Kordian – streszczenie szczegółowe i opracowanie

Dramat „Kordian” Juliusza Słowackiego w mistrzowski sposób łączy osobiste zmagania głównego bohatera z tragicznymi dziejami Polski, ukazując jego duchową przemianę z marzyciela w patriotę. Wątek walki o wolność oraz motywy mesjanistyczne podkreślają uniwersalny i ponadczasowy charakter tego dzieła, które nadal inspiruje czytelników poszukujących głębszego sensu istnienia.

Jakie są główne wątki w 'Kordianie’ Juliusza Słowackiego?

Dramat „Kordian”, stworzony przez Juliusza Słowackiego, obfituje w interesujące wątki pełne głębokich emocji oraz romantycznych dylematów. Centralnym motywem jest duchowe dojrzewanie młodego bohatera i jego wewnętrzne zmagania. Na początku Kordian jawi się jako marzyciel poszukujący sensu życia. Jego podróż rozpoczyna się od nieszczęśliwej miłości, która staje się impulsem do dalszych przemian.

Istotnym elementem fabuły jest walka o wolność ojczyzny. Kordian przekształca się z marzyciela w patriotę, co prowadzi go do podejmowania radykalnych decyzji w imię wyższych wartości. Egzystencjalny kryzys bohatera pogłębia się, gdy styka się z narodowym cierpieniem oraz odpowiedzialnością za przyszłość Polski.

Tragiczne konsekwencje działań Kordiana są warte uwagi. Mimo szlachetnych intencji, napotyka on niepowodzenia i rozczarowania, które podkreślają dramat jednostki zagubionej w wirze historycznych wydarzeń.

„Kordian” splata osobiste przeżycia bohatera ze losem Polski, tworząc uniwersalną wizję walki o wolność oraz znaczenie patriotyzmu podczas narodowego cierpienia. Te aspekty sprawiają, że dzieło Słowackiego nadal wzbudza zainteresowanie i inspiruje współczesnych czytelników poszukujących głębszego sensu istnienia.

Jakie są główne motywy literackie w 'Kordianie’?

W dramacie Kordian autorstwa Juliusza Słowackiego pojawiają się istotne motywy literackie, które są kluczowe dla pełnego zrozumienia utworu. Jednym z nich jest temat głębokich rozważań egzystencjalnych. Młody bohater poszukuje sensu swojego istnienia, zastanawiając się nad swoją rolą w świecie oraz znaczeniem własnych działań.

Motyw patriotyzmu również odgrywa znaczącą rolę. Kordian doświadcza duchowej przemiany, przechodząc od marzycielskich wizji do gorliwego zaangażowania na rzecz ojczyzny. Staje się patriotą gotowym poświęcić życie dla wolności Polski. To indywidualne poświęcenie łączy się z wizją Polski jako narodu odkupiciela, noszącego mesjanistyczny charakter.

Kolejnym ważnym tematem jest narodowe cierpienie pod jarzmem zaborców, które ukazuje trudności Polaków i ich nieustanną walkę o zachowanie tożsamości mimo opresji. Jednakże w kontraście do poważnych motywów pojawia się romantyczna miłość, która przedstawia emocjonalne rozterki bohatera oraz jego pragnienie bliskości i uczucia.

Wewnętrzne konflikty oraz duchowa przemiana Kordiana uzupełniają obraz jego osobistej podróży. Dramat ten nie tylko porusza indywidualne dylematy protagonisty, ale także szersze kwestie społeczne i historyczne, co czyni go dziełem o uniwersalnym i ponadczasowym charakterze.

Jakie są cechy gatunkowe 'Kordiana’ jako dramatu romantycznego?

’Kordian’ jest doskonałym przykładem dramatu romantycznego, który łączy elementy liryczne, dramatyczne oraz epickie. Kluczową rolę odgrywa tu synkretyzm rodzajowy, umożliwiając swobodne mieszanie różnych form literackich w jednym dziele.

Równie istotna jest otwarta kompozycja utworu. Brak jedności czasu, miejsca i akcji pozwala fabule rozwijać się z większą swobodą. Wydarzenia mogą przenosić się pomiędzy różnorodnymi poziomami rzeczywistości. W 'Kordianie’ obecne są zarówno sceny historyczne, jak i elementy fantastyczne, co podkreśla jego romantyczny charakter.

