Pocałunek Diabła. Dziedzic podziemia. Tom 2

„On jest diabłem, którego wszyscy się boją . A ja… jestem tylko normalną dziewczyną.”

Chyba książka ta jest najbardziej wyczekiwaną przez mnie w tym roku. Cieszę się, że tak wielu czytelników doceniło debiut Moniki, bo według mnie odwaliła kawał roboty. I wiecie co, powiem już na wstępie, że druga część jest jeszcze lepsza !
Ale hola, hola - uwaga, bo kto nie czytał części pierwszej to mogą wystąpić spojlery, ale nie są bezczelne, więc spokojnie. Ale żeby nie było, że nie ostrzegałam…

„W moich żyłach płynie wyłącznie brutalność oraz okrucieństwo. I to mogę właśnie zaoferować Catrionie – oblicze diabła.”

Dla tych którzy czytali wicie doskonale, że po zakończeniu części namber łan szlak jasny trafił niejednego czytelnika. Ale powiem Wam, że nie raz Was trafi podczas lektury drugiej części. Bo tutaj naprawdę się działo !

„Nikt nie potrzebuje kochanki przypominającej różowego skrzata, jeżeli ma w domu włoską miss piękności.”

Catriona próbuje żyć z dnia na dzień. Osoba w której się zakochała zawiodła i całkowicie odpuściła. Ale kłamstwa i oszustwa w końcu wyszły na wierzch. Czy Grigoriy będzie walczył o swoją szansę, aby Catriona mu przebaczyła ? Czy będzie próbował wyjawić wszystkie swoje tajemnica, czy będzie na tyle odważny, aby ujawnić prawdziwe oblicze diabła ?

„Miłość zaślepia a z ust diabła nie poznasz prawdy.”

Kochani, nie będę zbytnio zdradzać Wam fabuły, bo nie będziecie mieć funu z czytania, ale szkoda że podczas czytania nikt nie nakręcił mojej mimiki. Ile ja tu klęłam, knułam i strzelałam min ! No nie uwierzycie, żyłam tą historią i nie wiem jak Monika to zrobiła, ale ta część miała w sobie więcej emocji i różnych bramek, aniżeli część pierwsza.

„Zabiję każdego, kto stanie mi na drodze do odzyskania jej.”

Nie ma tu nagłego powrotu i już wszystko jest piękne i różowe – nie. Monika otwiera tutaj różne furtki i bawi się czytelnikiem. Bawi się naszym umysłem, bo my myślimy coś innego, a ona w ogóle robi co innego. Często w takich kontynuacjach mam problem z bohaterami, bo zmieniają się w kluchy, a tutaj nadal jest drapieżnie, charakternie i ze smakiem.

„Jeżeli kiedykolwiek, chociaż w minimalnym stopniu ci na mnie zależało, to zostawisz mnie teraz.”

Autorka trzyma fason, bo wiemy często drugie części i kolejne są naciągane. A tu było wszystko przemyślane, krok po kroku analizowane i dopiero dozowane w odpowiednich dawkach dla czytelnika. To mi się szczególnie podobało. Nie było nagłych przemian, tylko twardzi, trzymający poziom bohaterowie.

Jest tutaj prawdziwa mafia i zasady, których nikt nie może złamać. Szczególnie mogę Wam powiedzieć, że koniec namieszał i to tak, że nie spodziewałam się tego. Miłe zaskoczenie, bo książka nie jest przewidywalna i Autorka nie skorzystała z utartych schematów, które stały się popularne, a po tylu książkach nudne.

Mówię Wam, że dla mnie osobiście Monika jest odkryciem roku. Pisze ze smakiem, pomysłem i w bardzo dobrym stylu, który nie nudzi, a w rzeczywistości pochłania niejednego czytelnika.

Monika oby tak dalej, trzymam kciuki za Twoją karierę, mam nadzieję że zawojujesz literackim światem! A książkę zarówno pierwszą część jak i drugą z całego serca Wam polecam i zalecam!