Droga donikąd

O legendarnej książce Józefa Mackiewicza "Droga donikąd" - pierwszej części jego dylogii, której kontynuacja stanowi powieść "Nie trzeba głośno mówić" - Jan Bielatowicz powiedział, że to najpiękniej napisana powieść powojenna. Nie ma w tym ani grama przesady - autor stworzył dzieło, w którym głęboki artyzm spotyka się z bezwzględną publicystyką. Dręczące Mackiewicza kwestie etyczne i moralne znalazły odzwierciedlenie w przepięknej narracji, która jednocześnie w przejmujący sposób opisuje metody zastraszania i indoktrynacji podczas drugiej wojny światowej.

O czym jest książka "Droga donikąd"?

"Droga donikąd" oparta jest na osobistych wspomnieniach Mackiewicza. Polski pisarz, dziennikarz i publicysta polityczny, który jako jeden z pierwszych podjął się badań nad zbrodnią katyńską, wnikliwie analizuje ludzkie postawy wobec bolszewizmu. Główny bohater, przedwojenny dziennikarz Paweł, do utraty sił walczy, by nie zostać pokonanym przez system. Wszystko to na tle codziennego życia mieszkańców Wileńszczyzny pomiędzy wrześniem 1939 a 1941. Złowroga rzeczywistość tamtego okresu ukazywana jest na blisko 400 stronach z perspektywy zwyczajnych ludzi, którzy próbują odnaleźć się w okupacyjnej codzienności.

Jaki obraz rzeczywistości rysuje autor w książce "Droga donikąd"?

"Droga donikąd" to powieść pełna frapujących sprzeczności i refleksji nad trudną materią podejmowania moralnych decyzji, a także wnikliwe studium ludzkich zachowań w obliczu barbarzyńskiej władzy, która łamie ludzkie istnienia. Z jednej strony to pełen ostrych, bezwzględnych spostrzeżeń reportaż, z drugiej liryczna opowieść o sile ludzkiego ducha. Ponury, beznadziejny obraz bolszewickiej okupacji skontrastowany zostaje przez Mackiewicza z sugestywnymi opisami litewskiej przyrody, a bezkompromisowy akt oskarżenia wobec sowieckiego systemu wybrzmiewa tym bardziej, że zanurzony jest w zwyczajnej codzienności mieszkańców litewskiej wsi podczas drugiej wojny światowej.

Józef Mackiewicz w sposób niezwykle odważny i wyrazisty jak na swoje czasy dokumentował sowieckie zbrodnie, za co zapłacił osobistą cenę. Zmarły na emigracji w 1985 roku pisarz zapisał się jednocześnie na kartach historii jako klasyk polskiej prozy. Książka "Droga donikąd" z wyjątkową dbałością o szczegóły opisuje wojenną rzeczywistość i okupacyjną grozę, a jednocześnie chwyta za serce poetyką i autentycznością.