Antyczna sztuka wojenna. Kres świata antycznego. E-book

Hans Delbrck, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum miedzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie wspólczesnego historyka wojskowosci. Studiowal poczawszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W miedzyczasie walczyl jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 zostal nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 byl czlonkiem pruskiej Izby Poslów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zas od 1884 do 1890 czlonkiem Reichstagu. W zyciu politycznym intensywnie spieral sie z pruskim rzadem, miedzy innymi na linii jego obchodzenia sie z Polakami i Dunczykami. W roku 1885 zostal profesorem historii wspólczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 byl wspólwydawca periodyku Preussischen Jahrbcher, który wydawal do roku 1920. Swoje badania nad historia wojskowosci upatrywal jako kontynuacje dziela Carla von Clausewitza, którego podziwial i do którego bardzo czesto sie odwolywal. Jego nowatorskie podejscie, dekonstrukcja polaczona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywolywaly liczne spory ze wspólczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisal liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erlutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny swiatowej wdawal sie w spory ze sztabem generalnym na polu przyjetej strategii w Wielkiej Wojnie. Byl czlonkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisala traktat pokojowy. Ostro sprzeciwial sie tezie jakoby Niemcy przegraly te wojne ze wzgledu na zadany im przez Zydów i komunistów cios w plecy (Dolchstosslegende). Na emeryture przeszedl w roku 1920. Zmarl 14 lipca 1929 roku w Berlinie.