Mit o wojnie trojańskiej – streszczenie szczegółowe i opracowanie

Mit o wojnie trojańskiej opowiada o dziesięcioletnim konflikcie między Grekami a Trojanami, wywołanym uprowadzeniem Heleny przez Parysa. Wydarzenia pełne są heroicznych czynów, a zwieńczeniem wojny staje się podstęp z koniem trojańskim. W kanonie lektur szkolnych mit ten jest szczególnie ważny, ponieważ ukazuje bohaterstwo, tragizm losu ludzkiego i ogromny wpływ mitologii na kulturę europejską.

Jakie były przyczyny wojny trojańskiej?

Opowieść o wojnie trojańskiej zaczyna się od konfliktu pomiędzy trzema boginiami: Herą, Ateną i Afrodytą. Podczas przyjęcia weselnego Tetydy i Peleusa, Eris, bogini niezgody, rzuciła złote jabłko z inskrypcją „Dla najpiękniejszej”. Aby uniknąć sporów, Zeus zdecydował się powierzyć Parysowi, księciu Troi, zadanie rozstrzygnięcia tego dylematu.

Parys stanął przed trudnym wyborem najpiękniejszej spośród bogiń. Afrodyta kusiła go obietnicą miłości najpiękniejszej kobiety na świecie – Heleny. Zafascynowany tą wizją, Parys podarował złote jabłko Afrodycie.

Porwanie Heleny przez Parysa było bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny trojańskiej. Helena była małżonką Menelaosa, króla Sparty. Jej uprowadzenie wzbudziło gniew Greków i doprowadziło do zbrojnej wyprawy przeciw Troi pod dowództwem Agamemnona.

Legenda o wojnie trojańskiej ukazuje genezę konfliktu między Grekami a Trojanami. Decyzje podjęte przez Parysa oraz działania Afrodyty miały decydujący wpływ na bieg tych wydarzeń.

Kto brał udział w wojnie trojańskiej?

Wojna trojańska była spektakularnym starciem między Grekami a Trojanami. W szeregach Greków walczyli sławni herosi, tacy jak Agamemnon, król Argos i głównodowodzący wojsk, oraz Menelaos, władca Sparty. Towarzyszył im Achilles, nieustraszony wojownik o niezwykłej sile ducha. Również Odyseusz, znany z przebiegłości i błyskotliwości umysłu, odegrał znaczącą rolę.

Pośród istotnych bohaterów wyróżniali się także Diomedes i Patroklos. Diomedes wsławił się swoją odwagą na polu walki. Natomiast Patroklos był serdecznym przyjacielem Achillesa i ich wspólna determinacja była kluczowa dla skutecznych działań przeciwko Trojanom.

Trojanie stawiali opór pod przewodnictwem króla Priama. Jego synowie, Hektor i Parys, mieli decydujące znaczenie w obronie miasta: Hektor jako dzielny dowódca, a Parys swoją kontrowersyjną decyzją o porwaniu Heleny zapoczątkował cały konflikt.

Do tej heroicznej obrony Troi dołączył również Deifobos. W tej mitologicznej batalii bogowie odgrywali ważną rolę:

• Atena,
• Hera,
• Posejdon – wspieralł greków,
• Afrodyta,
• Apollo,
• Artemida – stała po stronie trojan.

Jak przebiegała wojna trojańska?

Wojna trojańska była długotrwałym konfliktem, który rozciągał się na całe dziesięciolecie i koncentrował się na oblężeniu Troi przez wojska greckie. Wszystko zaczęło się od porwania Heleny przez Parysa, co stało się zarzewiem wielu dramatycznych wydarzeń oraz starć pełnych odwagi. Armia Greków, pod wodzą Agamemnona, składała się z licznych sławnych wojowników.

Jednym z kluczowych momentów konfliktu była śmierć Patroklosa, którego życie zakończył Hektor. To zdarzenie rozpaliło gniew Achillesa. Zdeterminowany pomścić przyjaciela, powrócił do walki i w pojedynku pokonał Hektora. Te tragiczne wydarzenia doskonale ilustrują dramatyzm wojny trojańskiej.

Bogowie również ingerowali w przebieg tego konfliktu, wpływając na losy uczestników i wyniki bitew. Atena oraz Hera wspierały Greków, z kolei Afrodyta sprzyjała Trojanom.

