Lalka – streszczenie szczegółowe i opracowanie

W powieści „Lalka” Bolesława Prusa dynamiczny kupiec Stanisław Wokulski, walcząc o miłość arystokratki Izabeli Łęckiej, zmaga się z bolesnymi rozczarowaniami wynikającymi z konfliktu klasowego i idealizmu, ukazując tym samym skomplikowany obraz społeczeństwa XIX-wiecznej Warszawy.

Lalka – streszczenie

Powieść Lalka autorstwa Bolesława Prusa to niezaprzeczalny klasyk polskiej literatury, której akcja rozgrywa się w Warszawie XIX wieku. Centralną postacią jest Stanisław Wokulski, dynamiczny kupiec o idealistycznym usposobieniu. Po powrocie z zesłania po powstaniu styczniowym ambitnie dąży do osiągnięcia sukcesu społecznego, choć jego życie pełne jest sprzeczności wynikających z różnorodnych ambicji i klasowych różnic.

Wokulski zakochuje się w arystokratce Izabeli Łęckiej, co znacząco wpływa na jego wybory życiowe. By zdobyć jej względy, podejmuje działania mające na celu poprawę swojej sytuacji materialnej i społecznej. Prowadzi sklep galanteryjny oraz inwestuje w kamienicę należącą do rodziny Łęckich, co przynosi mu ich uznanie i szacunek.

Pomimo zawodowych sukcesów Wokulski przeżywa bolesne rozczarowanie miłosne. Okazuje się bowiem, że Izabela bardziej ceni korzyści materialne niż uczucia. Ich relacja kończy się dla głównego bohatera ogromnym zawodem sercowym, który popycha go do desperackiego czynu – próby odebrania sobie życia.

Narracja powieści prowadzona jest z wielu punktów widzenia. Istotnym źródłem informacji o wydarzeniach są zapiski Ignacego Rzeckiego, starego subiekta i przyjaciela Wokulskiego. Jego pamiętnik dostarcza cennych informacji o przeszłości protagonisty oraz pozwala zajrzeć za kulisy życia warszawskiego społeczeństwa tamtych czasów.

Lalka analizuje również przemiany społeczne pod koniec XIX stulecia. Prus przedstawia upadek arystokracji oraz rozwój kapitalizmu poprzez losy postaci reprezentujących różnorodne warstwy społeczne. Powieść odsłania problemy miejskiej biedoty i marginalizację inteligencji, oferując realistyczny obraz ówczesnych realiów.

Jakie są główne motywy literackie w 'Lalce’?

W powieści „Lalka” autorstwa Bolesława Prusa znajdziemy wiele motywów literackich, które nadają jej szczególną głębię oraz wymiar symboliczny. Jednym z kluczowych tematów jest miłość i rozczarowanie, ukazane poprzez relację między Stanisławem Wokulskim a Izabelą Łęcką. Ich związek ilustruje nie tylko niespełnione uczucia, ale również starcie ideałów z brutalną rzeczywistością.

Również konflikt klasowy odgrywa znaczącą rolę w tej opowieści. Prus ukazuje społeczne nierówności pomiędzy arystokracją a biedniejszymi warstwami, co podkreśla problemy epoki. Kontrast pomiędzy bogactwem wyższych sfer a trudną sytuacją miejskiej biedoty uwidacznia te różnice jeszcze bardziej.

Motyw idealizmu pojawia się za sprawą postaci Ignacego Rzeckiego i częściowo także Wokulskiego. Ich romantyczne wizje i nadzieje na lepszą przyszłość stoją w opozycji do twardej rzeczywistości dnia codziennego, co często prowadzi do gorzkich rozczarowań.

Kolejnym istotnym tematem jest dezintegracja społeczna; upadek wartości moralnych oraz struktury społecznej widoczny jest w losach bohaterów i ich dążeniach. Tytułowa „lalka” symbolizuje uprzedmiotowienie kobiet oraz powierzchowność relacji międzyludzkich.

Powieść stanowi połączenie elementów pozytywizmu i romantyzmu, co czyni ją przenikliwym spojrzeniem na rzeczywistość końca XIX wieku. Dzięki temu zestawieniu „Lalka” przedstawia problemy społeczne tamtych czasów zarówno krytycznie, jak i refleksyjnie.

