„Cudzoziemka” – streszczenie szczegółowe i opracowanie

Róża Żabczyńska, bohaterka „Cudzoziemki” Marii Kuncewiczowej, to postać skazana na nieustanne poszukiwanie tożsamości i akceptacji w świecie, który nie spełnia jej ambicji. Dzięki głębokiej psychologicznej analizie, powieść ukazuje emocjonalne przeżycia związane z poczuciem obcości, żalem i nieuzasadnioną zemstą, które przenikają jej relacje rodzinne.

Kim jest Róża Żabczyńska?

Róża Żabczyńska, główna bohaterka powieści „Cudzoziemka” Marii Kuncewiczowej, to postać pełna tragizmu, która zaskakuje swoją złożonością i emocjonalną głębią w literaturze polskiej. Już od dzieciństwa aż po dorosłość czuje się obco w otaczającym ją świecie.

Napięcia i nieporozumienia przenikają jej relacje rodzinne, będąc skutkiem niespełnionych ambicji oraz marzeń. Te niewyrażone pragnienia prowadzą do wewnętrznych konfliktów i poczucia straty za nieosiągniętymi celami. Przez całe życie dąży do odnalezienia swojej tożsamości, jednak nigdy nie osiąga pełni tego celu.

Silna osobowość Róży sprawia, że jest ona zarówno intrygująca, jak i trudna do zrozumienia dla innych. Jej emocje są niezwykle intensywne: od miłości po gniew i rozczarowanie. Wewnętrzne cierpienie głównej bohaterki stanowi kluczowy temat psychologicznej powieści „Cudzoziemka”. Dzięki psychologicznej analizie tej postaci autorka ukazuje uniwersalne ludzkie przeżycia związane z poszukiwaniem sensu życia oraz próbami pogodzenia się z przeszłością.

Zemsta i żal

W powieści „Cudzoziemka” motyw zemsty oraz głębokiego żalu w znacznym stopniu kształtuje losy Róży Żabczyńskiej. Bohaterka funkcjonuje w rzeczywistości pełnej niespełnionych ambicji i utraconych możliwości, co skutkuje silnym rozczarowaniem miłością oraz małżeństwem. Te doświadczenia popychają ją do pragnienia odwetu, co nieuchronnie wpływa na relacje z rodziną.

Dla Róży zemsta staje się formą obrony, próbą zrekompensowania licznych upokorzeń. Jednak zamiast przynosić ulgę, jedynie pogłębia jej emocjonalną izolację. Żal do innych i poczucie niesprawiedliwości sprawiają, że zamyka się na świat, a jej życie przepełniają gorycz oraz smutek.

Tak silne emocje prowadzą do psychicznego bólu i utrudniają budowanie szczerych więzi z najbliższymi. Róża odczuwa krzywdę i uważa, że została niesprawiedliwie potraktowana, przez co nie jest w stanie wybaczyć ani zapomnieć przeszłości. To powoduje ciągłe napięcia oraz konflikty w jej codziennym życiu.

Jakie są kluczowe wydarzenia w powieści?

Na kartach powieści Marii Kuncewiczowej „Cudzoziemka” możemy zgłębić złożoność psychiki Róży Żabczyńskiej. Jej dzieciństwo w Taganrogu obfituje w pierwsze doświadczenia alienacji. Przeprowadzka do Warszawy, choć otwiera nowe perspektywy, jednocześnie pogłębia jej poczucie nieprzystosowania.

Tragiczna śmierć ukochanego syna Kazimierza staje się punktem zwrotnym w życiu Róży. To wydarzenie potęguje jej cierpienie i wzmacnia poczucie żalu wobec rzeczywistości. Strata Kazimierza symbolizuje utracone możliwości oraz niespełnione pragnienia, co znacząco wpływa na emocjonalne nastawienie bohaterki.

