Aleja Narodowa

Aleja Narodowa, drukarski majstersztyk Jaroslava Rudiša, udanie rozciągnięty z jakichś 40 naciąganych stron worda do 161 słowa pisanego – i to jeszcze z okładką na zewnątrz – to jednak spore zjawisko. Ludzie dziś bywają zagonieni, każdemu jednak przyjemnie się jednak odrobinę ”ukulturwić”, by w razie sposobności błysnąć w towarzystwie. Kultura wychodzi naprzeciw brakowi kulturze, by na koniec się wyciskały w błogiej symbiozie. Takie czasy, buta nie zjesz, choć uwaga wcale nie tak znowu na marginesie.

Bo czy nie powinien odpalić wewnętrzny radar, gdy ktoś czytelnikowi wsuwa interlinie wielkości pomidora. Mnie to osobiście drażni i bywam potem już podejrzliwy do końca wobec samej zawartości. Tu dodatkowo niestety i pacyfista musi wytoczyć działa, bo książka jest słaba par excellence i trudno się nie pastwić.

Cała Aleja Narodowa jest jak te interlinie, tam za bardzo nic nie ma. Jest Vandam, chłopak bez szyi, spadkobierca ”rzymskich” tradycji, socjologiczne zjawisko blokowiskowych peryferii, zbiór pijackich mądrości ze swoim życiowym memento. Bełkocze, wyznacza światu swoje ułomne warunki brzegowe, kursuje na linii między blokiem, a gospodą, by obdzielać nas swoją ”ewangelią”. W stylizacji trochę jak Butch i zegarek w tyłku z Pulp Fiction. Tam jednak mieliśmy do czynienia z nowym zjawiskiem w kinematografii, własnym stylem