Ignacy Rzecki wraz ze swoim pamiętnikiem pełni istotną rolę narracyjną w tej historii. Jego zapiski dostarczają cennych informacji o przeszłości Stanisława Wokulskiego oraz ujawniają kulisy życia warszawskiego społeczeństwa. Dzięki pamiętnikowi poznajemy ukryte motywy bohaterów oraz ich wewnętrzne zmagania, co dodaje głębi całej opowieści.

Ignacy Rzecki i jego pamiętnik

Ignacy Rzecki, bohater „Lalki” Bolesława Prusa, odgrywa znaczącą rolę dzięki swoim pamiętnikom. Jego narracja wciąga czytelników w świat osobistych wspomnień i refleksji, co stanowi kluczowy element struktury powieści. Zapiski Rzeckiego przedstawiają wydarzenia z jego punktu widzenia, ukazując kontrast między romantycznym idealizmem a realiami pozytywizmu tamtej epoki.

Dziennik Ignacego Rzeckiego pozwala lepiej zrozumieć jego poglądy oraz lojalność wobec głównego bohatera, Stanisława Wokulskiego. Reprezentuje starsze pokolenie Polaków, ukształtowane przez takie wydarzenia jak Wiosna Ludów. Jego rozczarowanie współczesnym światem i poczucie samotności oddają przemijanie dawnych ideałów w społeczeństwie zmieniającym się na przełomie czasów.

Pamiętnik jest cennym źródłem wiedzy o przeszłości postaci i ich motywacjach. Dzięki niemu odkrywamy wewnętrzne zmagania bohaterów oraz ich relacje międzyludzkie. Ignacy Rzecki symbolizuje przemiany społeczne oraz zanikanie wartości moralnych obserwowanych pod koniec XIX wieku.

„Lalka” – Streszczenie szczegółowe

1. Plan wydarzeń

• Powieść wprowadza czytelnika w świat Warszawy 1878 roku, przedstawiając dyskusje o sklepie galanteryjnym Stanisława Wokulskiego i jego złożoną przeszłość (subiektura, studia, powstanie styczniowe, zesłanie na Syberię, małżeństwo z Małgorzatą Minclową).
• Poznajemy życie i refleksje Ignacego Rzeckiego, wiernego subiekta i przyjaciela Wokulskiego, bonapartysty, którego wspomnienia stanowią istotną część narracji w „Pamiętniku starego subiekta”.
• Po ośmiu miesiącach spędzonych w Bułgarii, Wokulski wraca do Warszawy z pomnożonym majątkiem, całkowicie pochłonięty uczuciem do Izabeli Łęckiej.
• Następuje wprowadzenie w świat arystokracji: piękna, wyniosła i oderwana od rzeczywistości Izabela Łęcka oraz jej zubożały ojciec Tomasz Łęcki.
• Wokulski podejmuje nieudane próby zbliżenia się do Izabeli poprzez działania finansowe i społeczne, które są przez nią źle interpretowane lub ignorowane.
• Zmagając się z nędzą miasta i własnymi emocjami, Wokulski decyduje się na wyjazd do Paryża w celu dalszego pomnożenia majątku.
• W Paryżu Wokulski odnosi sukcesy finansowe, odnawia swoje naukowe pasje pod wpływem profesora Geista i otrzymuje od niego tajemniczy talizman, po czym wraca do Warszawy na wezwanie Prezesowej Zasławskiej.
• W Zasławku Wokulski, pod wpływem sprzyjającej mu Prezesowej, wyznaje Izabeli swoje uczucia, widząc w jej reakcji nadzieję.
• Kupno kamienicy Łęckich przez Wokulskiego, intrygi Baronowej Krzeszowskiej oraz podsłuchana rozmowa Izabeli ze Starskim w pociągu do Krakowa, ujawniająca ich romans i utratę talizmanu, prowadzą do jego załamania.
• Wokulski próbuje popełnić samobójstwo w Skierniewicach, ale zostaje uratowany. Po powrocie do Warszawy ostatecznie wycofuje się z życia publicznego, sprzedaje sklep i rozdaje majątek.
• Powieść kończy się śmiercią Ignacego Rzeckiego, który w swojej samotni symbolicznie zamyka epokę romantyzmu, oraz wskazówkami sugerującymi możliwą dalszą egzystencję Wokulskiego, a także kontynuację naukowych dążeń przez Ochockiego.

