Przedwiośnie TW

Przedwiośnie to jedna z najważniejszych polskich powieści dwudziestolecia międzywojennego, będąca jednocześnie rozrachunkiem z odzyskaną niepodległością i wielką refleksją nad kierunkiem, w którym Polska powinna podążać. Stefan Żeromski wprowadza nas w świat Cezarego Baryki - młodego człowieka, który dorasta w Rosji, doświadcza rewolucji i wraca do ojczyzny, by zobaczyć kraj rozdarty między wielkimi ideami a trudną rzeczywistością. Powieść ma wymiar zarówno polityczny, jak i głęboko psychologiczny. Żeromski opisuje dramat młodego pokolenia, które musi zmierzyć się z marzeniami rodziców o wolnej Polsce, a jednocześnie zderza się z biedą, niesprawiedliwością i chaosem społecznym. Przedwiośnie to opowieść o nadziejach i rozczarowaniach, o szukaniu własnej drogi w świecie, gdzie piękne idee często przegrywają z brutalnym życiem.Książka pozostaje aktualna także dzisiaj - pyta o to, czym jest wolność, jak budować sprawiedliwe społeczeństwo i czy jednostka ma moc zmieniania historii. To nie tylko obraz tamtej epoki, ale też ponadczasowa medytacja nad odpowiedzialnością i moralnymi wyborami.

O autorze:
Stefan Żeromski (1864-1925) - pisarz, publicysta, działacz społeczny, nazywany często sumieniem narodu. Autor Ludzi bezdomnych, Syzyfowych prac, Popiołów i wielu innych dzieł, które na trwałe wpisały się w kanon polskiej literatury. Jedną z jego najważniejszych powieści jest Przedwiośnie, napisane i opublikowane w roku 1924, tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Książka ukazała się w Warszawie w wydawnictwie Rój.Żeromski wprowadził do literatury postać Cezarego Baryki, młodego człowieka, który powraca z ogarniętej rewolucją Rosji do Polski, by zmierzyć się z rzeczywistością odrodzonego państwa. Powieść, podzielona na trzy części (Szklane domy, Nawłoć i Wiatr od wschodu), stawia pytania o kształt nowej Polski, o sprawiedliwość społeczną i odpowiedzialność obywateli. Przedwiośnie uznawane jest za ostatnią wielką powieść Żeromskiego i jednocześnie jego literacki testament.