Postać głównego bohatera wyróżnia się wyraźnym indywidualizmem dzięki wewnętrznym monologom oraz emocjonalnym dylematom. Kordian przechodzi znaczącą przemianę – z marzyciela staje się bojownikiem o wolność swojego narodu. Symbolika w utworze wzmacnia przesłanie dotyczące osobistej walki jednostki i jej związku z losem ojczyzny.

Co symbolizuje scena Przygotowania w 'Kordianie’?

Scena Przygotowania w dramacie „Kordian” autorstwa Juliusza Słowackiego to kluczowy fragment, który symbolizuje narodziny nowych idei i postaw mających wpływ na przyszłe pokolenia Polaków. Rozgrywa się ona w chacie Twardowskiego w Karpatach podczas sylwestrowej nocy roku 1799. Jest to alegoria historycznych i duchowych przemian.

W tym fragmencie diabelskie postaci wcielają się w symbole różnorodnych cech narodowych i społecznych, ukazując skomplikowaną polską tożsamość. Fantastyczne oraz metafizyczne elementy dodają scenie romantycznego uroku. Refleksja o przyszłości Polski staje się tu centralnym motywem, wzbogacając dramat o emocjonalną głębię i ukazując wewnętrzną walkę pomiędzy dobrem a złem.

„Przygotowanie” to moment, kiedy siły nadprzyrodzone oddziałują na świat ludzi, sugerując nieuniknione zmiany oraz konieczność podejmowania kluczowych decyzji dla losów narodu. Jest to również zapowiedź dalszych działań Kordiana jako bohatera gotowego podjąć wyzwania swoich czasów.

Jakie jest znaczenie symbolu Winkelrieda narodów w 'Kordianie’?

Symbolika Winkelrieda narodów w „Kordianie” Juliusza Słowackiego nawiązuje do postaci Arnolda von Winkelrieda, szwajcarskiego bohatera, który poświęcił swoje życie w bitwie pod Sempach, by innych ocalić. Słowacki wykorzystuje ten symbol, aby przedstawić Polskę jako naród z wyjątkową misją mesjanistyczną. Tak jak Winkelried, Polska jawi się jako kraj cierpienia i ofiary dla dobra pozostałych.

Symbol ten ma korzenie w romantycznym widzeniu Polski jako narodu wybranego do duchowego przewodzenia i odkupienia Europy. Heroizm i poświęcenie związane z tym symbolem są kluczowe dla zrozumienia roli Kordiana jako patrioty gotowego oddać wszystko za wolność ojczyzny. W dramacie romantycznym „Kordian” ta koncepcja wzmacnia poczucie tożsamości narodowej oraz dążenie do niepodległości.

Porównanie Polski do Winkelrieda podkreśla zarówno indywidualny heroizm, jak i wspólne cierpienie oraz dążenie do wyższych celów. Dzięki temu dramat łączy osobiste przeżycia głównego bohatera z losami całego narodu, tworząc uniwersalną opowieść o patriotyzmie i ofiarności.