2. Czas i miejsce akcji

Akcja „Lalki” rozgrywa się głównie w Warszawie na przestrzeni lat 1878-1879, choć liczne retrospekcje, zwłaszcza w pamiętniku Ignacego Rzeckiego, przenoszą czytelnika do wcześniejszych dekad, aż do połowy XIX wieku. Oprócz stolicy, ważnymi punktami na mapie powieści są Paryż oraz wiejska posiadłość Prezesowej Zasławskiej w Zasławku. Warszawa jest dynamicznym, ale pełnym kontrastów miastem: z jednej strony to centrum handlu, postępu i życia arystokracji (eleganckie ulice, teatry, Łazienki), z drugiej – siedlisko skrajnej biedy i społecznych problemów (Powiśle). Jest to przestrzeń, gdzie ambicje zderzają się z rzeczywistością, a walka o status i przetrwanie toczy się bezustannie. Paryż jawi się jako miasto postępu, nauki i wielkich możliwości, oferując Wokulskiemu chwilową ucieczkę od nieszczęśliwej miłości i inspirację do dalszego działania. Z kolei Zasławek stanowi oazę spokoju, tradycji i harmonii, gdzie panuje porządek, a Prezesowa Zasławska troszczy się o swoich pracowników, tworząc kontrast z chaosem i cynizmem warszawskiej arystokracji oraz ucieleśniając wizję pozytywistycznej pracy u podstaw.

3. Charakterystyka bohaterów

• Stanisław Wokulski: Centralna postać powieści, kupiec, były powstaniec i naukowiec, który własnym wysiłkiem dorobił się fortuny. Jest idealistą romantycznym, usiłującym odnaleźć się w pozytywistycznym świecie. Jego życie to nieustanna pogoń za sercem Izabeli Łęckiej, co ostatecznie prowadzi go do głębokiego rozczarowania, cierpienia i tragedii. Symbolizuje klęskę romantycznych idei w zderzeniu z prozą życia i społecznymi barierami.
• Izabela Łęcka: Obiekt miłości Wokulskiego, niezwykle piękna, lecz zarazem dumna, próżna i egoistyczna arystokratka, wychowana w luksusie i iluzji. Niezdolna do prawdziwego uczucia, pogardza kupcami i żyje w przekonaniu o własnej wyjątkowości, co staje się przyczyną tragicznego losu Wokulskiego.
• Ignacy Rzecki: Wierny przyjaciel i subiekt Wokulskiego, stary kawaler, bonapartysta i romantyk. Jego „Pamiętnik starego subiekta” dostarcza alternatywnej perspektywy, pełnej nostalgii za minioną epoką i politycznych refleksji. Jest archetypem odchodzącego świata, ostatnim romantykiem.
• Tomasz Łęcki: Ojciec Izabeli, zubożały arystokrata. Jego nieumiejętność zarządzania majątkiem i życie ponad stan prowadzą do ruiny finansowej rodziny, którą ukrywa przed córką.
• Julian Ochocki: Młody, idealistyczny naukowiec, zafascynowany postępem technicznym (marzy o maszynie latającej). Reprezentuje pozytywistyczne dążenia do rozwoju i wiary w naukę, choć pozostaje osamotniony w swoich pasjach w konserwatywnym środowisku.
• Prezesowa Zasławska: Szlachetna i serdeczna arystokratka, zaangażowana w pracę organiczną. Wspiera Wokulskiego, rozumie jego romantyczną naturę i pragnie pomóc mu w relacji z Izabelą, opowiadając o swojej niespełnionej miłości.
• Helena Stawska: Młoda, pracowita i szlachetna kobieta, matka, której mąż zaginął. Symbolizuje moralne wartości i możliwość skromnego, ale prawdziwego szczęścia. Jej wartości, w kontraście do Izabeli, pozostają niedostrzeżone przez Wokulskiego.
• Baronowa Krzeszowska: Skłócona z mężem arystokratka, złośliwa i plotkarska. Jej procesy sądowe z lokatorami i ogólna intryganctwo odzwierciedlają upadek moralny części arystokracji.
• Doktor Szuman: Cyniczny, ale wnikliwy naukowiec żydowskiego pochodzenia. Przyjaciel Wokulskiego, który trafnie diagnozuje jego romantyczną „chorobę”. Uosabia racjonalizm i pesymistyczne spojrzenie na społeczeństwo.
• Profesor Geist: Ekscentryczny francuski naukowiec, pracujący nad przełomowym wynalazkiem – metalem lżejszym od powietrza. Reprezentuje czystą, bezinteresowną pasję naukową i wiarę w przyszłość.

