Położna z Auschwitz. Przejmująca opowieść o Stanisławie Leszczyńskiej.

Bardzo interesuje mnie tematyka obozowa, więc to kolejna taka książka na mojej półce. Sama postać bardzo interesująca - zadania, jakie postawiło życie przed położną pracującą w Auschwitz były niezwykle trudne, wymagające poświęcenia, decyzji na poziomie, na którym dzisiaj pewnie nie jesteśmy sobie w stanie tego nawet wyobrazić. Wolę ksiazki, gdzie więcej miejsca poświęca się realiom obozowym - tu na pierwszym miejscu jest bohaterka.

Świetna książka i to pod kazdym wzgledem, świetna przeplatanka kilku wątków. Przeczytałam ją w 2 dni chociaz momentami było ciężko (drastyczny opis losy niemowląt oraz rozpacz matek). Myslę że zostanie w mojej pamięci na długo moze właśnie dlatego ze jestem matką. Po przeczytaniu tej książki dziękuję Bogu że nie przyszło nam życ w tamtych czasach i walczyć o każdą sekundę życia. POLECAM

"Położna z Auschwitz" to studium niesamowitej siły charakteru, ogromnego serca i heroizmu pani Stanisławy Leszczyńskiej. Praca trudna nawet w normalnych warunkach, w obozowej rzeczywistości niewyobrażalny ból, cierpienie. Smutna, choć wciągająca książka. Skłania mnie do refleksji, że dziękuję za świat, w jakim mogę żyć.

To pierwsza książka w mojej domowej bibliotece tej autorki.
Dzięki tej pozycji można przenieść się w czasy wojny gdzie panowała władza III Rzeszy, która katowała, znecala się nad ludźmi naszego pokroju. Prosty język użyty w książce przemówić może do każdej osoby która sięgnie po tą pozycję. Szczegółowe opisy sytuacji życiowej bohaterki które mimo wszystko nie przytłaczają, ale pokazują jak z codziennego spokojnego dotąd życia można stać się w jednej chwili pozbawionej męża, rodzinnego domu, pełnego stresu i chęci przetrwania oraz walce o życie swoje i dzieci osobą.
Możemy przybliżyć się do ludzi będących w obozie którzy za wszelka cenę chcieli chronić życie swoich dzieci przed koszmarami "życia" w obozie i przed eksperymentami dr. Mengele.
Możemy przeczytać o tęsknocie za mężem bohaterki, której dzieci podtrzymywaly ją przy życiu i która dzięki nim szukała męża i nie poddawala się mimo przeciwnosciom losu. Warto przeczytać tą książkę pełną emocji, uczuc i prawdy.
Dzięki bohaterce małe dzieci choć na chwile mogły zapomnieć o zimnie i głodzie jednoczesnie mogły poczuć miłość, uczucie ciepła i sytosci w tym tragicznym dla ludzkości czasie i miejscu.
Polecam z całego serca. Książkę dzięki jezykowi czyta się szybko z chęcią przekładania kartek celem pochłaniania nowych wydarzeń.

Kupiłam tą książkę ostatnio za radą koleżanki z pracy. Wie, ze lubię biografie i że interesują się historią polski, a szczególnie czasami drugiej wojny światowej. Powiem wprost. To najlepsza książka jaką miałam okazję czytać w swoim życiu. Pewnie dlatego, że jestem kobietą, a jest tu właśnie o paniach mowa. O matkach, o dzieciach, o trudach życia obozowego. Ale przede wszystkim o heroicznej walce położnej, pani Stanisławy Leszczyńskiej która dzięki swej odwadze i determinacji uratowała setki dzieci.