„Kordian” – Streszczenie szczegółowe

1. Plan wydarzeń

• Dramat rozpoczyna się symbolicznym „Przygotowaniem”, gdzie diabły kreują ułomnych przywódców przyszłego powstania, a archanioł wstawia się za Polską.
• W Prologu autor przedstawia polemikę na temat roli poezji narodowej, odrzucając jej bierną funkcję na rzecz wezwania do czynu.
• Akt I ukazuje młodego Kordiana pogrążonego w egzystencjalnej nudzie i nieszczęśliwej miłości do Laury, co prowadzi go do próby samobójczej.
• W Akcie II Kordian odbywa symboliczną podróż po Europie (Londyn, Dover, Włochy, Watykan), doświadczając kolejnych rozczarowań i dostrzegając hipokryzję świata.
• Punktem kulminacyjnym aktu drugiego jest monolog na szczycie Mont Blanc, gdzie Kordian przechodzi wewnętrzną przemianę, przyjmując ideę Winkelriedyzmu i misję wyzwolenia Polski.
• Akt III przenosi akcję do Warszawy, gdzie car Mikołaj I zostaje koronowany na króla Polski, co budzi sprzeciw patriotów.
• Na tajnym spotkaniu spiskowców Kordian nawołuje do zamachu na cara, lecz starsi członkowie (Prezes i Ksiądz) odrzucają ten pomysł ze względów moralnych.
• Zrozpaczony Kordian samodzielnie próbuje dokonać zamachu na cara, ale zostaje powstrzymany przez własne lęki (Strach i Imaginacja) oraz demoniczną interwencję.
• Po aresztowaniu Kordian trafia do szpitala dla obłąkanych, gdzie jest konfrontowany z Doktorem (Szatanem), który usiłuje złamać jego wiarę w sens misji.
• Kordian, mimo wyroku śmierci, poddany zostaje próbie odwagi przez Wielkiego Księcia Konstantego, którą zdaje, skacząc przez bagnety.
• Dramat kończy się niejasną sceną egzekucji, gdzie los Kordiana pozostaje nierozstrzygnięty, a nadjeżdżający goniec z ułaskawieniem może nie zdążyć.

2. Czas i miejsce akcji

Akcja dramatu „Kordian” obejmuje symboliczny okres od końca 1799 roku do roku 1829. Rozpoczyna się w mistycznej scenerii chaty czarnoksiężnika Twardowskiego na Łysej Górze w noc sylwestrową 1799 roku, co stanowi punkt wyjścia dla wydarzeń historycznych kształtujących przyszłe stulecie. Akt I przedstawia młodzieńcze lata Kordiana, rozgrywające się w sielskim polskim dworku, jego ogrodzie i pokojach Laury. Następnie, w Akcie II, akcja przenosi się w rok 1828, obejmując symboliczną podróż Kordiana po różnych europejskich stolicach i ważnych punktach geograficznych, które są etapami jego dojrzewania: Londyn (James Park), Dover (skały nadmorskie), Włochy (willa), Watykan, a kulminacyjnie Mont Blanc. Zasadnicza część dramatu, Akt III, rozgrywa się w 1829 roku w Warszawie, w czasie koronacji cara Mikołaja I na króla Polski i bezpośrednio po niej. Miejsca akcji w Warszawie to: Plac przed Zamkiem Królewskim, Katedra warszawska, tajemnicze lochy kościoła św. Jana, sale Zamku Królewskiego, szpital dla wariatów, Plac Saski, cela więzienna oraz Plac Marsowy, gdzie ma dojść do egzekucji.