4. Problematyka

• Tragizm miłości romantycznej w zderzeniu z rzeczywistością pozytywizmu: Powieść ukazuje klęskę idealistycznego, romantycznego uczucia Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej w obliczu materializmu, społecznych barier i egoizmu.
• Degradacja polskiej arystokracji: Przedstawiona jako klasa zdegenerowana, próżna, leniwa, żyjąca ponad stan i pozbawiona głębszych wartości moralnych, co prowadzi do jej upadku finansowego i etycznego.
• Problem walki o awans społeczny: Ukazanie trudności i nieuchronnych kompromisów, z jakimi mierzą się przedstawiciele niższych warstw społecznych (jak Wokulski) próbujący wkroczyć do świata wyższych sfer.
• Nierówności społeczne i nędza biedoty: Kontrast między bogactwem arystokracji a skrajnym ubóstwem mieszkańców Powiśla, co podkreśla głębokie podziały i zaniedbania społeczne ówczesnej Warszawy.
• Samotność jednostek wybitnych i niezrozumianych: Problematyka osamotnienia w dążeniach naukowych (Ochocki, Geist), politycznych (Rzecki) i miłosnych (Wokulski), nieznajdujących oparcia w konserwatywnym otoczeniu.
• Antysemityzm i rola ludności żydowskiej: Przedstawienie postaci żydowskich (Szlangbaumowie, Doktor Szuman) w kontekście zmieniających się relacji społecznych i narastających uprzedzeń, ale także ich przedsiębiorczości i inteligencji.

5. Kluczowe wątki

• Nieszczęśliwa miłość Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej: Centralny wątek napędzający fabułę, będący studium obsesyjnego uczucia, które prowadzi bohatera do samozniszczenia.
• Wątek transformacji i upadku Wokulskiego: Od ambitnego naukowca i romantyka, przez przedsiębiorczego kupca i pozytywistę, do człowieka złamanego miłością i rozczarowanego światem.
• Obraz społeczeństwa polskiego: Panoramy różnych klas społecznych – arystokracji, mieszczaństwa, inteligencji i biedoty – ich wzajemnych relacji, konfliktów i aspiracji.
• Konflikt pokoleniowy i ideologiczny: Zderzenie świata romantyków (Rzecki, Wokulski w pewnym sensie) z ideami pozytywizmu (praca organiczna, praca u podstaw, postęp naukowy).
• Wątek naukowy i postępu: Przedstawiony przez postacie Juliana Ochockiego i profesora Geista, symbolizujący nadzieję na przyszłość i rozwój ludzkości, choć często niezrozumiany i niedoceniany.
• Losy polskiej arystokracji: Od bogactwa i splendoru do ruiny finansowej i moralnej, ukazane na przykładzie rodziny Łęckich i Krzeszowskich.

6. Motywy

• Miłość: Idealizowana i romantyczna (Wokulski do Izabeli), nieszczęśliwa (Prezesowa Zasławska), pragmatyczna (małżeństwo Wokulskiego z Minclową), a także prawdziwa i skromna (Helena Stawska).
• Samotność: Doświadczana przez Wokulskiego w jego dążeniach, przez Rzeckiego w jego wspomnieniach, oraz przez Ochockiego w jego pasjach naukowych.
• Pieniądz i materializm: Siła decydująca o losach, narzędzie awansu, ale także źródło zepsucia, hipokryzji i fałszu w relacjach międzyludzkich.
• Postęp naukowy: Przedstawiony przez wynalazki Geista i marzenia Ochockiego, symbolizujący wiarę w lepszą przyszłość i rozwój ludzkości.
• Warszawa: Nie tylko tło akcji, ale pełnoprawny „bohater”, ukazany w całej swojej złożoności, kontrastach i dynamice społecznej.
• Pamiętnik: Narracja Rzeckiego, stanowiąca subiektywną kronikę wydarzeń i świadectwo przemijającej epoki, pełna nostalgii i refleksji.
• Lalka: Symboliczna „lalka” lub „manekin” to Izabela Łęcka – piękna, ale pusta i pozbawiona prawdziwych uczuć, a także całe społeczeństwo, które wydaje się działać jak marionetki.
• Węgiel: Motyw ciężkiej pracy fizycznej i element transformacji w rękach Węgiełka.