Koniec wojny nastąpił dzięki przebiegłości Odyseusza. Jego genialny plan skonstruowania konia trojańskiego okazał się decydujący dla losów oblężenia. Ukryci wewnątrz drewnianej konstrukcji greccy wojownicy zdobyli miasto od środka. Dzięki tej strategii Grecy ostatecznie zwyciężyli Troję i zakończyli trwający dekadę konflikt.

Jak zakończyła się wojna trojańska?

Zakończenie konfliktu trojańskiego jest jednym z najbardziej znanych momentów w mitologii greckiej. Kluczową rolę odegrał tu Odyseusz, który dzięki swojej pomysłowości przyczynił się do powstania słynnego konia trojańskiego. Ta wielka drewniana konstrukcja miała za zadanie oszukać Trojan.

W jej wnętrzu ukryło się kilkadziesiąt greckich wojowników. Choć było to posunięcie ryzykowne, okazało się genialną strategią. Trojanie, przekonani o zakończeniu wojny, uznali konia za symbol pokoju i dar od bogów, więc wprowadzili go do miasta.

Nocą Grecy wyszli z wnętrza konia i otworzyli bramy Troi dla reszty swojej armii. Rozpoczęła się brutalna rzeź obrońców oraz mieszkańców miasta. Te dramatyczne wydarzenia doprowadziły do całkowitego upadku Troi, kończąc dekadę zmagań i stając się symbolem przebiegłości oraz zdrady w literaturze światowej.

Kim były kluczowe postacie mitu o wojnie trojańskiej?

Mit o wojnie trojańskiej obfituje w fascynujące postaci, które odegrały kluczowe role w tej epickiej historii. Jednym z głównych bohaterów jest Parys, książę Troi, którego decyzja o przyznaniu złotego jabłka Afrodycie jako najpiękniejszej bogini wywołała ciąg wydarzeń prowadzących do konfliktu. Wybór Parysa, by porwać Helenę, bezpośrednio doprowadził do wybuchu wojny.

Achilles wyróżniał się jako najpotężniejszy z greckich wojowników, znany ze swojej niezwykłej odwagi i siły. Był centralną postacią po stronie Greków. Jego tragiczna śmierć to jeden z najbardziej niezapomnianych momentów całej opowieści. Odyseusz zasłużył na sławę jako strateg oraz twórca podstępu z koniem trojańskim, który zakończył oblężenie miasta.

Helena uchodziła za najpiękniejszą kobietę na świecie i stała się przyczyną konfliktu między Grekami a Trojanami. Jej osoba symbolizuje nie tylko urodę, ale także tragiczne skutki wyborów miłosnych.

Priam, król Troi, oraz jego syn Hektor – waleczny obrońca miasta i jeden z najbardziej szlachetnych bohaterów opowieści – również odgrywali ważne role. Ich rodzinne relacje oraz walka o przetrwanie Troi dodają mitologicznej narracji głęboki wymiar ludzki.

Bogowie mieli także istotny wpływ na przebieg wydarzeń: Afrodyta wspierała Trojan, Atena i Hera sprzyjały natomiast Grekom. Mit trojański ukazuje zarówno heroizm ludzi, jak i kaprysy bóstw kształtujące losy wojny.

Jakie są najważniejsze motywy i symbole w micie o wojnie trojańskiej?

Mit o wojnie trojańskiej obfituje w symbole i motywy, które tworzą jego istotę. Jednym z kluczowych elementów jest jabłko niezgody. To właśnie ono stało się przyczyną konfliktu pomiędzy Herą, Ateną a Afrodytą. Złote jabłko symbolizuje rywalizację o piękno i rozpoczyna ciąg wielkich wydarzeń.

Koń trojański stanowi kolejny istotny symbol w tej historii. Reprezentuje podstęp oraz zdradę, ale także genialną strategię Odyseusza, której skutkiem był upadek Troi. Ten drewniany koń zyskał miano symbolu przebiegłości w literaturze na całym świecie.

Motywy miłości i zemsty przewijają się przez cały mit związany z wojną trojańską. Te emocje napędzają działania postaci takich jak Parys czy Achilles, ukazując ludzkie uczucia na tle boskiej ingerencji. Honor oraz przeznaczenie również odgrywają znaczącą rolę, podkreślając dramatyzm wyborów bohaterów i ich nieuchronne losy.

