Arktyczni. Blacksad. Tom 2

Podczas gdy pierwszy tom był całkowicie opowieścią o tematyce noir, tom Arktyczni przenosi akcję do zaniedbanego, biednego miasteczka, w którym zamknięto fabryki i szerzy się bieda. Blacksad szuka zaginionej czarnej dziewczynki w bardzo napiętym rasowo środowisku, zajmując się zarówno gangiem „czarnej władzy”, jak i kimś podobnym do Ku-Klux Klanu. Okazuje się, że w mieście rządzonym przez niedźwiedzia polarnego i białego tygrysa (z powodu koloru futra wiadomo – oni są ci „biali”) porwanie czarnego dziecka ma głębsze znaczenie niż zwykły kidnaping dla okupu. Ba, nikt, nawet matka, za bardzo nie kwapi się, by szukać dziecka. Tylko o ile policja jest sterowana przez białofutrych, tak już matka czegoś się lęka. Czego? Tego już musi dowiedzieć się nasz czarny kocur, bo tylko wtedy będzie mógł znaleźć dziecko. To prowokujący do myślenia początek fabuły, z dużym potencjałem do zbadania relacji społecznych, nienawiści i hipokryzji oraz zajęcia się bardzo ciężkimi tematami. To też temat obecnie niezwykle aktualny! Jednak komiks nigdy nie wykorzystuje tematu do głębszego zastanowienia się nad nim. To nic więcej jak tylko narzędzie fabularne, co ostatecznie okazuje się zarówno zbyt przewidywalne, jak i nieco rozczarowujące. W rezultacie mniejszy nacisk kładzie się na rozwój postaci Blacksada, a jeszcze mniej uwagi na jego motywy i refleksje. To mniej osobista historia. A szkoda.

W drugim tomie komiksu o kocim detektywie, nagle zaginęła mała dziewczynka. Blacksad dowiaduje się o tym od jej nauczycielki. Detektyw zobowiązuje się ją znaleźć, ale jego zadanie nie będzie łatwe, gdyż ani policja ani nawet matka dziewczynki nie chcą mu pomóc. W dodatku Blacksad musi prowadzić śledztwo w dzielnicy, gdzie faszystowskie bojówki prowadzą wojnę z gangami ludności czarnoskórej.

Na szczęście komiks wciąż trzyma poziom. Mogę nawet powiedzieć, że sam zarys fabuły podobał mi się bardziej w tym tomie. Wszystko wydawało mi się bardziej klarowne, a poboczne problemy są aż nadto prawdziwe.

No właśnie. Te problemy. Autorzy dobrze zajęli się sytuacją sprzed kilkudziesięciu lat, kiedy to w Stanach osoby czarnoskóre musiały walczyć o swoje prawa, co prowadziło do ogromnych napięć na linii rasowej. Oczywiście jest to tylko komiks i tak naprawdę temat został jedynie poruszony, ale myślę, że to ważne, aby pokazywać i tę stronę historii. Zwłaszcza, że sam problem agresji nie zniknął do dziś.

Muszę oczywiście pochwalić również stronę graficzną, bo tak jak i w pierwszym tomie, jest absolutnie kapitalna. Kreska jest równa i wyraźna, postaci są pięknie zarysowane, a gra kolorów nadaje tego klimatu kryminału noir.

W tym tomie pojawia się również nowa, ciekawa postać. Myślę, że ma ona spory potencjał, zwłaszcza, że już tutaj bardzo dobrze odegrała swoją rolę. Pojawiła się również dość interesująca bohaterka poboczna.

Sama fabuła nie była skomplikowana, ale pojawiło się kilka intrygujących tajemnic z dość zaskakującym rozwiązaniem. Były zwroty akcji, były zagadki i przypuszczenia, czyli wszystko co powinno się w takim komiksie znaleźć. Z czystym sumieniem mogę polecić ten oraz poprzedni tom komiksu!