3. Charakterystyka bohaterów

• Kordian: Centralna postać dramatu, młodzieniec o romantycznej duszy, początkowo znużony życiem i pogrążony w melancholii, poszukujący sensu istnienia. Przechodzi głęboką przemianę od nieszczęśliwie zakochanego idealisty do zdecydowanego patrioty, który, odrzucony przez spiskowców, gotów jest do samotnego czynu i najwyższej ofiary w imię ojczyzny, stając się uosobieniem idei Winkelriedyzmu.
• Grzegorz: Wierny sługa i opiekun Kordiana, starszy, doświadczony weteran wojen napoleońskich. Przez swoje opowieści i bajki próbuje przekazać młodzieńcowi życiową mądrość, odnaleźć w nim cel i motywację do działania. Reprezentuje pragmatyzm i lojalność.
• Laura: Ukochana Kordiana, kobieta starsza od niego, która traktuje młodzieńca z dystansem i niemal po macoszemu. Jej chłodne podejście i brak odwzajemnienia uczuć przyczyniają się do pogłębienia rozczarowania Kordiana światem i poczucia osamotnienia.
• Papież: Głowa Kościoła katolickiego, symbol instytucji, która w dramacie jawi się jako obojętna na cierpienie narodu polskiego. Zachowuje lojalność wobec cara, grożąc Polakom klątwą w przypadku buntu, co stanowi dla Kordiana jedno z największych rozczarowań.
• Wioletta: Włoska kochanka Kordiana, której postać służy do demaskowania powierzchowności i materializmu w relacjach międzyludzkich. Kobieta okazuje się interesowna, uzależniając swoje uczucia od bogactwa, co boleśnie uświadamia Kordianowi iluzoryczność romantycznych ideałów.
• Car (Mikołaj I): Władca Rosji, koronowany na króla Polski. Jest ucieleśnieniem tyranii, despotyzmu i bezwzględnej władzy, gotów do stosowania terroru w celu utrzymania dominacji.
• Wielki Książę Konstanty: Brat cara, postać skomplikowana – impulsywna, okrutna, ale jednocześnie zdolna do nieoczekiwanych odruchów ludzkich czy nawet lojalności. Jego interwencja w sprawie Kordiana ukazuje jego wewnętrzne sprzeczności i trudne relacje w rodzinie carskiej.
• Doktor / Szatan (Mefistofeles): Demoniczna postać, która w szpitalu wariatów próbuje ostatecznie złamać psychicznie Kordiana. Stara się go przekonać, że jego misja to jedynie urojenia, a poświęcenie to oznaka szaleństwa, podważając sens jego patriotycznych działań.
• Prezes i Ksiądz (spiskowcy): Reprezentują starsze pokolenie patriotów, którzy choć pragną wolności, sprzeciwiają się zbrodni politycznej, argumentując, że walka o niepodległość nie może być budowana na grzechu. Ich ostrożność i moralne rozterki kontrastują z młodzieńczym zapałem Kordiana.
• Strach i Imaginacja: Fantastyczne, oniryczne postacie, które materializują się na drodze Kordiana, gdy ten zmierza do sypialni cara. Są projekcjami jego wewnętrznych obaw, moralnych dylematów i słabości, symbolizując walkę bohatera z własnymi demonami.
• Postacie w „Przygotowaniu” (np. Józef Chłopicki, Adam Jerzy Czartoryski): Symboliczne figury, stworzone przez diabły. Uosabiają krytykę Juliusza Słowackiego wobec faktycznych przywódców powstania listopadowego, zarzucając im brak skuteczności, determinacji i wahanie.

4. Problematyka

• Dylematy moralne walki o niepodległość: Dramat stawia fundamentalne pytania o granice moralne w walce o wolność. Czy zamach na cara, nawet jeśli jest tyranem, może być usprawiedliwiony? Czy cel uświęca środki?
• Rola poezji narodowej: Słowacki polemizuje z koncepcją poezji jako źródła ukojenia i bierności, proponując, by była ona siłą mobilizującą do aktywnego działania i przypominającą o heroicznych czynach.
• Skuteczność przywództwa narodowego: Krytyka braku jedności, konsekwencji i odwagi wśród przywódców powstania listopadowego, ukazana symbolicznie w scenie „Przygotowania” oraz w postawach spiskowców.
• Kondycja polskiego społeczeństwa: Ukazane są podziały społeczne, brak jedności w obliczu wroga oraz różne postawy – od bezmyślnego wiwatowania po gorący patriotyzm i gotowość do poświęceń.
• Wartość poświęcenia jednostki: Czy samotna walka i poświęcenie, nawet jeśli z góry skazane na porażkę, mają sens i mogą stać się inspiracją dla przyszłych pokoleń?

5. Kluczowe wątki

• Wątek przemiany Kordiana: Główny wątek śledzący ewolucję bohatera od nieszczęśliwego, znużonego życiem młodzieńca do świadomego, zdeterminowanego patrioty gotowego na samotny czyn.
• Wątek miłości i rozczarowania: Relacje Kordiana z Laurą i Wiolettą, które demaskują iluzoryczność i powierzchowność romantycznych uczuć, przyczyniając się do jego dojrzewania.
• Wątek podróży jako edukacji: Europejska wędrówka Kordiana, będąca symboliczną drogą poznania świata i samego siebie, prowadzącą do odkrycia patriotycznego powołania.
• Wątek spisku i zamachu: Decyzja o zabójstwie cara i próba jej realizacji, ukazująca moralne i polityczne dylematy związane z aktem zbrodni politycznej.
• Wątek polemiki z mesjanizmem: Konfrontacja z wizją Polski jako „Chrystusa narodów” (jak u Mickiewicza) i propozycja Winkelriedyzmu – aktywnej, zbrojnej walki i ofiary jako drogi do wolności.
• Wątek fantastyczny i demoniczny: Obecność czarnoksiężnika Twardowskiego, diabłów, Szatana (jako Doktora) oraz zjaw Strachu i Imaginacji, które ingerują w losy bohaterów i symbolizują wewnętrzne zmagania.