Bogowie greccy mają ogromny wpływ na rozwój wydarzeń w micie trojańskim. Ich kaprysy oraz stronniczość wobec ludzi kształtują przebieg wojny, dodając głębokości narracji i ukazując nieprzewidywalność boskiej mocy.

Mit o wojnie trojańskiej – Streszczenie szczegółowe

Mit o wojnie trojańskiej, jedno z najbardziej wpływowych opowiadań starożytnej Grecji, stanowi fundamentalną część europejskiej kultury i literatury. Przedstawia on dziesięcioletni konflikt między Achajami (Grekami) a Troją, wywołany porwaniem Heleny, królowej Sparty. Historia ta, pełna heroizmu, zdrady, boskich interwencji i tragicznych losów, ukazuje uniwersalne tematy przeznaczenia, honoru, zemsty oraz sprytu, na zawsze kształtując wyobrażenie o epickich zmaganiach. Jest to opowieść o walce, miłości i stracie, która wciąż fascynuje i inspiruje.

1. Plan wydarzeń

• Zaczątkiem konfliktu był spór między boginiami Herą, Ateną i Afrodytą, wywołany przez Eris, boginię niezgody, która rzuciła złote jabłko na weselu Tetydy i Peleusa.
• Rozjemcą w sporze bogiń został trojański książę Parys, syn króla Priama i Hekabe, który wskutek przepowiedni dzieciństwo spędził jako pasterz. Parys wybrał Afrodytę, obiecującą mu rękę najpiękniejszej kobiety świata.
• Po powrocie do Troi, Parys udał się do Sparty, gdzie gościnnie przyjęli go król Menelaos i jego żona Helena. Korzystając z nieobecności Menelaosa, Parys porwał Helenę, brutalnie łamiąc święte prawa gościnności.
• Porwanie Heleny stało się bezpośrednią przyczyną wojny. Grecy, pod dowództwem Agamemnona, brata Menelaosa, zgromadzili największych wojowników, w tym Achillesa, i wyruszyli na Troję.
• Przed wyprawą, flota grecka została uwięziona przez ciszę morską. Wróżbici ogłosili, że bogini Artemida żąda ofiary z Ifigenii, córki Agamemnona, która jednak została cudownie ocalona przez boginię.
• Tuż przed odpłynięciem Grecy byli świadkami znaku: wąż pożerający wróble skamieniał, co wróżbita Kalchas zinterpretował jako zapowiedź dziesięcioletniej wojny zakończonej zwycięstwem Achajów.
• Po przybyciu pod Troję i odmowie wydania Heleny, Grecy założyli obóz i rozpoczęli oblężenie, które trwało przez dziewięć lat.
• W dziesiątym roku wojny, zaraza dziesiątkowała grecki obóz w wyniku gniewu Apollina. Konflikt między Agamemnonem a Achillesem, wywołany utratą niewolnic, doprowadził do wycofania się Achillesa z walki.
• Nieobecność Achillesa na polu bitwy umożliwiła Hektorowi, trojańskiemu księciu, odnoszenie sukcesów. W końcu Patrokles, przyjaciel Achillesa, założył jego zbroję i zginął z rąk Hektora.
• Wstrząśnięty śmiercią Patroklesa, Achilles powrócił do walki w nowej, boskiej zbroi, i w pojedynku pokonał oraz zbezcześcił ciało Hektora.
• Król Priam, ojciec Hektora, udał się do obozu Greków i błagał Achillesa o zwrot ciała syna, co ten, wzruszony, uczynił. Po pogrzebie Hektor został spalony.
• Niedługo później Achilles zginął, trafiony w piętę – swój jedyny słaby punkt – strzałą Parysa. Wkrótce potem Parys również poniósł śmierć.
• Grecy, pozorując odwrót, pozostawili pod murami Troi gigantycznego, drewnianego konia. Pomimo ostrzeżeń kapłana Laokoona, Trojanie, sądząc, że to ofiara dla Ateny, wprowadzili go do miasta. W nocy z konia wyszli greccy żołnierze pod wodzą Odyseusza, otworzyli bramy i wpuścili resztę armii.
• W nocy Troja padła. Grecy dokonali rzezi mieszkańców, zabijając króla Priama i niszcząc miasto.
• Po zdobyciu Troi, wielu greckich bohaterów czekały tragiczne losy podczas powrotów do domów. Agamemnon został zamordowany przez swoją żonę Klitajmestrę, a Helena zmarła na wygnaniu.

