Marek Aureliusz

Marek Aureliusz

Marek Aureliusz żył w latach 121 - 180. Był pisarzem i filozofem, a w okresie 161-180 rzymskim cesarzem.

Rodzina, w której przyszedł na świat należała do arystokracji. Jego ojciec był zamożnym człowiekiem - właścicielem kilku cegielni. Gdy Marek Aureliusz miał trzy lata, jego ojciec zmarł. Chłopcem zaopiekował się cesarz Hadrian, który potem zaadoptował Antonina (krewnego Marka) i ustanowił go swoim następcą. Antonin został cesarzem Antoninusem Piusem, a Marek poślubił jego córkę Faustynę. Po śmierci swojego teścia Marek został cesarzem, dzieląc się władzą z Lucjuszem - swoim przybranym bratem.

Marek Aureliusz otrzymał staranne i wszechstronne wykształcenie. Interesował się szczególnie filozofią i retoryką. Pobierał nauki u greckich i rzymskich retorów i stoików. Gdy objął urząd cesarza, był dobrym władcą, z dużym poczuciem obowiązku służenia krajowi i obywatelom. Przeprowadzał liczne reformy i dbał o dobre relacje z senatem. Czasy jego rządów to trudny okres ze względu na klęski żywiołowe i wojny.

Marek Aureliusz był stoikiem (ostatnim przedstawicielem tego nurtu filozofii), zwany bywa często stoikiem na tronie. Głosił zasadę, że warto panować nad emocjami i nie należy dążyć do sławy i bogactwa. Sam był przykładem stoickich cnót. Jest autorem

„Rozmyślań” - zbioru zapisków poruszających wiele osobistych spraw, a także refleksji z zakresu filozofii i etyki.