Cały czas biłem się z myślami, czy mam napisać tę książkę, czy nie. Nie dałbym rady, ale ?zmusiły? mnie do tego matki, które w przedszkolu miały ze mną zajęcia tego typu. Nie mam wykształcenia przedszkolnego i nie mam odwagi pisać z poczuciem wszystkowiedzącego nauczyciela edukacji przedszkolnej. Nie mam też wielkiego doświadczenia w takiej pracy, ale z całą pewnością 15 lat uczyłem dzieci w wieku przedszkolnym, jak korzystać ze swoich zdolności aktorskich. Jeśli kilka mam, po dwudziestu pięciu latach, potrafi wiernie odtworzyć moje zajęcia, nie może to być przypadek. One musiały wywrzeć wielkie wrażenie na osobowości tych ludzi.
Pojedynek na miny
Dwie osoby ?strzelają? do siebie minami. Każda mina, która uderza w człowieka, powala go, jakby to była kula z pistoletu (Gombrowicz). Może to być za trudne dla dzieci, ale ważne, by uderzenie miną było pokazane (zwinięcie się w kółko, przygięcie do ziemi). Można potem ocenić, kto był lepszy.
Głuchy telefon ciałem
Ćwiczenie dla starszych dzieci. Jak w głuchym telefonie przekazujemy sobie, ale nie słowa, tylko gesty. Ustawiamy dzieci plecami do siebie. Teraz pierwsza osoba odwraca drugą, uderzając ją w plecy, i pokazuje dwa (!) gesty, najlepiej ekspresyjne: gest zwycięzcy z rękami w górze i trzymanie się za nos. Teraz te dwa gesty druga osoba przekazuje trzeciej i tak dalej. Ostatnie dziecko pokazuje je grupie.
Pozostawiam pole do popisu prowadzącym zajęcia z dzieciakami w przedszkolu. Zapewne wiele z zawartych w książce propozycji w takiej czy innej formie jest stosowane w praktyce, ale jeśli zainspirowałem do nowych pomysłów czy też ułatwiłem życie, tworząc uporządkowany zbiór gotowych scenariuszy, to znaczy, że mój cel został osiągnięty.
Kim jest Grzegorz Noras (1958-2021)? Tak mówił o sobie:
?Nauczyciel poruszania się w świecie twórczości (prowadzę takie zajęcia trzydzieści lat, z dwoma tysiącami dzieci rocznie, wydałem cztery zbiory scenariuszy do prowadzenia zajęć twórczych w szkole i przedszkolu), instruktor teatralny (zarówno teatrów studenckich, jak i młodzieżowych, a przede wszystkim dziecięcych), szef teatru Bezscenni (gotowego do profesjonalnych występów), autor książek (powieści, książek psychologicznych i teatralnych), aktor (a jakże), tekściarz (wiele skeczów i piosenek), poeta, twórca i reżyser sztuk teatralnych, handlowiec (z czegoś trzeba żyć). Jeśli sam miałbym się określić, to bym się nazwał człowiekiem zafascynowanym osobowością ludzką. Nic tak tego nie uświadomi jak dobrze prowadzone zajęcia aktorskie?.
