O życiu pozagrobowym. Spotkania z duszami...

Stefania Fulla Horak uważana jest za wielką, polską mistyczkę. Była lwowianką urodzoną w 1909 r. w Tarnopolu. Jej rodzice byli Czechami (Vacláv Horák i Františka Rozehnál), ale jej bracia ginęli za wolność Polski. Fulla studiowała filozofię, ukończyła lwowskie konserwatorium i pracowała jako nauczycielka muzyki. Obdarzona niezwykle dociekliwym i bystrym umysłem, w młodości porzuciła wyniesioną z domu wiarę, ale Boga szukała nadal. W 1935 r. przeżyła po raz pierwszy obecność kogoś z zaświatów. Momentem przełomowym w jej życiu była choroba.

Wraz z rozpoczęciem wojny, Fulla włączyła się czynnie do walki z okupantem, była łączniczką AK. Jej obie siostry, Zofia i Stefa zostały aresztowane i torturowane w sowieckim więzieniu we Lwowie. Sama Fulla została skazana na 10 lat sowieckiego łagru. W piekle Gułagu została poddana operacji wycięcia żołądka i dwunastnicy bez znieczulenia. Po odbytej karze wróciła do Polski i zamieszkała z Zofią w Zakopanem, gdzie zaczął się jej rozgłos. Do mieszkania sióstr przybywały pielgrzymki ludzi: prości górale, zakonnice, księża, biskupi, literaci i poeci, przypadkowi przechodnie i wierni wielbiciele – po modlitwę, nadzieję, z ciekawości. Te wizyty były dla Fulli wyczerpujące – spędzała godziny na rozmowach i uzdrawianiu ludzi. Po dwudziestu latach zaczęła poważnie chorować, miała coraz mniej sił, a potrzebujących jej kontaktu przybywało. Zmarła w Zakopanem 9 marca 1993 roku. 

Fulla Horak w swoich duchowych kontaktach rozmawiała ze świętymi i błogosławionymi. Dana jej była także wizja przyszłości Polski. Uzyskiwała wskazówki dotyczące konkretnych osób, o których losy zadawała pytania, a św. Magdalena Zofia Barat przekazała mistyczce wiele pouczeń , jak powinniśmy żyć, aby zasłużyć na wieczne zbawienie. Opisała Czyściec jako stan udręki i tęsknoty za bogiem, składający się z niezliczonych kręgów: głodu, lęku, grozy, utrapień. „Mogłoby się zdawać, że wchodząc w coraz wyższe Kręgi oczyszczania, zbliżając się coraz bardziej do Przedwiecznej Światłości - męka tęsknoty słabnie, wobec nadziei rychłego zaspokojenia. Nie! Pobliże tej Światłości właśnie wzmaga w duszy wytężone, jedyne dążenie do połączenia się z nią - rwie ją ku sobie z niepojętą siłą tak, że w ostatnim Kręgu Czyśćca, gdzie prócz czekania nie ma już innych cierpień, tęsknota za Bogiem dochodzi do najwyższego nasilenia (…)Gdybyś wiedział jak wyglądają męki czyśćcowe, uczyniłbyś wszystko, by nigdy do Czyśćca nie trafić!”.