Spotkania pod drzewem figowym

,,Bo Miłość, która kocha cię takim, jakim jesteś, nawet jeśli ją odrzucasz, wciąż szuka i zrobi wszystko, byś wyskoczył dziś poza swoje troski, strach i ból oraz przygotował się na spotkanie z nią. Bo choć zegarek na ręku odmierza czas, nie znasz dnia ani godziny”. Dziś przypada dzień wszystkich zmarłych, dzień zaduszny, ale też swego rodzaju dzień zadumy. Kto z nas nie wspomina bliskich, którzy odeszli? Kto choć raz nie zastanawiał się jak wygląda spotkanie ze śmiercią? Ewa Liegman prowadzi czytelnika pod drzewo figowe, przedstawiając ogrom ludzkich historii, a w zasadzie pewnych spotkań, które pozwoliły zyskać coś cennego, dzięki którym drzewo wydało piękne owoce. Autorka jako prezes hospicjum dla dzieci codziennie mierzy się z, można by rzec, niezawinionym cierpieniem. W swojej książce przytacza opowieści osób, których serce zostało przemienione przez spotkanie ze śmiercią. Czy to tracąc kogoś bliskiego, czy samemu przygotowując się na nią. Jedni spotkali ją nagle, drudzy wiedzieli, że nadchodzi. Choć wydawać by się mogło, że śmierć jest tylko fizyczna, wielu bohaterów tych opowiadań przeżyło niejako śmierć wewnętrzną. Kiedy umiera wiara, nadzieja, poczucie bezpieczeństwa, szczęście, a nade wszystko kiedy umiera miłość, ta do samego siebie i do innych, człowiek traci sens swojego istnienia. Czy umierając można narodzić się na nowo? Jak śmierć może uzdrowić? Ten zbiór napisanych niemal poetycko, króciutkich ludzkich historii i świadectw bardzo mnie poruszył. Niejednokrotnie podczas czytania kręciła mi się w oku łza. Ze wzruszenia, z wdzięczności dla Miłości, która poprzez śmierć nas ukochała.

Dla tych, co kogoś stracili i dla tych, co kogoś kiedyś stracą czyli dla nas wszystkich. Krótkie historie o przejściu na drugą stronę życia. Zmusza do refleksji. Przy niektórych historiach warto mieć przy sobie chusteczki.
Polecam na jesienne wieczory i nie tylko.