trzyma bardzo wysoki poziom, a momentami z science fiction przeradza się w znakomitą historię nasyconą intrygami.
Akcja skupia się na nowym pokoleniu Atrydów czyli cudownych bliźniętach - potomkach Paula. Do akcji dołącza także Alia - postać raczej paskudna, a przy tym nieudolna władczyni, której decyzje niepozbawione są wpływu przodków.
Naturalnie fabuła będzie dotyczyła także kolejnej próby złamania dotychczasowej wyłączności na przyprawę. Pojawi się także kilka nowych postaci, kilka powróci, każda pojawi się nieprzypadkowo i będzie miała silny wpływ na rozgrywające się w tym tomie wydarzenia. Jednym z ciekawszych bohaterów okaże się tajemniczy ślepiec z pustyni i Kaznodzieja zarazem. Do gry wróci także lady Jessika, a wraz z nią typowe niesnaski pomiędzy trzema pokoleniami kobiet panującego rodu. Czytelnicy wyraźnie odczują zmianę klimatu Diuny, co będzie mocnym powiewem świeżości.
Część odbiorców może czuć się uprzedzona do trzeciego tomu, ponieważ, w przeważającej części, pojawiają się w nim zupełnie inni bohaterowie. Jednakże brak Paula Atrydy zostaje zrekompensowany jego potomkami, którzy wniosą do akcji wymaganą przez fanów dynamikę.
Książkę czyta się z przyjemnością, brak zdecydowanej akcji, walk i starć zróżnicowanych charakterów nie ujmuje jej wartości, bowiem te braki nadrabiają wspaniale prowadzone rozmyślania i dyskusje. Cześć postaci, w tym same dzieci Diuny, oczarowują czytelników, którzy na nowo przywiązują się do bohaterów.
Trzeci tom podobnie jak drugi to zdecydowania przewaga skomplikowanych spisków, zamachów, pałacowych intryg czy nawet spekulacji na tle religijnym. Przeważa w niej strona strategiczna oraz dialogowa, akcji samej w sobie jest naprawdę niewiele. Na tle innych powieści science fiction, powieść Herberta zalicza się do zdecydowanie bardziej głębokiej, wartościowej i ambitnej grupy. Sposób, w jaki prezentowane są przemyślenia postaci, idee, którym hołdują czy przyświecające im systemy wartości jest wart uwagi każdego fana dobrej powieści, niekoniecznie fantastycznej.