6. Motywy

• Motyw romantycznego indywidualizmu: Poszukiwanie sensu życia przez jednostkę, jej osamotnienie i niezgoda na rzeczywistość, prowadząca do heroicznych, choć często samotnych czynów.
• Motyw nudy egzystencjalnej i samobójstwa: Stan psychiczny Kordiana w Akcie I, odzwierciedlający typową dla romantyków postawę braku celu i sensu w życiu, skutkującą myślami i próbami samobójczymi.
• Motyw miłości nieszczęśliwej: Nieodwzajemnione uczucie Kordiana do Laury oraz jego romans z Wiolettą, ukazujące rozczarowanie romantycznymi ideałami miłości.
• Motyw wędrówki i dojrzewania: Podróże Kordiana po Europie jako symboliczna droga do samopoznania, zrozumienia świata i odkrycia swojego patriotycznego przeznaczenia.
• Motyw krytyki mesjanizmu i Winkelriedyzmu: Dramat aktywnie polemizuje z koncepcją Polski jako cierpiącego „Chrystusa narodów”, promując ideę Polski jako „Winkelrieda narodów” – aktywnego bojownika, który przez swoją ofiarę toruje drogę do wolności innym.
• Motyw spisku i walki o wolność: Centralny element Akcji III, koncentrujący się na próbie zamachu na cara i wewnętrznych dylematach związanych z tą formą walki.
• Motyw roli przywódcy: Refleksja nad cechami niezbędnymi dla przywódcy narodu, widoczna w krytyce postaci z „Przygotowania” oraz w postawach spiskowców.
• Motyw szaleństwa a geniuszu: Scena w szpitalu dla wariatów, gdzie misja Kordiana jest dyskredytowana jako obłęd, stawia pytanie o cienką granicę między heroicznym poświęceniem a szaleństwem.
• Motyw relacji z Bogiem i Szatanem: Walka dobra ze złem, gdzie demoniczne siły aktywnie wpływają na losy bohaterów (Szatan jako Doktor, widma), a boska interwencja (dzwony na jutrznię) ratuje cara.
• Motyw konfliktu pokoleń: Starcie postaw starszych, ostrożnych patriotów (Prezes, Ksiądz) z radykalnym zapałem młodego pokolenia reprezentowanego przez Kordiana.
• Motyw zbrodni politycznej: Pogłębiona dyskusja moralna nad aktem zamachu na władcę, który jest jednocześnie prawowitym królem Polski, i jego konsekwencjami.

7. Streszczenie szczegółowe utworu

Dramat „Kordian” Juliusza Słowackiego rozpoczyna się od symbolicznego „Przygotowania”, umieszczonego w sylwestrową noc 1799 roku w chacie czarnoksiężnika Twardowskiego na Łysej Górze. Pod dowództwem Szatana, diabły, niczym demiurgowie, kreują duchowe oblicza przyszłych przywódców powstania listopadowego, złośliwie wytykając ich wady i niekonsekwencje. Powstają postacie takie jak ugodowy generał Józef Chłopicki, ostrożny książę Adam Jerzy Czartoryski, unikający ryzyka generał Jan Skrzynecki, hamujący zapał Julian Ursyn Niemcewicz, zmienny Joachim Lelewel oraz odpowiedzialny za poddanie Warszawy generał Jan Krukowiecki. Ten demoniczny akt stanowi gorzką krytykę Słowackiego wobec rzeczywistych liderów. Scenę zamyka pojawienie się Archanioła, który prosi Boga o ratunek dla narodu, zwiastując dwoistość polskiego losu. Po „Przygotowaniu” następuje „Prolog”, który jest literacką polemiką na temat roli poezji narodowej. Trzy Osoby Prologu prezentują różne poglądy: pierwsza widzi poezję jako ukojenie, druga krytykuje jej bierność, a trzecia (utożsamiana z Słowackim) podkreśla, że jej prawdziwą misją jest pobudzanie do aktywnego działania i przypominanie o prawdziwych bohaterach, nie zaś tworzenie złudzeń.