Pod koniec życia Róża nieoczekiwanie odnajduje harmonię z rodziną. Chwila spokoju i akceptacji pozwala jej na chwilowe złagodzenie wewnętrznych sporów. Mimo że przez całe życie zmagała się z bólem i tęsknotą za niedoścignionymi marzeniami, ostateczne pojednanie z samą sobą i bliskimi nadaje sens jej pełnej dramatyzmu egzystencji.

Powieść ukazuje, jak przeszłość determinuje wybory Róży oraz jej spojrzenie na świat aż do ostatnich chwil życia. Każdy etap jej istnienia odzwierciedla uniwersalne ludzkie dążenie do odkrycia własnej tożsamości oraz pogodzenia się ze swoimi uczuciami.

Jakie symbole występują w 'Cudzoziemce’?

W powieści Marii Kuncewiczowej „Cudzoziemka” symbole pełnią istotną funkcję w odkrywaniu psychiki Róży Żabczyńskiej. Jednym z najważniejszych jest lustro, które nie tylko odzwierciedla jej wygląd, ale także przywołuje bolesne wspomnienia i niespełnione marzenia. Służy ono jako narzędzie introspekcji, umożliwiając Róży konfrontację z własnymi uczuciami.

Szal babki łączy przeszłość z teraźniejszością, będąc symbolem tradycji oraz patriotyzmu. Przypomina Róży o jej rodzinnych korzeniach i wpływie historii na obecne życie. Jest to przedmiot niosący ze sobą pamięć o przeszłości rodziny, który kształtuje jej tożsamość.

Sweter symbolizuje różnice pokoleniowe między Różą a jej córką Martą. Obrazuje emocjonalny dystans wynikający z braku wzajemnego zrozumienia. To codzienny element garderoby ukazujący odmienne spojrzenie na świat i życiowe oczekiwania, co utrudnia im znalezienie wspólnego języka.

Dzięki tym symbolom lepiej pojmujemy wewnętrzne przeżycia głównej bohaterki oraz ich znaczącą rolę w psychologicznej analizie powieści. Uwypuklają one skomplikowane emocje Róży oraz jej relacje z otoczeniem.

Jakie są cechy powieści psychologicznej w 'Cudzoziemce’?

Powieść „Cudzoziemka” autorstwa Marii Kuncewiczowej stanowi znakomity przykład literatury psychologicznej, która przenika w głąb ludzkiej duszy. Centralną postacią jest Róża Żabczyńska, a autorka koncentruje się na eksploracji jej emocji oraz wewnętrznych konfliktów, jakie rodzą się z bolesnych wspomnień i wpływu minionych doświadczeń na jej codzienność.

Kuncewiczowa z niezwykłą precyzją zagłębia się w psychikę bohaterki, co pozwala czytelnikom lepiej pojąć skomplikowaną sieć jej uczuć i relacji ze światem. Motywy tożsamości oraz poczucia obcości odgrywają kluczową rolę, ukazując trudności Róży w zaakceptowaniu samej siebie oraz jej poszukiwania odpowiedzi na pytania o własne ja. Jej cierpienie staje się uniwersalnym obrazem ludzkich przeżyć, podkreślając nieustanny wpływ przeszłości na teraźniejszość.

Retrospekcje pełnią istotną funkcję jako narzędzie introspekcji, umożliwiając dokładne zgłębienie myśli i motywacji bohaterki. Narracja skupia się nie tylko na wydarzeniach z życia Róży, lecz przede wszystkim na jej emocjonalnym świecie i próbach pojednania z dramatycznymi wydarzeniami sprzed lat.