2. Czas i miejsce akcji

Akcja mitu o wojnie trojańskiej rozgrywa się w starożytnych, legendarnych czasach, nierozerwalnie związanych z epoką brązu, a jej kulminacyjna faza obejmuje dziesięć lat samego konfliktu. Główne miejsce wydarzeń to majestatyczna i potężna Troja (Ilion), miasto położone w Azji Mniejszej, strategicznie usytuowane w pobliżu cieśniny Dardanele. Równie istotne są greckie polis, takie jak Sparta, gdzie władał Menelaos, Mykeny – królestwo Agamemnona, oraz Itaka – ojczyzna Odyseusza. Losy bohaterów splatają się także z Olimpem, siedzibą bogów, którzy aktywnie ingerują w przebieg wojny, wspierając lub zwalczając poszczególne strony konfliktu. Wydarzenia te tworzą rozległe tło geograficzne dla heroicznych czynów, boskich intryg i ludzkich tragedii.

3. Charakterystyka bohaterów

• Achilles: Legendarny grecki bohater, syn nimfy Tetydy i króla Peleusa, był najpotężniejszym wojownikiem Achajów. Charakteryzowała go niezwykła siła i odwaga, ale także porywczość i duma. Jego jedynym wrażliwym miejscem była pięta, co ostatecznie doprowadziło do jego śmierci z ręki Parysa.
• Parys: Książę trojański, syn króla Priama i Hekabe. Jego prorocze narodziny przepowiadały zagładę Troi. Był inicjatorem wojny, porywając Helenę. Mimo że był sprawnym łucznikiem, często przedstawiany jest jako postać mniej heroiczna niż Hektor. Zabił Achillesa, lecz sam również poległ.
• Helena: Uważana za najpiękniejszą kobietę na świecie, córka Zeusa i Ledy, żona króla Sparty Menelaosa. Jej porwanie przez Parysa było bezpośrednią przyczyną wojny. Jest symbolem fatalnego piękna i nieszczęścia, które potrafi sprowadzić.
• Hektor: Najwybitniejszy wojownik Troi, syn króla Priama, brat Parysa. Był ucieleśnieniem honoru, męstwa i lojalności wobec swojego miasta i rodziny. Zginął w pojedynku z Achillesem, broniąc Troi.
• Agamemnon: Król Myken i naczelny dowódca wojsk greckich. Był potężnym, lecz często aroganckim i dumnym władcą, co prowadziło do konfliktów, zwłaszcza z Achillesem. Jego powrót do domu zakończył się tragicznie.
• Menelaos: Król Sparty, mąż Heleny, a także brat Agamemnona. Głównym celem jego udziału w wojnie było odzyskanie żony i przywrócenie honoru.
• Odyseusz: Król Itaki, jeden z najsprytniejszych i najbardziej przebiegłych greckich wodzów. Jego inteligencja i pomysłowość, której kulminacją było stworzenie konia trojańskiego, odegrały kluczową rolę w zdobyciu miasta.
• Priam: Król Troi, ojciec Hektora i Parysa. Był postacią szlachetną i godną, głęboko cierpiącą z powodu losów swoich synów i upadku miasta. Zginął podczas zdobycia Troi.
• Eris: Bogini niezgody, która rzuceniem złotego jabłka zapoczątkowała łańcuch wydarzeń prowadzących do wojny trojańskiej.
• Patrokles: Bliski przyjaciel i towarzysz Achillesa. Jego śmierć z rąk Hektora stała się katalizatorem powrotu Achillesa do walki i jego zemsty.
• Ifigenia: Córka Agamemnona, przeznaczona na ofiarę dla Artemidy, lecz cudownie uratowana przez boginię.
• Laokoon: Kapłan trojański, który jako jedyny trafnie przewidział podstęp z koniem trojańskim i ostrzegał przed nim Trojan. Zginął wraz z synami w tajemniczych okolicznościach, co zinterpretowano jako boską karę i utwierdziło Trojan w błędnym przekonaniu.

