Nakarm! To nie jest miejsce dla was, dziewczynki

Ile mięśni pracuje, gdy przełykasz wodę? Ile mięśni pracuje, gdy artykułujesz głoski? Rodzimy się jako obywatelki świata. Możemy rozróżnić każdy dźwięk dowolnego języka. Fonemów jest ponad osiemset. Aby ograniczyć się tylko do polskich - przestajemy słyszeć pozostałe. Dostrajamy się do swoich szczebioczących bliskich. Przyjmujemy pokarmy, z którymi na początku nie jesteśmy w stanie sobie poradzić. Rośniemy, ćwiczymy, naśladujemy. Chłoniemy. Klimat się zmienia. Padają rekordy temperatur, płoną lasy Amazonii. My, powoli, budzimy się z odrętwienia. Grzeczne, skromne, ciche, oceniane, niewystarczające. Wychodzimy z roli. Dziewczynki, dziewczyny, kobiety. Wzmacniamy mięśnie, by potem wydobyć dzięki nim głos. Nasz własny, dzisiaj zachrypnięty. Joanna Stryjecka, ur. 1987. Poetka, absolwentka matematyki finansowej na Uniwersytecie Śląskim i Studiów Literacko Artystycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wydała dwa zbiory wierszy: Balladę o wyrzynarce (Zaułek Wydawniczy Pomyłka, Szczecin 2015), za który została uhonorowana Nagrodą im. Kazimiery Iłłakowiczówny, i Lanugo (Fundacja Duży Format, Warszawa 2021). Współautorka książki Jutro nie mieści się w głowie. Dzienniki czasu pandemii (Blue Bird, Warszawa 2020). Stypendystka Fundacji Grazella im. Anny Marii Siemieńskiej. Mieszka w Krakowie.