„Cudzoziemka” – Streszczenie szczegółowe

1. Plan wydarzeń

• **Róża Żabczyńska**, oczekując na córkę **Martę**, wspomina młodość, naznaczoną nieszczęśliwą miłością do **Michała Bądskiego** i rozgoryczeniem, które skłoniło ją do poślubienia **Adama**.
• Wspomnienia przenoszą **Różę** do dzieciństwa w **Taganrogu** i pobytu u ciotki **Luizy** w **Warszawie**, gdzie czuła się wyobcowana i zmuszana do muzyki.
• Konfrontacja z **Adamem** w domu **Marty** uwydatnia lata wzajemnych pretensji i obwinianie go za śmierć syna, **Kazia**.
• **Róża** kontynuuje manipulowanie swoimi dziećmi, szczególnie synem **Władysławem**, kontrolując jego życie osobiste, a także krytykując jego żonę **Jadwigę**.
• Podczas wizyty u **Władysława** w **Rzymie**, **Róża** wyraża poczucie, że nigdy prawdziwie nie żyła.
• Rodzina stopniowo oddala się od **Róży**; **Adam** odchodzi, a **Marta** wychodzi za mąż, co wzmaga jej samotność.
• Przełomowa wizyta **Marty** u matki prowadzi do wspomnień o poczęciu **Marty** i obsesyjnej kontroli **Róży** nad jej karierą śpiewaczki.
• Pod koniec życia **Róża** przechodzi wewnętrzną przemianę, przeprasza **Jadwigę**, opowiada o szczęśliwym dzieciństwie i prosi **Adama** o wybaczenie.
• Rozmowa z doktorem **Gerhardtem** w **Królewcu** uświadamia jej, że żyła przeszłością, co pozwala jej na przebaczenie i prośbę o przebaczenie.
• **Róża** umiera samotnie w **Warszawie** po ataku serca, a **Marta** okrywa jej ciało szalem z **Taganrogu**, symbolizującym powrót do korzeni.

2. Czas i miejsce akcji

Akcja powieści rozciąga się na niemal całe życie Róży Żabczyńskiej, obejmując okres od drugiej połowy XIX wieku, gdy dorastała w rosyjskim Taganrogu, aż po jej śmierć w Warszawie w latach 30. XX wieku. Przestrzenie, w których rozgrywają się wydarzenia, są zróżnicowane i symbolizują zarówno podróże, jak i wewnętrzne poczucie wyobcowania głównej bohaterki. Oprócz wspomnianego Taganrogu, stanowiącego symbol szczęśliwego dzieciństwa i poczucia przynależności, kluczową rolę odgrywa Warszawa – miejsce, do którego Róża przeniosła się z ciotką Luizą i gdzie doświadczała poczucia bycia „cudzoziemką”, rozwijając jednocześnie swój talent muzyczny, a także miejsce jej ostatecznego odejścia. Inne ważne lokacje to Petersburg i Paryż, związane z ciotką Luizą, Saratów w Rosji, gdzie Róża założyła rodzinę, oraz europejskie miasta takie jak Berlin, Rzym (gdzie mieszkał jej syn Władysław) i Królewiec, które odwiedzała w poszukiwaniu ratunku dla swojej psychiki. Szczególne znaczenie ma również Ostia, gdzie odbyła się jedna z przełomowych rozmów Róży z synem.

