"Życie jest farsą, w którą gramy wszyscy” napisał Arthur Rimbaud w „Sezonie w piekle” i jak wiemy, wywarł ogromny wpływ na wielu polskich poetów, a też choćby i na Rafała Wojaczka. Mamy dziś oto nowe piekło, a sezony wciąż te same, gdzie szlachetna poezja Aliny Biernackiej zatacza coraz pełniejsze kręgi poznania i kunsztu słowa. Jej sekretem jest obserwacja naszego przeznaczenia, naszego dojmującego losu w tym piekle oraz … trwanie w zachwycie. Jak dobrze się czyta te wiersze. Język i słowa płyną harmonijnie, niemal unoszą się nad ziemią i lewitują, jakby doskonale niosą nas w przeróżne rejony doznań. Ta lektura zamyśla i oczyszcza. Pyta i błądzi po zaskakujących rejonach metafor, aby finalnie zadźwięczeć pointą ku refleksji i nowym znaczeniom. Polubiłem szczerze wiersze Aliny Biernackiej, gdyż jest w nich sól poezji, kwintesencja życia oraz wartość dodana w postaci doskonale dobranych motywów. W tę poezję zanurzamy się w kompanii wiary, nadziei i miłości, a dobre wibracje pozostają jeszcze długo po lekturze. Można śmiało polecać wszystkim miłośnikom sztuki wysokiej te teksty oraz czas z nimi spędzany. To już kolejny tom. Jak sami się przekonacie jest coraz lepszy i coraz donośniejszy. Czytajmy poezję. Zaufajmy jej. Alina Biernacka też poda pomocną dłoń. To może jeszcze nas ocalić. Andrzej Walter O autorce: Alina Biernacka (ur. w Warszawie w 1942) – malarka i poetka. Studiowała na Wydziale Malarstwa w warszawskiej ASP w pracowni Jana Cybisa. Debiutowała na łamach „Tygodnika Kulturalnego” (1974). Publikowała wiersze m.in. w „Kulturze”, „Literaturze”, „Regionach”, „Res Publice”, „Więzi”, „Sycynie”, „Wyspie”, „Migotaniach”. Wydała tomy wierszy: Ziemie polarne (1977), Słuchanie muzyki (1987), Obraz dachu (1992), Teoria słuchania (2003), Ptaki ze snów (2015), Zamknięty czas (2018), Słomiany ogień (2019), Kiedyś, jednak wiersze wybrane (2021), Rok, który umyka ( 2021).
