W Zanurzonych w zatraceniu autorka pokazuje, jak wygląda wysoko funkcjonujące uzależnienie: ciche, ukryte za karierą i uśmiechem. Ta powieść o alkoholizmie kobiet odsłania cenę milczenia, samotność bliskich i iluzję kontroli.
Zanurzone w zatraceniu Moniki Koszewskiej to mocna powieść obyczajowa i psychologiczna o tym, jak łatwo pomylić mam wszystko pod kontrolą z wewnętrzną przepaścią. Trzy bohaterki pediatra, farmaceutka i nauczycielka należą do kobiet, które świetnie funkcjonują: prowadzą domy, robią kariery, są lubiane, kompetentne, ogarnięte.
Kiedy jednak milkną telefony, a dzieci zasypiają, pojawia się dobrze znany rytuał: kieliszek na rozluźnienie, na sen, żeby przetrwać. Z niewinnego pretekstu rodzi się wysoko funkcjonujący alkoholizm kobiet uzależnienie bez krzyku i skandalu, ukryte pod warstwą perfekcji, zapachu perfum i nienagannych manier.
Koszewska z chirurgiczną precyzją rozbiera codzienność bohaterek na sceny. Poranki ze ściśniętym żołądkiem i obietnicą od jutra, nerwowe liczenie butelek, wymyślne wytłumaczenia dla bliskich i dla samej siebie. To powieść społeczna o wstydzie, który zaciska gardło, i o samotności, która tłumi prośbę o pomoc.
Autorka nie epatuje sensacją uderza prawdą, pokazując, jak nałóg w eleganckim opakowaniu potrafi niszczyć relacje: małżeństwa, przyjaźnie, więzi z dziećmi. Jak podmienia słowa miłość i odpowiedzialność na znośną iluzję, a kontrolę na wyparcie.
To także książka o milczeniu tych, którzy stoją obok. O partnerach, rodzicach, koleżankach z pracy, którzy coś widzą, ale wolą nie sprawdzać; o dzieciach, które uczą się czytać nastroje szybciej niż litery. Zanurzone w zatraceniu stawia trudne pytania: gdzie kończy się wybór, a zaczyna choroba? Co to znaczy pomóc komuś, kto nie prosi? Czy można ocalić siebie, nie tracąc wszystkich?
Język Koszewskiej jest surowy i empatyczny zarazem bez patosu, bez moralizowania. Zamiast wielkich deklaracji są drobne gesty, ukradkowe spojrzenia w lustro, rachunki za wino do kolacji, rozmowy z przyjaciółką, która też rozumie. Z tych fragmentów składa się pełny obraz alkoholizmu kobiet, które z pozoru mają wszystko. To nie jest historia o dnie. To opowieść o cichym zatracaniu powolnym, systematycznym, przykrytym uśmiechem.
Zanurzone w zatraceniu to literatura obyczajowa najwyższej próby dramat rodzinny spleciony z powieścią psychologiczną która zostaje w głowie na długo po ostatniej stronie. Dla czytelniczek i czytelników, których interesuje prawda o współczesnych relacjach, mechanizmach uzależnienia, o cenie, jaką płacimy za społeczne role: perfekcyjnej matki, idealnej żony, niezawodnej profesjonalistki. Dla tych, którzy sami nie piją ale kochają kogoś, kto tonie po cichu.