3. Charakterystyka bohaterów

• Róża Żabczyńska: To tragiczna i skomplikowana postać, kobieta obdarzona niezwykłym talentem muzycznym, lecz naznaczona głębokim rozgoryczeniem i poczuciem niespełnienia. Jej życie ukształtowała nieszczęśliwa miłość do Michała Bądskiego, która stała się katalizatorem dla jej późniejszego okrucieństwa i pogardy wobec męża, Adama. Przez całe życie czuje się „cudzoziemką”, nieprzystosowaną i niezrozumiałą, cechuje ją egoizm, apodyktyczność i skłonność do manipulacji, zwłaszcza wobec dzieci. Paradoksalnie, pod koniec życia doświadcza przemiany, poszukując przebaczenia i zrozumienia.
• Adam Żabczyński: Mąż Róży, reprezentujący przeciwieństwo jej burzliwej natury. Jest cierpliwym i spokojnym matematykiem, który darzy Różę bezgraniczną miłością, mimo jej kaprysów i emocjonalnego znęcania się. Stanowi opokę dla dzieci, zwłaszcza dla Marty, której rekompensuje matczyną surowość. Ostatecznie, po latach trudnego małżeństwa, odnajduje spokój i szczęście u boku pani Kwiatkowskiej.
• Marta: Córka Róży i Adama, utalentowana śpiewaczka. Jej kariera artystyczna została narzucona i obsesyjnie kontrolowana przez matkę, co, mimo sukcesów, doprowadziło do chłodnego i pozbawionego głębokich uczuć życia osobistego. Stanowi symbol ofiary matczynych ambicji, choć znajduje wsparcie w relacjach z ojcem i bratem, próbując odnaleźć własną tożsamość.
• Władysław: Starszy syn Róży i Adama, również obdarzony talentem muzycznym, ale w pełni uległy wpływowi matki. Choć dostrzega jej manipulacje, nie potrafi się im przeciwstawić, co wpływa na jego życie osobiste, w tym na wybory matrymonialne i relację z żoną Jadwigą, której nie potrafi w pełni ochronić przed matczyną krytyką.
• Michał Bądski: Niespełniona pierwsza miłość Róży, symbol utraconych szans i niespełnionych marzeń. Jego wyjazd i małżeństwo stały się punktem zwrotnym, kształtującym całe późniejsze życie i osobowość głównej bohaterki.
• Jadwiga Żagiełtowska: Żona Władysława, kochająca matka i oddana żona. Jest ofiarą nieustającej krytyki i pogardy ze strony Róży, która nigdy nie zaakceptowała jej pochodzenia ani sposobu wychowywania dzieci, co uwypukla toksyczność matki Władysława.
• Luiza: Ciocia Róży, która zabrała ją z Taganrogu. Próbowała wpoić siostrzenicy polskość i rozwinąć jej talent artystyczny, ale czyniła to w sposób surowy i autorytarny, co tylko pogłębiło poczucie wyobcowania Róży i jej ambiwalentny stosunek do polskich korzeni.
• Kazio: Zmarły syn Róży i Adama, którego śmierć stanowiła kolejne źródło cierpienia i rozgoryczenia dla Róży, stając się pretekstem do obwiniania otoczenia, zwłaszcza Adama.
• Doktor Gerhardt: Lekarz z Królewca, kluczowa postać w procesie przemiany Róży. Jego diagnoza i perspektywa pomagają bohaterce zrozumieć jej wewnętrzne konflikty i odnaleźć spokój, uwalniając ją od więzów przeszłości.

4. Problematyka

• Problematyka tożsamości i wyobcowania: Główna bohaterka, Róża Żabczyńska, przez całe życie czuje się „cudzoziemką” – niezrozumianą, nieprzystosowaną i niepasującą do żadnego środowiska, co wynika zarówno z jej mieszanych korzeni, jak i wewnętrznego poczucia inności.
• Destrukcyjny wpływ niespełnienia emocjonalnego: Nieszczęśliwa miłość do Michała Bądskiego staje się źródłem głębokiego rozgoryczenia Róży, które przekształca się w okrucieństwo i manipulację wobec bliskich, niszcząc relacje rodzinne.
• Toksyczność relacji rodzinnych: Powieść ukazuje patologiczne wzorce w rodzinie Żabczyńskich, gdzie dominująca i apodyktyczna Róża manipuluje mężem i dziećmi, narzucając im swoje ambicje i odbierając autonomię.
• Artystyczne ambicje a wolność jednostki: Problemem jest również obsesyjne dążenie do doskonałości muzycznej i narzucanie tych ambicji córce Marcie, co prowadzi do jej wewnętrznego konfliktu i pozbawia ją możliwości realizacji własnych pragnień.
• Konfrontacja z przeszłością i poszukiwanie przebaczenia: Pod koniec życia Róża mierzy się z konsekwencjami swoich decyzji, analizuje wspomnienia i podejmuje próbę zrozumienia siebie oraz pojednania z otoczeniem.

