5.0
2022-10-14Recenzja zweryfikowana Grudzień dla większości to wyjątkowy czas, niosący chwilę wytchnienia ale i magii. Gdy śnieg pokrywa świat, tworząc malowniczy, biały pejzaż, a w witrynach migoczą kolorowe lampki, wszystko wydaje się bardziej ciepłe, przytulne, wręcz kojące. Życie jakby odrobinę zwalnia. Jednak nie każdy z utęsknieniem czeka na ten miesiąc, nie każdy czuje tą podniosłą atmosferę, mając nieprzyjemne wspomnienia bądź z powodu tego, że nie ma z kim dzielić wyjątkowości tych dni. Bo nic innego, tylko ludzie, dodają grudniowi uroku, ale i potrafią uleczyć najgłębsze rany. Julianna jest nową mieszkanką Śnieżyska. Od dawna marzyła o własnym miejscu, w którym mogłaby stworzyć pełen miłości dom i w końcu go dostała. Co prawda nie tak wyobrażała sobie pierwsze dni wymarzonego życia, lecz zdaje sobie sprawę, że jej mąż nie zmieni swoich przyzwyczajeń. Bowiem dla niego najważniejsza jest praca i liczne oraz odległe delegacje. A Juliannie coraz bardziej doskwiera przez to samotność. Choć kocha atmosferę świąt i z utęsknieniem wyczekiwała grudnia, nie potrafi się już z nich cieszyć, nawet mając za oknem wyjątkowy, górski krajobraz. Julia to kobieta niezwykle uparta, co od dzieciństwa sprawiało jej wiele problemów. Jej rodzice i siostra mieszkają w Anglii, zakładając, że ona wiedzie swoje sielskie życie w ojczyźnie. Niestety, zamiast ciepła domowego ogniska, otrzymuje ona jedynie piętrzące się kłopoty od losu i przeraźliwą pustkę w sercu.. Bruno mieszka z babcią w pięknej Lenartówce. Niestety, od dziewięciu lat, trwa w marazmie, z którego nikt ani nic nie jest w stanie go wybudzić. Prowadzi rodzinną księgarnię, którą przejął po rodzicach i właśnie wśród książek znajduje chwilowe ukojenie. Chwilowe, bowiem pomimo terapii i bliskich osób dookoła, on nie jest w stanie otrząsnąć się ze swoich zawiedzionych nadziei i ogromnej dziury w sercu. Zamiast żyć, on jedynie egzystuje, podczas gdy wszyscy starają się go nie wytrącać z równowagi. Unika ludzi, nienawidzi grudnia, nie czeka na święta. A potem w progu jego księgarni pojawia się odrobinę dziwna postać, która w końcu da mu powód do uśmiechu. "Lustrzane serce" to wyjątkowa powieść, zresztą jak wszystkie, które wyszły spod pióra Anny Purowskiej. Jej styl pisania, emocjonalność, którą potrafi przekazać za pomocą słów przelanych na papier, są naprawdę niezwykłe i ogromnie trafiają do czytelnika. Za pomocą liter i znaków interpunkcyjnych tylko ona jest w stanie tak doskonale oddać wszystkie niepokoje postaci, ich bolączki serc ale i powody do choćby chwil szczęścia. Bruno i Julianna to postaci naprawdę wyróżniające się, pełne bólu i samotności, które pomimo młodego wieku zapomniały o tym, by po prostu żyć. Podporządkowani własnym demonom i obawom, nie potrafią wyzwolić się z kajdan, w które sami zamknęli swoje dusze. Nie potrafią się także przyznać, że ich codzienność odbiega od tego, jak powinna wyglądać. Atmosfera Śnieżyska jest wręcz bajeczna, ma w sobie coś nieuchwytnego i jedynego w swoim rodzaju, otula ciepłem i zapewnia ukojenie, którego na próżno szukać w większości miejsc na świecie. A sama opowieść? Piękna, wciągająca, nad wyraz uczuciowa, nie pozwala się odłożyć. I niezwykle zaskakuje, na wielu płaszczyznach, choć przede wszystkim roztrzaskuje serce na małe kawałki. To powieść o tęsknocie- za ludźmi, za innym życiem, za beztroską dzieciństwa. To historia smutnych, zagubionych serc, które przypadkowo się odnajdują. To opowieść o ludziach, którzy zapomnieli o sobie, tkwiąc w samotności, nie zważając na otoczenie, nie dostrzegając okoliczności w jakich przyszło im funkcjonować. I oczywiście jest to też książka o miłości, której odpowiednika na próżno szukać gdziekolwiek, bowiem jest unikalna, nieprzeciętna ale także szalenie realistyczna. Ogromnie polecam cały cykl!