7. Streszczenie szczegółowe utworu

Powieść rozpoczyna się w Warszawie w roku 1878, kiedy to w kawiarni u Hopfera toczą się rozmowy o intrygującej postaci kupca Stanisława Wokulskiego. Dowiadujemy się o jego burzliwej przeszłości: od skromnej pracy subiekta, przez zaangażowanie w naukę, aż po udział w powstaniu styczniowym i zesłanie na Syberię. Po powrocie do kraju poślubił znacznie starszą od siebie wdowę, Małgorzatę Minclową, co wielu postrzegało jako cyniczny krok w celu zdobycia majątku. Po jej śmierci odziedziczył spory kapitał i sklep, którego zarządzanie powierzył swojemu lojalnemu przyjacielowi, Ignacemu Rzeckiemu. Tenże Rzecki, stary kawaler i bonapartysta, prowadzi codzienne, monotonne życie, a jego „Pamiętnik starego subiekta” staje się dla czytelnika oknem na minioną epokę, pełną tęsknoty za minionymi czasami i krytyki współczesności.

Po ośmiu miesiącach nieobecności Wokulski wraca z Bułgarii, gdzie znacznie pomnożył swój majątek. Od razu staje się jasne, że jego całe życie i działania są podporządkowane jednej pasji – miłości do pięknej, lecz wyniosłej i obojętnej arystokratki, Izabeli Łęckiej. Rzecki szybko demaskuje prawdziwe motywy swojego przyjaciela. Izabela Łęcka jest ukazana jako typowa przedstawicielka zdegenerowanej arystokracji: piękna, dumna, ale całkowicie oderwana od rzeczywistości, gardząca mieszczaństwem i żyjąca w iluzji swojej wyjątkowości. Jej ojciec, Tomasz Łęcki, to zubożały szlachcic, który popadł w ogromne długi, ukrywając ten fakt przed córką. Izabela marzy o małżeństwie z równym sobie arystokratą, idealizując posąg Apollina. Kiedy dowiaduje się od Hrabiny Karolowej o kłopotach finansowych ojca i o tym, że ich weksle wykupił nieznany dobroczyńca, a później, że to Wokulski nabył ich rodzinny serwis, czuje się upokorzona, postrzegając go jako bezczelnego dorobkiewicza.

Stanisław Wokulski, rozdarty między romantycznymi ideałami a pozytywistyczną koniecznością działania, próbuje zdobyć serce Izabeli poprzez działania gospodarcze i społeczne. Wykupuje jej długi, angażuje się w kwesty dobroczynne, jednak jego starania są przez nią ignorowane lub źle interpretowane. Podczas jej wizyty w sklepie Wokulskiego, Izabela demonstracyjnie flirtuje z subiektem Marczewskim, boleśnie lekceważąc Stanisława, co prowadzi do zwolnienia subiekta. Zrozpaczony Wokulski, dostrzegając ogromną nędzę warszawskich ulic, kontrastującą z blichtrem arystokracji, powraca do wspomnień o pierwszym spotkaniu z Izabelą w teatrze. To właśnie wtedy zrodziła się w nim determinacja do zdobycia majątku, by dorównać jej statusowi. Pod wpływem narastających emocji postanawia wyjechać za granicę z Suzinem, by tam jeszcze bardziej pomnożyć swoje bogactwo, licząc, że to pomoże mu zapomnieć o jego uczuciach.

W Paryżu Wokulski odnosi kolejne sukcesy finansowe. Poznaje profesora Geista, genialnego naukowca pracującego nad metalem lżejszym od powietrza, co odżywia w Stanisławie jego dawne, uśpione pasje naukowe. Otrzymuje od Geista tajemniczy talizman, symbol wiary w naukę i przyszłość. Jednocześnie dostaje list od Rzeckiego, proszącego o pomoc w odnalezieniu męża Heleny Stawskiej – młodej, szlachetnej kobiety, którą Wokulski poznał w kościele. Ostatecznie jednak Wokulski wraca do Warszawy, wezwany listem od Prezesowej Zasławskiej, wierząc w możliwość pojednania z Izabelą i pokładając w tym nowe nadzieje.