Akt I zatytułowany „Młodzieńcze rozterki” wprowadza nas w świat piętnastoletniego Kordiana, pogrążonego w egzystencjalnej nudzie i melancholii. Bohater odczuwa głęboki brak celu i sensu życia, co prowadzi go do rozważań o samobójstwie. Jego opiekun, wierny Grzegorz, weteran wojen napoleońskich, próbuje go motywować, opowiadając bajki (o Janku, który osiągnął sukces dzięki aktywności) oraz wspomnienia o heroicznej walce i honorowej śmierci Kazimierza. Jednak Kordian pozostaje obojętny. W kolejnej scenie Kordian wyznaje miłość starszej od siebie Laurze, która traktuje go z dystansem, prawie po macoszemu. Gdy odkrywa jego samobójcze zamiary, jej pocieszające słowa jedynie utwierdzają go w przekonaniu o jej obojętności. Po jej odejściu Kordian usiłuje się zastrzelić. Scena trzecia ukazuje zaniepokojoną Laurę, która czyta wiersz Kordiana, a następnie dowiaduje się od Grzegorza o próbie samobójczej.

Akt II, zatytułowany „Rok 1828. Wędrowiec”, przedstawia symboliczną podróż Kordiana po Europie, która jest etapem jego dojrzewania i poznawania świata. W Londynie (James Park) Kordian rozważa swoją nieudaną próbę samobójstwa, porównując się do Kaina. Spotkanie z Dozorcą uświadamia mu dominację pieniądza i materializm współczesnego świata, obserwując upadek bankruta. W Dover, czytając „Króla Leara” Szekspira, Kordian początkowo podziwia moc poezji, by szybko dojść do wniosku, że jest ona jedynie iluzją, a prawdziwą brutalność życia oddają fakty. Nadal rozdarty wewnętrznie, wędruje dalej. We Włoszech przeżywa romans z Wiolettą, którą poddaje próbie, udając bankructwo. Gdy dziewczyna porzuca go z powodu braku pieniędzy, a wraca po informacji o wygranej, Kordian demaskuje jej interesowność i odchodzi, rozczarowany powierzchownością miłości. Największe rozczarowanie spotyka go w Watykanie, gdzie podczas audiencji u Papieża, błaga o wsparcie dla cierpiącego narodu polskiego, przynosząc garść polskiej ziemi. Papież jednak pozostaje obojętny, chwali cara i grozi Polakom klątwą w razie buntu. To spotkanie staje się dla Kordiana momentem głębokiego załamania i utraty wiary w autorytety.

Kulminacyjnym punktem przemiany Kordiana jest monolog na szczycie Mont Blanc. Tam, niczym „posąg człowieka na posągu świata”, odnajduje sens życia w poświęceniu dla ojczyzny. Przyjmuje ideę Winkelriedyzmu – koncepcję aktywnej walki i ofiary, co jest polemiką z mesjanistyczną wizją Polski jako „Chrystusa narodów”. Postanawia poprowadzić naród do wolności. W symbolicznym geście chmura unosi go do Polski, gdzie ma zrealizować swoją misję.

Akt III, „Spisek koronacyjny”, przenosi akcję do Warszawy w 1829 roku. Scena I ukazuje Plac przed Zamkiem Królewskim, gdzie zgromadzeni ludzie oczekują na koronację cara Mikołaja I na króla Polski. Społeczeństwo jest podzielone, jedni wiwatują, inni krytykują. W tle słychać hymn z wersami o śmierci króla, śpiewany przez żołnierza. Brat cara, Wielki Książę Konstanty, w pośpiechu powoduje śmierć dziecka pod kopytami koni. W tłumie pojawia się również Nieznajomy (Diabeł), śpiewający symboliczną pieśń o winie przemienionym w krew. W Katedrze warszawskiej (Scena II) car przysięga na konstytucję III Maja, wypowiadając jedynie słowo „Przysięgam”. Po ceremonii (Scena III) szlachcic przypomina o łamaniu konstytucji przez cara, a tłum rozrywa sukno z carskiej trybuny, co stanowi aluzję do rozdzierania szat Chrystusa.

