Gdy pojawia się dziecko, cały świat staje na głowie. Jeśli oprócz dziecka na rodzinny pokład wkracza też choroba, ten świat drży w posadach… Książka to opowieść o walce z cieniami macierzyństwa:
Ta książka ujrzała światło dzienne w trzecie urodziny mojej córki. Pierwsze dwa lata jej życia przepłakałam. Nie byłam mamą, którą zawsze chciałam być. Cierpiałam. Zachorowałam na depresję. I bardzo szybko okazało się, że mimo pozornej obecności tego tematu w przestrzeni publicznej, w polskiej rzeczywistości “mama w depresji” to nadal tabu. Pojawiły się pytania w stylu: - Ale co, nie cieszysz się? Czemu tak mało chwalisz się dzieckiem? A ja… czułam obezwładniający wstyd. Ogrom wstydu. Dlatego, że wcale nie cieszyłam się tak jak “powinnam”. Że nie dawałam sobie tak świetnie rady, mówiąc wprost - nie dowoziłam. Powinności to rak naszych czasów, którym karmią się wszelkiej maści choroby psychiczne - nie tylko depresja. Ludzie wokół wpychają nam do głów, jak mamy żyć, jak wychowywać, karmić i ubierać nasze dzieci. Z tym, że ludzi jest bardzo wielu, a każdy z nich mówi co innego. Ciężko w tym szumie usłyszeć siebie, zwłaszcza gdy w tle jawi się deprywacja snu i inne atrakcje, związane z okresem połogu.
Jeśli czujesz, że Ciebie lub kogokolwiek z Twojego otoczenia może dotyczyć kryzys związany z pojawieniem się dziecka serdecznie zapraszam Cię do lektury mojej książki.
Bardzo przystępnym językiem starałam się pokazać blaski i cienie współczesnego macierzyństwa. Opisałam, co mnie, młodej mamie pomogło w tym trudnym czasie, a jakie “dobre rady” powodowały, że jeszcze bardziej kurczyłam się w sobie.
Starałam się odczarować obraz szpitala psychiatrycznego, leków i psychoterapii. Bo to dzięki nim oraz dzięki ogromnemu wsparciu męża żyję i mogę podzielić się z Tobą moją historią.
Może właśnie ta historia doda Ci nieco siły? Odwagi? Pokaże, że choroba nie wybiera - wieku, płci, statusu społecznego… I przede wszystkim uzmysłowi, że nie jesteś w takim kryzysie sama, a choroba to nie jest absolutnie żaden powód do wstydu.
OPINIE
Aga, książkę przeczytałam dwa razy, nic nie pisałam bo byłam pod takim wrażeniem i tak targały mną emocje, że nie byłam w stanie sklecić zdania. Płakałam, wyłam, śmiałam się, radowałam, wszystkie Twoje emocje przeżywałam razem z Tobą. Aga, tę książkę powinien przeczytać każdy człowiek. Jest taka szczera, prawdziwa. Jestem pod ogromnym wrażeniem Twojej otwartości, dzielności Twojego męża, Waszej miłości. Aga, jesteś bardzo mądrą i dzielną kobietą, żoną i matką. Bardzo dziękuję Ci za tę książkę
Anna
Agnieszko, myślę, że nie tylko młoda mama powinna przeczytać tę książkę, ale i jej rodzina i mąż. Tam jest tyle wskazówek jak rozpoznać depresję, jak wspomagać chorą jak razem z nią to wszystko przetrwać. Tę książkę powinien przeczytać każdy.
Marta
Agnieszko, pochłonęłam Twoją książkę dzisiaj o poranku. Bez reszty. Dziś rano czułam i byłam Aidą. Dzięki Twojemu zaproszeniu, poznałam kawałek Twojego świata. Od pierwszego zdania doświadczyłam zaszczytu podróżowania z Tobą. Chylę czoła przed Twoim talentem. Twoje świadectwo to dla mnie lekcja pokory. Dziękuję.
Agnieszka
Przeczytałam Twoją książkę. Przeżywałam wszystko razem z Tobą. Płakałam i cieszyłam się. Dziękuję, że mogłam zagłębić się w uczuciach jakie towarzyszą osobie zmagającej się z chorobą.
Monika