5. Kluczowe wątki

• Wątek niespełnionej miłości i rozgoryczenia: Historia nieszczęśliwego uczucia Róży do Michała i konsekwencje tego zawodu, które kształtują całe jej późniejsze życie i relacje.
• Wątek poszukiwania tożsamości i poczucia wyobcowania: Próba odnalezienia swojego miejsca w świecie przez Różę, która czuje się „cudzoziemką” zarówno w kontekście kulturowym, jak i w relacjach międzyludzkich.
• Wątek skomplikowanych relacji matka-dzieci: Analiza toksycznej więzi Róży z Martą i Władysławem, gdzie matka narzuca swoje ambicje i kontroluje ich życie, prowadząc do ich cierpienia i wewnętrznych konfliktów.
• Wątek artystycznych aspiracji i poświęceń: Pasja Róży do muzyki oraz jej obsesyjne dążenie do perfekcji, które przelewa na córkę Martę, zmuszając ją do kariery wbrew jej woli.
• Wątek przemiany wewnętrznej i pojednania: Ewolucja postaci Róży pod koniec życia, kiedy po latach cierpienia i gniewu zaczyna rozumieć swoje błędy i szukać przebaczenia u bliskich.

6. Motywy

• Cudzoziemskość/Wyobcowanie: Fundamentalny motyw powieści, odzwierciedlający głębokie poczucie nieprzystosowania Róży do otaczającego ją świata i brak przynależności, zarówno w wymiarze narodowym, jak i emocjonalnym.
• Niespełniona miłość i rozgoryczenie: Nieszczęśliwe uczucie do Michała, które staje się źródłem chronicznego rozczarowania Róży, kierując jej życie na tory zemsty i wewnętrznego cierpienia.
• Artystyczna ambicja i poświęcenie: Muzyka jako centralna wartość w życiu Róży, ucieczka od rzeczywistości i narzędzie do realizacji własnych niespełnionych marzeń poprzez narzucanie ambicji córce.
• Relacje rodzinne i toksyczne więzi: Motyw analizujący złożone, często patologiczne interakcje w rodzinie Żabczyńskich, gdzie dominacja i manipulacja Róży odciskają piętno na losach jej bliskich.
• Tożsamość narodowa: Ambiwalentny stosunek Róży do swoich korzeni, oscylującej między poczuciem bycia Rosjanką a Polką, a w konsekwencji – bycia niezrozumianą przez obie kultury.
• Starość i śmierć: Motyw ukazujący konfrontację bohaterki z samotnością, chorobami i podsumowaniem życia, prowadzący do wewnętrznej przemiany i pogodzenia się z losem.
• Pamięć i wspomnienia: Narracja oparta na retrospekcjach, podkreślająca, jak przeszłość i utrwalone w pamięci obrazy kształtują teraźniejszość Róży i jej percepcję świata.

7. Streszczenie szczegółowe utworu

Powieść „Cudzoziemka” autorstwa Marii Kuncewiczowej rozpoczyna się w momencie, gdy główna bohaterka, Róża Żabczyńska, odwiedza swoją córkę Martę. Czekając na nią, starsza kobieta pogrąża się w głębokich wspomnieniach, które, przeplatając się z wydarzeniami teraźniejszymi, stanowią oś narracyjną utworu. Róża wraca myślami do swojej młodości, kiedy to, jako niezwykle utalentowana skrzypaczka, doświadczyła pierwszej, nieszczęśliwej miłości do Michała Bądskiego, syna swojego profesora. Wyjazd Michała do Rosji i jego późniejsze małżeństwo z inną kobietą złamały jej serce, stając się zarzewiem głębokiego rozgoryczenia, które miało zaważyć na całym jej życiu. W akcie, jak to sama określała, zemsty na mężczyznach oraz na „Polsce”, Róża poślubiła cichego studenta matematyki, Adama Żabczyńskiego. Od samego początku małżeństwa traktowała go z otwartą pogardą i emocjonalną oziębłością, pielęgnując w sobie żałobę po utraconej miłości do Michała, co symbolizował jej nieodłączny czarny ubiór. Lata mijały, a Róża nieustannie mściła się na Adamie, celowo wywołując w nim zazdrość i krytykując każdy jego krok.

