Siedemdziesiąt siedem

Wiersze Sommera to poezja uważności, nastawiona na język, który buduje zdania, na ciało, które nieznacznie drży, na świat, który się zmienia, a jednak trwa w muzyce zdarzeń i w obrazach.

Tutaj rzeczy mówią, przestrzenie oddychają, a czas splata się z miejscem kiedy na przykład wracamy do dawnego kiosku z gazetami, do rozmowy z matką, do spaceru z synem. Tu serce dalej opukuje świat, a język żywy i precyzyjny nadaje sens temu, co jest, i temu, co, zdawać by się mogło, już minęło.