Concrete Siberia

„Concrete Siberia” to kolejny album, po „Eastern Blocks”, poświęcony powojennej architekturze byłego bloku komunistycznego, a konkretnie osiedlom mieszkaniowym. Wydany przez Zupografikę, specjalizującej się w wyszukiwaniu i prezentowaniu najciekawszych obiektów brutalizmu i modernizmu zza żelaznej kurtyny -  niezależne wydawnictwo i pracownię grafiki jednocześnie, które zostało założone przez Davida Navarro i Martynę Sobecką. Ten duet działający w Poznaniu od 2012 r. tworzy, ilustruje i wydaje książki i interaktywne publikacje z papieru, takie jak np. „Panelki”, w których za pomocą 164 płyt gotowych do wyciśnięcia z arkuszy możemy złożyć trójwymiarowy blok, o wysokości 27 cm.

Najnowsza publikacja Zupografiki zabiera nas tym razem w jeden z najbardziej tajemniczych, niezbadanych, fascynujących i rozległych zakątków świata – na Syberię. Album podzielony jest na sześć rozdziałów, które ilustruje ponad sto fotografii autorstwa Alexandra Veryovkina. Zdjęcia przedstawiają trudne piękno, rozmach modernistycznej architektury oraz codzienne życie mieszkańców takich rejonów jak Nowosybirsk, Omsk, Krasnojarsk, Norylsk, Irkuck i Jakuck. W prologu napisanym przez Konstantina Budarina, krytyka architektury, czytamy: „Od czasów Chruszczowa, radzieckie budownictwo mieszkaniowe oparte było na prefabrykacji i typizacji. Dla Syberii oznaczało to nową falę kolonizacji.” „Concrete Siberia” zawiera mapy oraz krótkie eseje opisujące historie dzielnic mieszkaniowych wspomnianych miast.

Modernistyczne osiedla wzniesione na obrzeżach metropolii, industrialne miasta-fabryki, radzieckie cyrki w kształcie kosmicznych brył, betonowe gmachy teatrów i liczne bloki z wielkiej płyty to architektoniczny krajobraz rozciągający się od Uralu po koło podbiegunowe. Ten fotograficzny przekrój przez radzieckie budownictwo został przygotowany z prawdziwą pieczołowitością. Martyna i David poprosili Alexandra Veryovkina o sfotografowanie obiektów w określony sposób – na przykład tak, aby na zdjęciach nie było słońca, ponieważ ich zdaniem wszelkie kontrasty i cienie wpływają niekorzystnie na geometryczne bryły powojennych modernistycznych i brutalistycznych budynków. Aby osiągnąć efekt odpowiedniego światła, praca musiała się rozpoczynać wczesnym rankiem lub późnym wieczorem, co oznaczało, że w najzimniejszym mieście, jakie odwiedził Veryovkin podczas dokumentacji, Jakucku, temperatura sięgała minus 30 stopni Celsjusza.