W lochach kościoła św. Jana (Scena IV) ma miejsce spotkanie spiskowców. Kordian (jako Podchorąży) nawołuje do zamachu na cara, argumentując, że tylko krwawa ofiara może przynieść Polsce wolność. Jednak starsi spiskowcy, Prezes i Ksiądz, sprzeciwiają się zabójstwu, uznając je za grzech i sprzeciwienie się prawu boskiemu i historycznemu. Głosowanie kończy się odrzuceniem planu zamachu. Zrozpaczony Kordian decyduje się działać sam, zrywając maskę i ogłaszając, że odda za naród swoją krew i życie. W Scenie V, na Zamku Królewskim, Kordian, uzbrojony w karabin z bagnetem, zmierza do sypialni cara. Na jego drodze stają widma Strachu i Imaginacji, będące projekcjami jego wewnętrznych lęków i moralnych dylematów. Widzi krwawą koronę i walące się trumny królów. Ostatecznie, gdy dociera pod sypialnię, wychodzi stamtąd Diabeł, a dzwony na jutrznię ogłaszają boską perspektywę, co doprowadza Kordiana do omdlenia. Car odkrywa jego zamiary i nakazuje aresztowanie oraz rozstrzelanie młodzieńca.

Pobity i rozgorączkowany Kordian trafia do szpitala dla wariatów (Scena VI). Tam przybywa Doktor, w rzeczywistości Szatan/Mefistofeles, który próbuje ostatecznie złamać jego wiarę, przekonując, że jego misja to jedynie urojenia szaleńca. Przedstawia mu dwóch obłąkanych, aby wyśmiać idee poświęcenia i rozumu. Interwencja Wielkiego Księcia Konstantego przerywa tę demoniczną konfrontację. W Scenie VII, na Placu Saskim, Konstanty, w akcie swojej impulsywnej i okrutnej natury, stawia Kordianowi arcytrudne wyzwanie – skok na koniu przez szpaler bagnetów. Mimo wszystko Kordian wykonuje zadanie, ku radości Konstantego, który jednak nie jest w stanie uchylić wyroku śmierci wydanego przez cara.

W celi więziennej (Scena VIII) Kordian spowiada się, czując się opuszczony przez rodaków, i prosi Grzegorza o nazwanie jego imieniem wnuka. Oficer informuje go o zbliżającej się egzekucji. W Scenie IX, w pokoju Zamku Królewskiego, car Mikołaj I, w monologu, roztacza wizję swojej wszechwładzy nad Europą. Wielki Książę Konstanty walczy z bratem, przypominając mu o własnym zrzeczeniu się korony i grożąc buntem wojska, wymusza podpisanie ułaskawienia dla Kordiana. Dramat kończy się na Placu Marsowym (Scena X), gdzie trwają ostatnie przygotowania do egzekucji. Kordian odmawia zasłonięcia oczu. Oficer wydaje rozkaz. W oddali widać pędzącego gońca z ułaskawieniem, ale oficer nie zwraca na niego uwagi. Scena zamyka się w momencie podniesienia ręki do wykonania wyroku, pozostawiając los Kordiana niejasnym i otwartym na interpretacje, symbolizując niepewność i tragizm polskiego losu.

Monika

Poznajcie Monię – pasjonatkę literatury, która zaczytuje się w kryminałach, biografiach i powieściach obyczajowych. Dobra książka to dla niej najlepszy sposób na wieczorny relaks, choć równie chętnie spędza czas przy emocjonujących filmach, zwłaszcza tych, które trzymają w napięciu do ostatniej chwili.
Kiedy nie oddaje się czytaniu, wyrusza na górskie szlaki, realizując swoją pasję do zdobywania szczytów. Latem zamienia góry na wodę, ciesząc się słońcem i spokojem na desce SUP. Jest również entuzjastką aktywności fizycznej – od dynamicznych zajęć aerobiku po długie spacery wśród leśnych krajobrazów, które pozwalają jej na chwilę wytchnienia.
Prywatnie to szczęśliwa mama dorastającej nastolatki, Łucji, z którą dzieli codzienne radości i wyzwania. Pełna energii, zawsze uśmiechnięta i gotowa na nowe wyzwania – taka właśnie jest Monia!