Dziadek i niedźwiadek. Historia prawdziwa

Książka autora "Afryki Kazika" Łukasza Wierzbickiego, pod honorowym patronatem generałowej Ireny Anders, niezwykle ciekawie i zabawnie opowiada prawdziwą historię niedźwiedzia Wojtka - czworonożnego przyjaciela żołnierzy z Armii Andersa, który przebył z nimi cały szlak bojowy przez Iran, Irak, Palestynę, Egipt do Włoch.

Brał udział w bitwie pod Monte Cassino, pomagał nosić ciężkie skrzynie z amunicją, dzięki czemu został uwieczniony w oficjalnym emblemacie 22. Kompanii Zaopatrywania Artylerii 2. Korpusu Polskiego.

Opowieść o niedźwiedziu Wojtku wciągnie was już od pierwszych stron. Ta historia jest naprawdę niesamowita i chwyta za serce, choć zapewne, w mniejszym lub większym stopniu znana wszystkim.

Warto jednak sięgnąć po tę książkę, by poznać szczegóły życia tego wyjątkowego żołnierza.

Co ważne, autor wyraźnie pokazuje, że niedźwiedź Wojtek był ogromnie szanowanym partnerem w walce oraz źródłem nadziei i pociechy dla pozostałych żołnierzy. W tym aspekcie opowieść wydaje się niewiarygodna i trudno uwierzyć, że to majestatyczne zwierzę było tak wspaniałym towarzyszem.

Warto podkreślić, że żołnierze odnosili się do niego z największym szacunkiem i troską. Pod ich opieką niedźwiadek zdrowo rósł i mężniał. Wojtek, tak jak inni, stanął przed komisją poborową. I tak właśnie został żołnierzem w pełnym tego słowa znaczeniu.

Język w książce został dopasowany do wieku odbiorców i jest dosyć prosty, przez co pozycję czyta się naprawdę sprawnie i przyjemnie. Czytelnicy mogą także zobaczyć fotografie Wojtka, jego opiekunów i innych żołnierzy, które zostały umieszczone na początku i końcu książki.

Kolejną zaletą jest także strona wizualna książki, która została dopracowana w najmniejszych nawet szczegółach. Poza samą treścią, pięknymi fotografiami, tekst został uzupełniony o niezwykłe ciekawostki. Książka jest uniwersalna i z pewnością zainteresuje czytelników w wieku przedszkolnym, jak i szkolnym, dorośli także znajdą tu coś dla siebie.

Pomimo że wojna się zakończyła, żołnierze wcale nie zapomnieli o swoim przyjacielu. Podjęli niełatwą decyzję o oddaniu Wojtka do ogrodu zoologicznego w Edynburgu. Zanim jednak to nastąpiło, postawili dyrektorowi zoo szereg warunków. Ten ostatecznie je spełnił i zobowiązał się do opieki nad niedźwiedziem i obiecał absolutnie nie oddawać ani przekazywać go gdziekolwiek bez zgody dowódcy kompanii - majora Chełkowskiego.

15 listopada 1947 roku był dniem rozstania z Wojtkiem. Żołnierze nigdy o nim nie zapomnieli i wielokrotnie wracali do Szkocji, aby go odwiedzać, mimo ostrzeżeń pracowników zoo, przekraczali ogrodzenie, by znaleźć się bliżej przyjaciela.

To niezwykle piękna i niesamowita historia.