Kierunek zwiedzania

To nie jest klasyczna biografia Malczewskiego. Choć grafika na okładce z czarnym kwadratem i strzałką sugerowałaby by monotonną, muzealną narrację, Marcin Wicha tworzy opowieść o utopijnych projektach i niespełnionych marzeniach, o rosyjskiej rewolucji i naszej współczesności. A wszystko to pod pretekstem spaceru po wyimaginowanej wystawie prac Malewicza. U progu katastrofy klimatycznej, w czasie kryzysu pandemicznego Wicha opowiada o ludziach, którzy uwierzyli, że świat można wymyślić na nowo. Książka o rewolucji. Książka - rewolucja.

Zapętlony graficznie tytuł, pusta tylna strona okładki – pieczołowicie wydana przez Karakter najnowsza książką Marcina Wichy już przy pierwszym kontakcie zdradza, że jest wyjątkowa. Wnętrze jest niemniej rewolucyjne - to nowa koncepcja przedstawienia artystycznej biografii, w której jednocześnie zostaje uchwycona istota malarstwa. Eksponatami w tym spacerze są obrazy, znaki interpunkcyjne, buraki cukrowe i ludzkie losy. Autor umyka muzealnej narracji, z uśmiechem i nie bez ironii podejmuje grę z konwencją klasycznej biografii dając przy tym niezwykły popis literackiego kunsztu.

Główny bohater „Kierunku zwiedzania” jest postacią enigmatyczną, o wielu twarzach. W Witebsku jest Mesjaszem, w Leningradzie profesorem, dla warszawskiej społeczności jest kolejnym wcieleniem Mickiewicza, gdy umiera w Leningradzie, uczniowie widzą w nim Chrystusa. Takie twarze miewali słynni oszuści. Kim był naprawdę? Twórcą, prorokiem czy może wielkim mistyfikatorem?

„Tego dnia sam chce być farbą. Czuć tę farbę na sobie. Chce się nią posmarować. Owinąć. Chce ją zobaczyć całym ciałem, bez użycia oczu. Nie chce być malarzem. Chce być obrazem. Kolorem. Wszystkimi kolorami. Najlepiej królem kolorów w kolorowej szacie. Chce mieć kolorowe skrzydła, zostawiać za sobą barwną smugę.”

Marcin Wicha urodził się w 1972 roku w Warszawie. Jest grafikiem, eseistą, autorem książek dla dzieci: "Niezwykła historia Sebastiana Van Pirka", "Wielka księga Klary" oraz "Łysol i Strusia. Lekcja niegrzeczności". Napisał także dwie książki o charakterze autobiograficznym: "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" i  "Jak przestałem kochać design". Jego teksty ukazały się między innymi w: "Autoportrecie", "Literaturze na Świecie" i "Tygodniku Powszechnym". Współpracuje z "Gazetą Wyborczą" oraz "Charakterami". Za esej "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" otrzymał Literacką Nagrodę Nike 2018, Nagrodę Nike Czytelników 2018 oraz Nagrodę im. Witolda Gombrowicza i Paszporty Polityki w kategorii: literatura.