To moja pierwsza książka autorstwa Magdaleny Knedler, ale na pewno nie ostatnia i mam nadzieję, że ta pani jeszcze w przyszłości nie raz zaskoczy ans fantastyczną pozycją literacką. Książka jest swego rodzaju biografią kobiety, która pełniła w obozie koncentracyjnym funkcję położnej. Przyjmowała każdego dnia porody, ratowała dzieci i nie raz miała przysłowiowe jaja, żeby przeciwstawić się okrutnemu doktorowi Mendele. Jestem ciekawa ilu ludzi było by współcześnie na to stać. Ja może na palcach jednej ręki jestem w stanie policzyć.

Tak jak sam tytuł wskazuje, ta historia jest niezwykle poruszająca. Książka liczy ponad trzysta stron, a każda z nich wypełniona jest po brzegi słowami, które wywołają łzy i każdego człowieka, nawet największego twardziela. I nie są to łzy smutku, są to łzy wzruszenia. Stanisława Leszczyńska to autorytet, to kobiet, człowiek na którym powinni wzorować się współcześni ludzie. Mam wrażenie, że obecnie już ciężko znaleźć pewne wartości. Nie wyobrażam sobie na przykład, żeby choćby moi koledzy z pracy tak się poświęcili. Każdy tylko myśli o sobie.

Piękna książka, która uzmysławia jak bardzo zapominamy w życiu o pewnych wartościach. O wartościach, które kiedyś były tak ważne, tak istotne, a w dzisiejszych czasach nie mają już większego znaczenia. Stanisława Leszczyńska jest główną bohaterkę tej powieści. Powieści, która nie raz doprowadziła mnie do łez. Wzruszenie zresztą towarzyszy praktycznie na każdej stronie. Aż mam ochotę przekwalifikować się na położoną i wyjechać gdzieś na miej, a by też móc komuś tak pomóc.

Położna z Auschwitz. Przejmująca opowieść o Stanisławie Leszczyńskiej to książka, na którą trafiłam w zasadzie przypadkiem. No i muszę przyzna ć, ze uwielbiam takie przypadki. To moja pierwsze lektura historyczna, le na pewno nie ostatnia. Poruszająca, płakałam podczas czytania jak bóbr, ale z drugiej strony jak bardzo chwyta za serca! Chciałabym, żeby moja położna w przyszłości taka była. Empatyczna, dobra. Aż ciężko wyrazić słowami moja odczucia względem pani Leszczyńskiej.

W książce mamy przedstawioną biografię kobiety, która w oczach chyba każdego czytelnika jest bohaterką. Stanisława Leszczyńska ocaliła od groma dzieci, wspierała psychicznie matki, kobiety. Była heroiczna, silna i mimo tego w jakich warunkach przyszło jej żyć, pracować, to nie miała momenty zwątpienia i jak trzeba było to potrafiła się postawić. Takich ludzi ciężko spotkać w dzisiejszych czasach. Bynajmniej takie jest moje odczucie na ten temat.

Taką książkę zapamiętuje się na długo. Ja mimo, że przeczytałam książkę kilka tygodni temu, to nadal w głowie rozbrzmiewają mi pewne fragmenty. Książka jest trudna w lekturze, ale warto po nią sięgnąć, tym bardziej że opowiada o losach naszych heroicznych rodaków. Muszę przyznać, ze to bardzo budujące i wzmaga patriotyczne uczucia. Piękna, wzruszająca, smutna. W tych trzech słowach określiłabym tą lekturę.

Niewiele kobiet zrobiło na mnie wrażenie w życiu, jednak Stanisława Leszczyńska z całą pewnością zasługuje na miano bohaterki. Bohaterki na miarę tamtych czasów. Kobieta ta była położna w obozie koncentracyjnym. Możecie sobie wyobrazić ile porodów przyjmowała i z jakim cierpieniem musiała się spotkać? Na domiar złego znalazła jeszcze siłę, żeby nie raz przeciwstawić się oddaniu dziecka w ręce lekarzy, którzy przeprowadzali eksperymenty. Książka trudna, niemniej bardzo warta uwagi. Polecam.