Kolejne fragmenty powieści, wciąż przenoszące czytelnika między przeszłością a teraźniejszością wizyty u Marty, odsłaniają dalsze etapy życia Róży. Wspomina ona czasy, gdy ciotka Luiza zabrała ją z rodzinnego Taganrogu do Warszawy, aby uchronić ją przed rusyfikacją i zapewnić jej artystyczną edukację. Młoda Róża czuła się jednak niezrozumiana, przymuszana do gry na skrzypcach, choć wolała śpiewać. To właśnie w tym okresie ukształtowało się jej poczucie bycia „cudzoziemką” – wyobcowaną, nieprzystosowaną do polskiego środowiska, z odrzucającą postawą wobec własnych korzeni.

W domu córki niespodziewanie pojawia się Adam, co prowadzi do kolejnych gorzkich scysji. Róża, przez lata ignorująca wkład męża w utrzymanie rodziny, oskarża go o zaniedbanie i przewidywaną samotność na starość. W rozmowie powracają również tragiczne wspomnienia o śmierci ich syna, Kazia, za którą Róża obwinia wszystkich dookoła, włącznie z Adamem. Scena kulminuje omdleniem Róży, co zmusza Martę do wezwania drugiego syna, Władysława.

Po przybyciu Władysława i jego żony Jadwigi, Róża kontynuuje dramatyzowanie swojego stanu zdrowia, do czego jej dzieci są już przyzwyczajone. Wspomnienia Róży koncentrują się na dzieciństwie Władysława i jej własnych koncertach, do których często zmuszał ją Adam. Ujawnia się jej toksyczna i kontrolująca relacja z synem: Władysław, mimo studiów za granicą, zerwał zaręczyny z Haliną na wyraźne żądanie matki. Gdy ożenił się z Jadwigą, Róża początkowo ją zaakceptowała, lecz szybko zaczęła nią gardzić, krytykując jej pochodzenie i sposób wychowywania wnuków. Wizyty Róży w domu Władysława i Jadwigi zawsze wiązały się z listą krytycznych uwag i lekceważeniem wnuków. Jej faworytem był zawsze ten wnuk, który najbardziej przypominał jej własną rodzinę, podkreślając jej skupienie na sobie i własnych korzeniach.

W dziesiątym roku małżeństwa Władysław wyjeżdża z rodziną do Rzymu. Róża odwiedza ich tam, lecz jej krytykancki charakter natychmiast daje o sobie znać. Organizuje raut w ambasadzie, podczas którego gra na skrzypcach, a jednocześnie krytykuje „polskość”. Podczas wycieczki do Ostii wyznaje synowi, że czuje, iż nigdy prawdziwie nie żyła, co stanowi pierwszy sygnał jej wewnętrznego przełomu i refleksji nad własnym życiem.

W miarę upływu czasu, rodzina stopniowo oddala się od Róży. Adam odchodzi na emeryturę i zaczyna nowe życie u boku pani Kwiatkowskiej. Marta wychodzi za mąż. Róża czuje się coraz bardziej samotna i opuszczona. W akcie desperacji pragnie wyjechać na kurację do Królewca, prosząc Władysława o załatwienie paszportu, co symbolizuje jej próbę ucieczki od własnego cierpienia i przeszłości.

