60 felietonów najjadowitszych

„60 felietonów najjadowitszych” to doskonała lektura zarówno dla fanów talentu Pilcha jak i tych, którzy jeszcze nie znają jego twórczości. Stanowi esencję z czterech książek: „Rozpacz z powodu utraty furmanki”, „Tezy o głupocie, piciu i umieraniu”, „Upadek człowieka pod Dworcem Centralnym” oraz „Pociąg do życia wiecznego”.

„Autor pragnie poinformować Czytelników, iż podczas przygotowywania tekstów nieobce mu były tak podstawowe chwyty, jak: tendencyjny dobór materiału, preparowanie fragmentów, wyrywanie cytatów z macierzystego kontekstu, ogólnie zła wola oraz szereg innych, pomniejszych ekscesów krytycznoliterackich.” Choć te słowa są oczywiście puszczeniem oka do czytelnika, w swoich felietonach Pilch rzeczywiście nie oszczędzał nikogo. Zielone zęby przewodniczącego Mao, drwiny z grafomańskich powieści komunistycznych aparatczyków, spory o piosenkę Kasi Nosowskiej czy bokserskie potyczki Andrzeja Gołoty to tylko przedsmak tego, co czeka czytelnika. Z wrodzoną uszczypliwością i złośliwością komentował otaczającą go rzeczywistość, politykę, sport, literaturę i Polskę. Nie oszczędzał nawet członków własnej rodziny, którzy z pozoru byli porządnymi luteranami, a w rzeczywistości żaden z nich nie przeczytał z uwagą Biblii. Dociekliwy i jadowity Pilch poszukuje też rzeczy ważnych, znajdując po drodze rodzime bolączki, dziury w rzeczywistości i wiele tematów, które dają mu okazję do tworzenia felietonów w niepowtarzalnym stylu.

Brawurowa okładka w kontrastowych barwach, na której wśród węży widnieje głowa autora to dzieło Klawych Rzeczy – pod tym szyldem tworzy artystka, Ewelina Karpowiak.

Jerzy Pilch (1952-2020) był pisarzem, felietonistą, dramaturgiem i scenarzystą filmowym. Był laureatem wielu nagród, w tym Nagrody Literackiej Nike za wstrząsającą powieść „Pod Mocnym Aniołem”. Inne książki jego autorstwa to „Żółte światło”, „Widok z mojego boksu” czy „Żywego ducha”.