4. Problematyka

• Wojna jako konsekwencja ludzkich namiętności i boskich intryg: Mit ukazuje, jak błahe z pozoru wydarzenie – spór o jabłko – może, przy aktywnym udziale bogów i ludzkich wyborach (Parys wybierający Afrodytę), eskalować do dziesięcioletniego, krwawego konfliktu.
• Dylemat honoru i hańby: Porwanie Heleny przez Parysa było nie tylko aktem zdrady, ale przede wszystkim jawnym naruszeniem honoru Menelaosa i całej Grecji, stając się główną motywacją do podjęcia wojny.
• Fatalizm i przeznaczenie kontra wolna wola: Historia wojny trojańskiej często podkreśla nieuchronność losu, od proroczego snu Hekabe po przepowiednie Kalchasa, jednocześnie ukazując, jak decyzje i działania bohaterów wpływają na ich osobiste tragedie.
• Cena zemsty i gniewu: Gniew Achillesa po utracie Bryzeidy, a później jego krwawa zemsta za śmierć Patroklesa, pokazują niszczycielską siłę tych emocji, prowadzącą do dalszych cierpień i strat po obu stronach.

5. Kluczowe wątki

• Wątek genezy i wybuchu wojny: Obejmuje spór bogiń, sąd Parysa i porwanie Heleny, które zapoczątkowały całą epicką historię.
• Wątek heroicznych pojedynków i rywalizacji: Skupia się na bitwach, w których wyróżniają się tacy bohaterowie jak Achilles i Hektor, oraz ich osobistej walce o chwałę i przeżycie.
• Wątek boskiej interwencji i wpływów na ludzkie losy: Ukazuje bogów jako aktywnych uczestników wojny, wspierających poszczególne strony, ratujących bohaterów lub zsyłających na nich nieszczęścia.
• Wątek sprytu i podstępu: Reprezentowany przede wszystkim przez postać Odyseusza i jego genialny pomysł z koniem trojańskim, który doprowadził do upadku niezdobywalnego miasta.
• Wątek tragicznych powrotów i konsekwencji wojny: Obejmuje losy bohaterów po zakończeniu konfliktu, ukazując, że zwycięstwo często ma gorzki smak i wiąże się z dalszymi stratami i cierpieniami.

6. Motywy

• Przeznaczenie: Głęboko zakorzeniony motyw, widoczny w proroczych snach (np. Hekabe) i przepowiedniach wróżbitów, które zapowiadają przyszłe wydarzenia i losy bohaterów, często niemożliwe do uniknięcia.
• Honor i hańba: Centralny motyw, stanowiący podstawę konfliktu. Porwanie Heleny było hańbą dla Menelaosa i Greków, zmycie której wymagało wojny i ofiary.
• Zemsta: Silny impuls napędzający działania wielu bohaterów, zwłaszcza Achillesa po śmierci Patroklesa, a także w tragicznych historiach powrotów Greków do domów (np. zemsta Orestesa za Agamemnona).
• Zdrada: Manifestuje się zarówno w akcie porwania Heleny przez Parysa, będącym zdradą gościnności, jak i w późniejszych wydarzeniach, takich jak morderstwo Agamemnona.
• Heroizm i poświęcenie: Widoczny w postawach wojowników obu stron – Achillesa, Hektora – którzy walczą z niezłomnością, gotowi oddać życie za honor, chwałę lub ojczyznę.
• Interwencja bogów: Bogowie greccy nie są biernymi obserwatorami; aktywnie uczestniczą w wydarzeniach, wpływając na morale wojsk, przechylając szalę zwycięstwa, a nawet ratując ulubionych bohaterów.
• Spryt i podstęp: Uosabiany przez Odyseusza, którego intelekt i pomysłowość, zwłaszcza w stworzeniu konia trojańskiego, okazały się decydujące w obliczu militarnej patowej sytuacji.

7. Streszczenie szczegółowe utworu

Mit o wojnie trojańskiej rozpoczyna się od pozornie błahego wydarzenia, które niczym iskra zapala potężny pożar. Na weselu morskiej nimfy Tetydy i króla Peleusa, Eris, bogini niezgody, z pominięta na liście gości, rzuciła złote jabłko z napisem „Dla najpiękniejszej”. Wywołało to natychmiastowy spór między trzema potężnymi boginiami: dumną Herą, mądrą Ateną i piękną Afrodytą. Żadna nie chciała ustąpić, a rozwiązanie konfliktu powierzono młodemu trojańskiemu księciu, Parysowi. Był on synem króla Priama i królowej Hekabe, której proroczy sen o płonącej żagwi przepowiadał zagładę Troi z powodu jej syna. Z tego powodu Parys został porzucony w dzieciństwie i wychowywał się wśród pasterzy, nieświadomy swojego królewskiego pochodzenia.