Wizyta Marty u matki staje się punktem zwrotnym w jej wewnętrznej podróży. Róża wspomina dziesiątą rocznicę śmierci Kazia, kiedy to, rozgoryczona i osamotniona, poczęła Martę po gwałtownym zbliżeniu z Adamem. Początkowo nie akceptowała córki, lecz po jej ciężkiej chorobie na dyfteryt zmieniła podejście i zaczęła obsesyjnie dbać o jej edukację i karierę śpiewaczki, traktując ją jako swoje dzieło i przedłużenie własnych artystycznych ambicji. Marta była zmuszana do muzyki, choć jej nie lubiła, i odrzuciła swoją pierwszą miłość, poświęcając się sztuce na życzenie matki. W końcu poślubiła Pawła, zaakceptowanego przez Różę naukowca, z którym tworzyła chłodny, partnerski związek, pozbawiony głębszych uczuć, co było tragiczną konsekwencją matczynej dominacji.

W dniu kulminacji, Róża w zadziwiający sposób przeprasza Jadwigę, po raz pierwszy okazując jej czułość i zrozumienie. Następnie, również po raz pierwszy, opowiada o swoim szczęśliwym dzieciństwie w Taganrogu, zanim zabrała ją ciotka Luiza. Wyjaśnia, jak czuła się wygnańcem w Warszawie, jak to poczucie cudzoziemskości wpłynęło na jej życie. Po raz pierwszy czule zwraca się do Marty, a następnie rozmawia z Adamem, prosząc go o wybaczenie i przyznając, że od początku do siebie nie pasowali. W tej chwili szczerości wyznaje, że kochała tylko muzykę.

Kluczowa okazuje się wizyta u doktora Gerhardta w Królewcu, o której Róża opowiada Marcie. Lekarz uświadamia Róży, że całe życie żyła wspomnieniami, zamknięta na nowe doświadczenia i prawdziwe relacje, co było przyczyną jej głębokiego cierpienia. To odkrycie staje się punktem zwrotnym, pozwalając jej przebaczyć Michałowi i, co ważniejsze, prosić o przebaczenie bliskich. Prosi córkę, by nie popełniała jej błędu i nie żyła „życiem połowicznym”, wskazując na drogę do pełni i autentyczności.

Wieczorem, sama w swoim mieszkaniu, Róża doznaje ataku serca. Wzywani są pomocnicy, ale odmawia wezwania Marty, pragnąc samotnie zmierzyć się z końcem. Umiera samotnie w fotelu, ze zesztywniałym uśmiechem na twarzy, symbolizującym odnaleziony w ostatnich chwilach spokój i pogodzenie. Marta i Władysław z Jadwigą przyjeżdżają na wieść o jej złym stanie. Adam jest zdruzgotany śmiercią kobiety, którą mimo wszystko kochał. Marta, w geście ostatniego pożegnania i symbolicznego zrozumienia dla matki, przykrywa jej ciało szalem z Taganrogu, symbolizującym powrót do korzeni, ulotnej tożsamości i ostateczne pojednanie z jej skomplikowaną historią.

Monika

Poznajcie Monię – pasjonatkę literatury, która zaczytuje się w kryminałach, biografiach i powieściach obyczajowych. Dobra książka to dla niej najlepszy sposób na wieczorny relaks, choć równie chętnie spędza czas przy emocjonujących filmach, zwłaszcza tych, które trzymają w napięciu do ostatniej chwili.
Kiedy nie oddaje się czytaniu, wyrusza na górskie szlaki, realizując swoją pasję do zdobywania szczytów. Latem zamienia góry na wodę, ciesząc się słońcem i spokojem na desce SUP. Jest również entuzjastką aktywności fizycznej – od dynamicznych zajęć aerobiku po długie spacery wśród leśnych krajobrazów, które pozwalają jej na chwilę wytchnienia.
Prywatnie to szczęśliwa mama dorastającej nastolatki, Łucji, z którą dzieli codzienne radości i wyzwania. Pełna energii, zawsze uśmiechnięta i gotowa na nowe wyzwania – taka właśnie jest Monia!