Marzenia. Emma i Wioletta. Tom 1

Nie oszukujmy się – każdy z nas ma jakieś marzenia, choćby i najmniejsze. Czasami jednak, za sprawą podążania za karierą i pieniędzmi, zdarza się nam o nich zapominać. A co, jeśli to rodzice wybierają nam, o czym mamy marzyć? Czy to rozwiązałoby cały problem? Emma i Wioletta: Marzenia to pięknie zilustrowany komiks opowiadający o dwóch dziewczynach chcących dostać się do prestiżowej szkoły Opery Paryskiej. Od najmłodszych lat marzą o zastaniu primabalerinami. W tym celu muszą najpierw zdać niezwykle wymagający egzamin, dlatego nieustannie ćwiczą i się do niego przygotowują. Ale czy to jest właśnie to, czego naprawdę pragną?
Ambicje, ambicje, ambicje. Czytając Marzenia, miałam nieustannie wrażenie, że coś jest w tym wszystkim nie tak. Wyglądało to zbyt idealnie. I z czasem, w miarę postępu fabuły, przekonałam się, że miałam rację w swoich podejrzeniach. Presja i wymagania okazały się po prostu zbyt wygórowane. I to nawet nie przez to, że jej styl tańca był „niewystarczający”, ale nie było to coś, czemu ona byłaby w stanie oddać serce. Dlatego kompletnie nie zdziwiła mnie jej decyzja o kompletnej zmianie ścieżki życiowej. Trzeba robić to, co się kocha, bo jaka to przyjemność, kiedy w czymś się męczysz, ale nie daje Ci to radości żadnej. W duchu też pochwaliłam decyzję mamy dziewczynek – mimo jej cichego pragnienia sukcesu córek na scenie paryskiej opery potrafiła zrozumieć odmienne marzenia starszej z nich i je zaakceptować. Mało tego, była z niej dumna za to, że odważyła się tę decyzję podjąć i o niej powiedzieć, co wymagało niezwykłej odwagi.