W posiadłości Prezesowej Zasławskiej w Zasławku, miejscu spokoju i pracy organicznej, Wokulski poznaje Barona Dalskiego, Ewelinę Janocką (jego młodą narzeczoną) oraz Kazimierza Starskiego. Prezesowa Zasławska, mając nadzieję na związek Stanisława z Izabelą (która w końcu zjawia się w Zasławku), dzieli się historią swojej niespełnionej miłości do stryja Wokulskiego, tym samym dając mu do zrozumienia, że rozumie jego uczucia. Podczas wspólnego spaceru po lesie Stanisław odważnie wyznaje Izabeli swoje uczucia, recytując fragment wiersza Adama Mickiewicza. Ona odpowiada mu wymijająco, ale pozostawia cień nadziei. Tymczasem Rzecki, obserwując poczynania przyjaciela, uważa Helenę Stawską za idealną kandydatkę na żonę dla Wokulskiego, ceniąc jej uczciwość i pracowitość.

W Warszawie Wokulski, w ramach dalszych prób zaimponowania Izabeli i ugruntowania swojej pozycji, kupuje kamienicę Łęckich na nazwisko Szlangbauma, za znacznie zawyżoną cenę. Ten akt wywołuje gniew Baronowej Krzeszowskiej, która jest sąsiadką i widzi w tym osobistą krzywdę. Izabela, dowiedziawszy się o tym od Krzeszowskiej, czuje się prześladowana i osaczona. Kulminacyjny moment rozczarowania następuje podczas podróży pociągiem do Krakowa, kiedy Wokulski towarzyszy Izabeli i Starskiemu. Udając nieznajomość angielskiego, słyszy ich intymną rozmowę, z której dowiaduje się o ich romansie oraz o utracie talizmanu od Geista przez Izabelę. Zrozumienie, że Izabela go oszukuje, a jego miłość była tylko złudzeniem, prowadzi do jego całkowitego załamania psychicznego.

Zrozpaczony Wokulski wysiada z pociągu w Skierniewicach. Wygłasza do Izabeli gorzkie słowa po angielsku, ujawniając, że rozumiał całą ich rozmowę, co jest dla niej absolutnym upokorzeniem. Próbuje popełnić samobójstwo, kładąc się na torach, ale zostaje uratowany przez dróżnika Wysockiego. Po powrocie do Warszawy jest wrakiem człowieka. Dowiaduje się o śmierci Ludwika Stawskiego (męża Heleny) i o jej ślubie z Marczewskim, co uświadamia mu, jak wiele stracił, skupiając się na Izabeli. Wokulski definitywnie wycofuje się ze spółki, sprzedaje swój sklep Szlangbaumowi i rozdaje majątek, postanawiając opuścić Warszawę. Izabela, opuszczona przez wszystkich adoratorów, po śmierci ojca wstępuje do zakonu. Węgiełek, rzemieślnik z Zasławka, pisze do Rzeckiego o potężnej eksplozji w ruinach zamku w Zasławku. Rzecki interpretuje to jako zniszczenie przez Wokulskiego miejsca, które wiązało się z jego nieszczęśliwą miłością, i jako dowód, że Stanisław żyje. Ignacy Rzecki, schorowany i samotny, umiera w swoim pokoju przy sklepie, będąc „ostatnim romantykiem”, z listem Węgiełka i napisem „Non omnis moriar” w dłoni, symbolicznie zamykając epokę. Część majątku Wokulskiego dziedziczy Julian Ochocki, kontynuując badania nad metalem Geista, co daje nadzieję na przyszłość nauki, pomimo tragicznego losu głównego bohatera.

Monika

Poznajcie Monię – pasjonatkę literatury, która zaczytuje się w kryminałach, biografiach i powieściach obyczajowych. Dobra książka to dla niej najlepszy sposób na wieczorny relaks, choć równie chętnie spędza czas przy emocjonujących filmach, zwłaszcza tych, które trzymają w napięciu do ostatniej chwili.
Kiedy nie oddaje się czytaniu, wyrusza na górskie szlaki, realizując swoją pasję do zdobywania szczytów. Latem zamienia góry na wodę, ciesząc się słońcem i spokojem na desce SUP. Jest również entuzjastką aktywności fizycznej – od dynamicznych zajęć aerobiku po długie spacery wśród leśnych krajobrazów, które pozwalają jej na chwilę wytchnienia.
Prywatnie to szczęśliwa mama dorastającej nastolatki, Łucji, z którą dzieli codzienne radości i wyzwania. Pełna energii, zawsze uśmiechnięta i gotowa na nowe wyzwania – taka właśnie jest Monia!