Juliusz Słowacki
Juliusz Słowacki
Juliusz Słowacki to wybitny polski poeta, dramaturg i epistolograf epoki romantyzmu. Jest jednym z trzech Wieszczów Narodowych, obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego. W twórczości skupiał się na tematyce walki narodowowyzwoleńczej i przeszłości narodu polskiego. Często odwoływał się także do słowiańskich źródeł ludowych. Żył w latach 1809-1849.
Urodził się w Krzemieńcu na dzisiejszych terenach Ukrainy. Jego rodzina posiadała szlacheckie korzenie. Studiował prawo w Wilnie w latach 1825-1828. Następnie przeprowadził się do Warszawy i rozpoczął pracę aplikanta w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W roku 1830 opublikował pierwszą powieść poetycką „Melitele”.
W latach 1831-1832 podróżował po Europie. Ostatecznie osiedlił się w Szwajcarii. Tam stworzył trzy tomy „Poezji” oraz opublikowane w 1834 roku dramaty „Kordian” i „Balladyna”. Dwa lata później rozpoczął podróż po Europie i Bliskim Wschodzie. Po jej zakończeniu osiedlił się w Paryżu. Tam napisał jeden ze swoich najpopularniejszych wierszy „Testament mój”.
W 1848 roku wyruszył do Poznania, aby wesprzeć powstanie wielkopolskie, jednak ostatecznie odwiedził Wrocław, gdzie spotkał się z matką. Po powrocie do Paryża zachorował na gruźlicę i zmarł w wieku czterdziestu lat. Początkowo pochowany był na cmentarzu Montmartre, jednak w 1927 roku marszałek Józef Piłsudski kazał przenieść jego szczątki na Wawel.
Najważniejsze dzieła Słowackiego:
Balladyna;
Kordian;
Fantazy;
Sen srebrny Salomei;
Testament mój.