Boginie próbowały przekupić Parysa. Hera obiecywała mu władzę nad całą Azją, Atena – niezrównaną mądrość i zwycięstwo we wszystkich bitwach, zaś Afrodyta – rękę najpiękniejszej kobiety na świecie. Młodzieniec, oślepiony miłością, wybrał Afrodytę, co zaskarbiło mu wieczną nienawiść Hery i Ateny. Wkrótce potem Parys powrócił na dwór trojański i został uznany przez swoją rodzinę. Zgodnie z obietnicą Afrodyty, udał się do Sparty, gdzie gościnnie przyjęli go król Menelaos i jego żona, Helena, uważana za najpiękniejszą śmiertelniczkę. Kiedy Menelaos wyruszył na Kretę, Parys, wbrew wszelkim prawom gościnności, porwał Helenę i zabrał ją do Troi. Ten akt zdrady i naruszenia honoru wywołał oburzenie w całej Grecji.

Grecy, pod wodzą Agamemnona, potężnego króla Myken i brata Menelaosa, zjednoczyli siły, gromadząc największych bohaterów epoki. Wśród nich byli tacy słynni wojownicy jak niepokonany Achilles, którego matka, nimfa Tetyda, próbowała ukryć, aby uniknąć jego przeznaczenia, sprytny Odyseusz z Itaki, czy potężny Ajaks. Flota grecka, licząca tysiące okrętów, zgromadziła się w Aulidzie. Przed wypłynięciem napotkali jednak przeszkodę – ciszę morską, będącą gniewem bogini Artemidy. Wróżbici orzekli, że bogini żąda ofiary z Ifigenii, córki Agamemnona. Choć dziewczyna została przyprowadzona na ołtarz, w ostatniej chwili Artemida uratowała ją, podmieniając na łanię, a Ifigenię uczyniła swoją kapłanką w Taurydzie. Przed odpłynięciem Grecy ujrzeli jeszcze jeden omen: węża pożerającego wróble, który następnie skamieniał. Wróżbita Kalchas zinterpretował to jako zapowiedź dziesięcioletniej wojny, która zakończy się zwycięstwem Achajów.

Po długiej podróży Grecy dotarli pod mury Troi. Gdy Trojanie odmówili wydania Heleny, rozpoczęło się trwające dziewięć lat oblężenie. Był to okres zaciętych walk, bohaterskich czynów i licznych ofiar po obu stronach. Grecy założyli obóz, a miasto, z jego potężnymi murami, wydawało się niezdobywalne. Bogowie aktywnie uczestniczyli w konflikcie: Hera i Atena wspierały Greków, pamiętając o sądzie Parysa, podczas gdy Afrodyta i Apollin sprzyjali Trojanom. Zeus, król bogów, starał się zachować neutralność, choć często jego sympatie były widoczne.

Dziesiąty rok wojny przyniósł punkt zwrotny. W greckim obozie wybuchła straszliwa zaraza, zesłana przez boga Apollina w zemście za porwanie córki jego kapłana przez Agamemnona. Achilles zażądał od dowódcy oddania dziewczyny, co doprowadziło do ostrego sporu. Agamemnon, w zemście za upokorzenie, odebrał Achillesowi jego niewolnicę, Bryzeidę. Urażony Achilles wycofał się z walki, przysięgając, że nie powróci, dopóki Grecy nie poniosą klęski i nie będą go błagać o pomoc. Jego odejście drastycznie osłabiło siły Achajów. Trojanie, pod wodzą potężnego Hektora, zaczęli odnosić znaczące zwycięstwa, spychając Greków aż do ich okrętów.

