Żyjący w latach 1889 - 1977 Dietrich von Hildebrand był niemieckim filozofem i teologiem katolickim. Przez papieża Piusa XII zwany był XX-wiecznym Doktorem Kościoła, a przez Josepha Ratzingera (papieża Benedykta XVI) jedną z najwybitniejszych postaci naszych czasów. Z kolei wicekanclerz III Rzeszy Franz von Papen ogłosił go wrogiem numer jeden narodowego socjalizmu.
Dietrich von Hildebrand nawrócił się na katolicyzm wraz z żoną w roku 1914. Od tego momentu aż do śmierci codziennie przyjmował Komunię Świętą. Za jego życia ponad stu jego przyjaciół i kolegów zostało katolikami.
Ten wybitny filozof był konsekwentnym i radykalnym przeciwnikiem nazizmu i komunizmu. Uważał, ze oba te systemy cechuje ten sam ateizm, materializm, totalitaryzm i ubóstwienie państwa. Od roku 1933 uciekał wytrwale przed nazizmem. Był w Austrii, Szwajcarii, Francji, by ostatecznie - przez Portugalię i Brazylię - dostać się do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Tam rozpoczął pracę jako wykładowca filozofii na prywatnym jezuickim Uniwersytecie Fordham w Rose Hill.
Dietrich von Hildebrand pracował nad książką „Istota miłości" od roku 1958. Jej treść dojrzewała w nim jednak przez całe życie. Publikacja stanowi fenomenologiczną analizę miłości, a zaprezentowane tutaj jej wydanie, które ukazało się nakładem wydawnictwa Fronda jest jej pierwszym tłumaczeniem na język polski.
Filozof już w latach 20. XX wieku zaczął zajmować się tematem kobiety i mężczyzny, miłości między nimi, ze szczególnym uwzględnieniem chrześcijańskiego małżeństwa. Ze względu na ten zakres zainteresowań, Dietrich von Hildebrand stał się szybko popularny w kręgach katolickich. Szczególną uwagę przyciągała jego wizja wzniosłej miłości między kobietą a mężczyzną. Z czasem stwierdzono, że Hildebrand był pionierem w głoszeniu podwójnego wymiaru aktu małżeńskiego - przekazywania życia i małżeńskiej miłości. Ta nauka została później sformułowana przez II Sobór Watykański w Konstytucji „Gaudium et spes".
Książka „Istota miłości" ukazała się w roku 1971. Autor przedstawia w niej obszerną, wielowymiarową fenomenologię miłości. Analizuje nie tylko związek małżeński, ale także inne rodzaje miłości. Publikacja została uznana za najbardziej istotny wkład w dziedzinę fenomenologii miłości od czasu ukazania się w roku 1913 dzieła Maxa Schelera zatytułowanego „Istota i formy sympatii".