Kiedy sytuacja Greków stała się krytyczna, Patrokles, najbliższy przyjaciel Achillesa, błagał go, by pozwolił mu założyć jego zbroję i poprowadzić Myrmidonów do bitwy, licząc na to, że sam widok zbroi wielkiego bohatera wystarczy, by przerazić Trojan. Achilles zgodził się, ale ostrzegł Patroklesa, by nie zapuszczał się pod mury miasta. Patrokles, ponoszony impetem walki, zignorował to ostrzeżenie i zginął z rąk Hektora, który następnie zdjął z niego zbroję Achillesa. Śmierć przyjaciela wstrząsnęła Achillesem do głębi. Jego gniew i rozpacz były tak wielkie, że postanowił wrócić do walki, pragnąc zemsty. Tetyda, jego matka, poprosiła boga Hefajstosa o wykucie nowej, boskiej zbroi dla syna.

W nowej zbroi Achilles powrócił na pole bitwy, siejąc spustoszenie w szeregach trojańskich. W końcu stanął do pojedynku z Hektorem, którego pokonał w walce na śmierć i życie. Nie uspokoił się jednak po zabiciu wroga – zbezcześcił ciało Hektora, wlokąc je za rydwanem wokół murów Troi. Król Priam, stary ojciec Hektora, w akcie niezwykłej odwagi, udał się nocą do obozu greckiego i błagał Achillesa o zwrot ciała syna. Wzruszony prośbą starca i wspominając własnego ojca, Achilles zgodził się. Po uroczystościach pogrzebowych, ciało Hektora zostało spalone na stosie. Niedługo potem, przeznaczenie dopadło i Achillesa. Trafiony w swoją jedyną słabą piętę strzałą Parysa (kierowaną przez Apollina), poległ. Sam Parys również poniósł śmierć w wyniku rany zadanej przez łucznika Filokteta. Po jego śmierci Helena została wydana za jego brata, Deifobosa.

Mimo śmierci największych wojowników, Troja wciąż opierała się greckim atakom. Dziesięcioletnie oblężenie wydawało się nie mieć końca. Wtedy do akcji wkroczył sprytny Odyseusz, król Itaki, z genialnym pomysłem. Grecy pozorowali odwrót, pozostawiając pod murami Troi ogromnego, drewnianego konia, ukrytego pod pretekstem ofiary dla Ateny. W środku ukryli się najlepsi greccy wojownicy. Kapłan trojański Laokoon, podejrzewając podstęp, ostrzegał Trojan słowami: „Strzeżcie się Greków, nawet gdy przynoszą dary!” Jednak jego ostrzeżenia zostały zignorowane, a on sam zginął wraz z synami, pożarty przez morskie węże, co Trojanie zinterpretowali jako znak gniewu bogów za jego niewiarę. Uradowani, że wojna się skończyła, wprowadzili konia do miasta, niszcząc fragmenty murów, by go pomieścić, i świętowali całą noc.

W nocy, gdy Trojanie spali upojeni winem i złudnym poczuciem bezpieczeństwa, greccy wojownicy, dowodzeni przez Odyseusza, wyszli z konia. Otworzyli bramy miasta, wpuszczając resztę armii, która pod osłoną ciemności wróciła z pozorowanego odwrotu. Rozpoczęła się rzeź. Miasto zostało zdobyte i zniszczone. Król Priam i jego syn Deifobos (nowy mąż Heleny) zginęli, a większość mieszkańców została zabita lub wzięta do niewoli. Troja, symbol dumy i odporności, legła w gruzach. Zwycięstwo Achajów było jednak okupione ogromnymi stratami i nie oznaczało końca cierpień.

Powroty greckich bohaterów do domów były równie tragiczne i pełne wyzwań jak sama wojna. Wielu z nich nie dotarło do ojczyzny, inni zginęli w drodze lub po powrocie. Agamemnon, dowódca całej wyprawy, został zamordowany przez swoją żonę Klitajmestrę i jej kochanka Ajgistosa, co później pomścił ich syn Orestes. Odyseusz spędził dziesięć lat na morzu, borykając się z gniewem bogów, zanim zdołał powrócić na Itakę. Menelaos i Helena zdołali wrócić do Sparty, ale ich dalsze losy również nie były pozbawione dramatu. Mit o wojnie trojańskiej, choć opowiada o wielkim zwycięstwie, jest przede wszystkim epicką opowieścią o ludzkiej słabości, boskich intrygach i niszczycielskiej sile wojny, pozostawiając niezatarte piętno na kulturze i wyobraźni kolejnych pokoleń.